Views & Reviews Desolate and Cinematic as Twin Peaks BRIGHT BLACK WORLD Todd Hido Photography

TODD HIDO | BRIGHT BLACK WORLD
15 SEPTEMBER 2018 TILL 17 NOVEMBER 2018
“It’s been said that Inuits have many words to describe white. As the polar snow caps melt faster than we ever imagined, I wonder how long it will be before we have as many words to describe darkness.” — Todd Hido

Reflex Gallery is thrilled to present Bright Black World, a new exhibition by celebrated American photographer Todd Hido. This profoundly beautiful and arresting collection of images – many of them unseen – are the results of Hido’s exploration of the northern hemisphere in the impenetrable depths of winter. The realities of climate change lurk behind in these images – the threat of an eternal darkness looming large.

In a crepuscular forest scene, it is uncertain whether the faint blush of sun behind the strident firs is setting or rising. Dawn and sunset are one and the same in midwinter – the light bleeding through the clouds for a mere hour or so and then fading.

Above the leaden horizon of the Norwegian Sea, grey clouds billow and spiral into mysterious forms. In another image of land and sky, the heavy snow clouds bear down like a safety blanket.

A series of epic snowy vistas, devoid of human presence, are magisterial in their desolate beauty. Burrs of snowflakes cling to the camera lens.

Two starkly beautiful portraits of women remind us that this terrain is nevertheless home to some. In other scenes, streetlights, motel signs and a cemetery remind us of the life cycle of a community for whom the hardship of winter is rewarded by the endless light of summer.

After Intimate Distance, Hido’s 2016 mid-career survey which explored his childhood in the United States, he felt ready to explore new horizons: “Having closed that chapter I was very open to shooting in different places. I followed the snow. There I began anew and was able to make a larger reflection about the times that we live in which clearly needs to be done on a global scale

Not just a political statement, Bright Black World is infused with Nordic mythology, Ragnarok, and the idea of Fimbulwinter – a winter that never ends.

These images fill the viewer with unease while simultaneously a profound sense of wonder. A vision, as Hido says, that “pushes the envelope of darkness”. While he hopes these photographs will lead to some greater insight into the changing world that we live in, while providing the motivation and a moment to reflect on how we got here, he invites us to come to our own conclusions. “As an artist, my job is not to create meaning but to charge the air so that meaning can occur.”

Bright Black World runs from September 15 to November 17 at Reflex Amsterdam. A special book of images, also titled Bright Black World, published by Nazraeli Press, will be presented at Unseen Photo Fair, 21-23 September 2018. A limited edition of two prints, and a copy of the book will be available at Reflex.

Todd Hido will be signing copies of his book during the opening in the gallery on Saturday 15 September and at Unseen.

See also

The Story of a Childhood Todd Hiro BredaPhoto Photofestival 2014 Photography

De foto’s van Todd Hido zijn net zo desolaat en filmisch als ‘Twin Peaks’
Fotografie

De foto’s van de Amerikaanse fotograaf Todd Hido hebben een eenzame, desolate sfeer. Toch zijn ze niet somber – Hido richt zich vooral op schoonheid.

Rianne van Dijck
25 oktober 2018

Todd Hido, Untitled (#11793-9406), 2017
Foto met dank aan Reflex Gallery Amsterdam 

Galerie
Todd Hido, Bright Black World

T/m 17 november in Reflex Gallery, Amsterdam

Inl: Reflexamsterdam.com

●●●●●

De Amerikaanse fotograaf Todd Hido (1968) houdt van dramatiek. Dat zien we in zijn foto van een verlaten, modderige weg waar elektriciteitsdraden als een spinnenweb afsteken tegen een dreigende wolkenlucht. We zien het in het dennenbos, gehuld in een dikke ochtendnevel, waar de zon net achter de horizon vandaan piept. En in die eenzame lantaarnpaal, die in een donkere nacht zijn licht laat schijnen over een verlaten meer. Hido’s schilderachtige landschappen zijn nu te zien in de Amsterdamse Reflex Gallery, samen met een paar portretten van vrouwen en interieurbeelden. De vrouwen zien we alleen maar op hun rug of met hun hoofd weggedraaid, zijn foto van een gordijn voor een raam in een verlaten kamer roept een gevoel van leegte op. Dat een foto van een motel-neonbord is gemaakt op een opnamelocatie van de serie Twin Peaks, verbaast niet. Hido’s beelden ademen eenzelfde soort desolate, filmische sfeer.

Todd Hido brak in 2001 in Amerika door met House Hunting, een serie waarin hij huizen fotografeerde in Amerikaanse buitenwijken – van een afstandje, middenin de nacht, met lange sluitertijden. In veel van die foto’s zijn de verlichte ramen van die huizen de enige lichtbron, vaak schijnt zelfs alleen het blauwe licht van een tv nog vanuit een verder aardedonker huis (over desolaat gesproken). Ook in latere series - onder andere Roaming, landschappen gefotografeerd vanachter een beregende autoruit, en Dark Quarters, met naakte vrouwen in aftandse motels – liet Hido zien dat hij een voorliefde heeft voor de donkere kant van het leven.

Todd Hido, Untitled (#11797-3252), 2017
Foto met dank aan Reflex Gallery Amsterdam

In zijn nieuwe tentoonstelling Bright Black World, zo staat in de begeleidende tekst bij Reflex, focust Hido op klimaatverandering en wordt er zelfs gerept over de dreiging van een „eeuwigdurende duisternis”. Ondanks die onheilspellende boodschap is het moeilijk hem te zien als een kritisch landschapsfotograaf, zoals Robert Adams, Stephen Shore of de Nederlandse Wout Berger. Ondanks de zware thematiek zijn de beelden van Hido niet écht somber. Daarvoor focust hij te zeer op schoonheid en zijn zijn foto’s simpelweg te romantisch.

Todd Hido, Untitled (#11798-3868), 2017 - Courtesy Reflex Gallery Amsterdam
Foto met dank aan Reflex Gallery Amsterdam

the Troubles in Northern Ireland People in Trouble Laughing Pushed to the Ground Adam Broomberg Oliver Chanarin Artists Book Photography

People in Trouble Laughing Pushed to the Ground door Adam Broomberg (Auteur)

Mack (2011), Editie: First edition, first printing, 416 pagina's

Belfast Exposed is an archive of images documenting the Troubles in Northern Ireland. Whenever an image was selected by the archive, a colored dot was placed on the contact sheet. Broomberg and Chanarin used the dot as a framing device and had printed the area under the dot; 196 of those images are included here. Additionally, they have included a small portfolio at the rear which exhibit marks made by the public to images in the archive. Compiled by Adam Broomberg and Oliver Chanarin. 196 b&w plates, printed recto only + 15 color plates; 8.25 x 9.25 inches.

See also

The All-time Favourite Book of OLIVER CHANARIN Dictionary of British Sign Language British Deaf Association (ed. Brien, David) Photography

Views & Reviews To Photograph the Details of a Dark Horse in Low Light Adam Broomberg and Oliver Chanarin Photography

PhotoBook Kriegsfibel Bertolt Brecht 2.0 Broomberg and Chanarin Photography

Tackling politics, religion, war and history, Broomberg & Chanarin prise open the fault lines associated with such imagery, creating new responses and pathways towards an understanding of the human condition. Trained as photographers they now work across diverse media, reacting to the photojournalistic experience of being embedded with the British Army in Afghanistan (and the controlled access to frontline action therein) with an absurd, conceptual riposte, composed of a series of abstract, six-metre swathes of photographic paper exposed to the sun for 20 seconds, for the work The Day Nobody Died (2008). Through painstaking restitution of found objects or imagery, for example the long-lost set of the film Catch-22 which was exhumed by the artists in Mexico for their work Dodo (2014), Broomberg & Chanarin enact an archeology or exorcism of aesthetic and ideological constructs behind the accepted tropes of visual culture, laying bare its foundations for fresh interpretation. Language and literature play an increasing role as material for their multifaceted work, from the philosophical underpinnings in Bertolt Brecht’s War Primer to the sacred texts of the Holy Bible itself, both books having been refashioned and recreated by the artists in their own ambiguous, combatant image.

Adam Broomberg (born 1970, Johannesburg, South Africa) and Oliver Chanarin (born 1971, London, UK) are artists living and working in London. They are professors of photography at the Hochschule für bildende Künste (HFBK) in Hamburg, Germany and The Royal Academy of Art (KABK) at The Hague in The Netherlands. Together they have had numerous solo exhibitions at institutions including Kettle's Yard, Cambridge, UK (2018); Centre Pompidou, Paris, France (2018); Hasselblad Foundation, Gothenburg, Sweden (2017); C/O Berlin, Berlin, Germany (2016); the Baltimore Museum of Art, Baltimore, MD, USA (2016); the Centre for Contemporary Art Ujazdowski Castle, Warsaw, Poland (2015); The Freud Museum, London, UK (2015); ICA Studio, London, UK (2015); Jumex Foundation, Mexico City, Mexico (2014); FotoMuseum, Antwerp, Belgium (2014); Mostyn, Llandudno, UK (2014); Townhouse, Cairo, Egypt (2010); Musée de l’Elysee, Lausanne, France (2009) and the Stedelijk Museum, Amsterdam, The Netherlands (2006). Their participation in international group shows includes the 'British Art Show 8' (2015-2017); 'Conflict, Time, Photography' at Tate Modern, London, UK; Museum Folkwang, Essen, Germany (2015); Shanghai Biennale , China (2014); Museum of Modern Art, New York, USA (2014); Tate Britain , London, UK (2014); Mathaf Arab Museum of Modern Art, Doha, Qatar (2013); Gwanju Biennale, South Korea (2012) and the KW Institute for Contemporary Art, Berlin, Germany (2011). Their work is held in major public and private collections including Tate, MoMA, Stedelijk, the V&A, the International Center of Photography, Musée de l'Élysée, the Art Gallery of Ontario, and the Cleveland Museum of Art. Major awards include the ICP Infinity Award (2014) for Holy Bible, and for War Primer 2, the Deutsche Börse Photography Prize in 2013 and the Photo Text Book Award at the Arles Photo Festival in 2018.

Uit angst voor voyeurisme
Janneke Wesseling
13 december 2006

„Volgens mijn cultuur moet je besneden zijn, drie weken alleen in de bush doorbrengen en mediteren over je voorouders. Pas dan word je een man. Stadsmensen vinden dat vreemd, maar die hebben geen idee.” Bijschrijft bij deze foto uit de serie ‘Mr. Mkhize’s portrait and other stories from the new South Africa’ (2004).

„Volgens mijn cultuur moet je besneden zijn, drie weken alleen in de bush doorbrengen en mediteren over je voorouders. Pas dan word je een man. Stadsmensen vinden dat vreemd, maar die hebben geen idee.” Bijschrijft bij deze foto uit de serie ‘Mr. Mkhize’s portrait and other stories from the new South Africa’ (2004). Foto Oliver Chanarin / Adam Broomberg Chanarin 1
Broomberg, Adam;Chanarin, Oliver 

Adam Broomberg & Oliver Chanarin: Facts, Fictions and Stories. In het Stedelijk Museum CS, Oosterdokskade 5, Amsterdam. Dagelijks 10-18 uur. T/m 25/2. Inl.: www.stedelijk.nl

Een donkere man met fonkelzwarte ogen, oorlellen met gaten van zo’n vijf centimeter doorsnee, grijzend kortgeschoren haar, spijkeroverhemd: we zien een fotoportret (40 x 50 cm) van een Afrikaanse man van middelbare leeftijd. Het tekstbordje vertelt meer over hem. „Mr. Mkhize is tweemaal eerder in zijn leven gefotografeerd. De eerste keer was voor zijn Pass Book, waarmee de regering van de apartheid zijn reizen kon controleren. De tweede keer was voor zijn Identity Book, dat nodig was om te kunnen stemmen tijdens de eerste democratische verkiezingen in 1994. Tien jaar later namen we zijn foto zonder enige officiële reden.”

Dit alles is op de foto natuurlijk niet te zien. Er had evengoed een andere tekst bij kunnen hangen. Verandert de informatie de manier waarop we naar Mr. Mkhize kijken? Niet echt. Daarvoor zijn tekst en beeld te neutraal en afstandelijk. Dat is ook de bedoeling van het duo Adam Broomberg (1970) en Oliver Chanarin (1971, beiden opgegroeid in Zuid-Afrika). Ze willen tegenwicht bieden aan de sensatiebeluste beeldcultuur. De fotoserie Mr. Mkhize’s portrait and other stories from the new South Africa (2004) in het Stedelijk Museum, bestaat uit grote kleurenportretten van mensen die duidelijk poseren, met daarbij veel tekst.

Broomberg en Chanarin begonnen hun loopbaan als fotoredacteuren bij het Benetton-tijdschrift Colors, onder leiding van de beroemde reclamefotograaf Oliviero Toscani. Het blad stond vol schokkende foto’s van schrijnende situaties, zonder dat iets over de context werd vermeld. Ook voor andere media geldt dat aan de mensen geen toestemming wordt gevraagd om ze te fotograferen of te filmen, en dat er over hen slechts een minimum aan informatie wordt gegeven, of helemaal geen.

Broomberg en Chanarin realiseerden zich hoe dun de scheidslijn tussen reportage en voyeurisme is. Ze vertrokken bij Colors en leggen zich sindsdien toe op documentaire fotografie die recht wil doen aan het onderwerp. Voor de serie Mr. Mkhize’s portrait betekent dit dat de teksten en de verhalen over de geportretteerden even belangrijk zijn als de foto’s. Bromberg en Chanarin benadrukken dat we nooit echt weten wat het is waar we naar kijken. De serie Chicago, ook in het Stedelijk te zien, verduidelijkt dit. Chicago is de naam van een door de Israeliërs in de Negev-woestijn gebouwd arabisch nep-dorp. Het wordt gebruikt voor militaire oefeningen. Grote operaties zijn eerst hier geoefend voordat ze in het echt werden uitgevoerd, van de invasie in Beiroet tot aan een moordaanslag op Saddam Hoessein en de terugtrekking uit Gaza. De foto’s tonen een spookstad in het zand, met kogelgaten in de muren, arabische graffiti en uitgebrande auto’s. Foto’s van Palestijnse soldaten worden gebruikt als doelwit, en er is een moskee van spaanplaat.

Ook zonder tekst is voor de beschouwer wel duidelijk dat hier iets vreemds aan de hand is, al weet hij niet precies wat. Net als met foto’s van een brandblusser, een hamsterkooi of een verfemmer waar rare knopjes aan zitten. Het blijken ingenieuze Palestijnse bommen te zijn, uit de collectie van de Bomb Disposal Unit, een soort bommenmuseum, in Jeruzalem. Een stap verder gaan zakelijke foto’s van bossen met rotsblokken tussen de bomen. De stenen blijken overblijfselen van te zijn van arabische bebouwing van vóór 1948. De huizen zijn vernietigd door Israël en de bomen zijn aangeplant om de herinnering aan deze periode uit te wissen. Aan de foto’s is dit niet te zien. Je kan het alleen weten door de tekstborden te lezen. De foto’s zelf zijn helemaal niet bijzonder, en aan grote stenen tussen bomen is weinig opvallends.

De kritische fotografie van Broomberg en Chanarin is zó kritisch dat ze de neiging hebben de fotografie eraan op te offeren. Hun afkeer van de sensatiebelustheid en manipuleerdrift van de visuele media is begrijpelijk, en hun poging om er iets anders tegenover te stellen sympathiek. Maar als foto’s alleen nog iets te zeggen hebben middels een begeleidende tekst, waartoe dienen ze dan nog? In hun zoektocht naar neutraliteit en waarachtigheid hebben Broomberg en Chanarin hier het nulpunt van de fotografie bereikt.

Views & Reviews Nürnberg Juergen Teller Parr / Badger THE PHOTOBOOK: A HISTORY Volume III Photography

Juergen Teller: Nürnberg
Steidl, Göttingen. 2004. First edition, first printing.
Martin Parr, Gerry Badger: The Photobook, volume 3, page 256. 132 pages. Layout: Peter Miles. Text: Sadie Coles. Text in english. Juergen (Jürgen) Teller`s is also famous for "Tracht", which was selected as one of the greatest photography books in "The Photobook" by Martin Parr.

"Juergen Teller has spent the last year carrying out a study of the "Reichsparteitagsgelande", the site of the Nurnberg Rallies, and a place he used to visit in his youth. The results are a series of images of stone and flora, photographed over the four seasons of a year, in seed, bloom, demise and finally dormant in the snow. It amounts to a study of mortality, the process of birth, growth and death. The book combines these works with self-portraits and family photographs through the same period, adding the perspective of the personal and quotidian life cycle." (from the publisher)

Juergen Teller has spent the last year carrying out a study of the "Reichsparteitagsgelande", the site of the Nurnberg Rallies, and a place he used to visit in his youth. The results are a series of images of stone and flora, photographed over the four seasons of a year, in seed, bloom, demise and finally dormant in the snow. It amounts to a study of mortality, the process of birth, growth and death. The book combines these works with self-portraits and family photographs through the same period, adding the perspective of the personal and quotidian life cycle.

Twee kanten van Teller
Topmodefotograaf Juergen Teller maakt ook vrij werk. Glamourloos, soms duister. ‘Ik heb een schoon geweten.’

Alex Needham
23 februari 2013

Twee kanten van Teller

Kate Moss (2010)

Wie vindt dat oudere vrouwen hun aftakelende lichaam maar beter kunnen verbergen, kan beter niet naar de ICA-galerie in Londen gaan. Daar zijn drie enorme foto’s te zien van een naakte Vivienne Westwood, gemaakt toen de modeontwerpster 68 was. Op twee van de foto’s ligt ze op een antieke bank waartegen haar huid wit afsteekt. Op de derde prijkt ze in kleermakerszit, met haar benen open, terwijl ze met een stralende glimlach in de camera kijkt en rood schaamhaar toont, in dezelfde kleur als de kussens.

Slechts één man had die foto kunnen maken en dat is Juergen Teller (49). Hij vertelt erover in de keuken van het elegante huis in Londen dat hij deelt met zijn echtgenote, galeriste Sadie Coles. Teller draagt een blauw T-shirt, sportschoenen en joggingshorts. Alleen de sigaretten die hij gretig rookt, verknoeien het atletische effect.

Hij heeft jarenlang met Westwood reclamefoto’s voor haar merk geschoten, met haar en haar echtgenoot Andreas als modellen. Maar de naakten waren een persoonlijk project. In een Engels met Duits accent (hij woont sinds 1986 in Engeland) vertelt de fotograaf dat Westwood meteen akkoord ging met zijn voorstel. „Zo is ze. We hebben het portret bij haar thuis gemaakt, ik koos die bank. Maar toen werd ik zenuwachtig en vroeg ik of ik nog een kop thee kon krijgen. Zullen we eerst nog even praten? En zij: doen we het of doen we het niet? Goed, we doen het. Op die bank, graag. Ze trok haar kleren uit en toen ging ze zo zitten.” Teller opent zijn benen. „En ik dacht, verdomme, wauw, dit geloof ik niet! Dit is helemaal wat het moet zijn!”

Hij ontkent dat hij wil choqueren. „Er is niets schokkends aan die foto’s, behalve dat zij zo mooi is en zo ontspannen en open. Ik vind dat mensen zo horen te zijn. Ze kijkt zelfs als een flirtende tiener. Je ziet er helemaal geen oude vrouw in. Ze lacht. Nee, ik zou het woord schokkend niet gebruiken.” Toch geeft hij toe: „Sommige mensen schrikken zich rot als ze haar zien.”

Teller is een van de meest gevraagde en duurst betaalde modefotografen ter wereld. Eind jaren tachtig brak hij door met reportages voor Britse stijlmagazines als The Face en i-D. Hij klom snel naar de top en staat daar nog altijd, met opdrachten voor tijdschriften en campagnes voor onder meer Marc Jacobs, Céline en Yves Saint Laurent. Parallel daaraan heeft hij een loopbaan als kunstfotograaf. In 2007 won hij de Citibank Prize en zijn werk was te zien in Tate Modern in Londen, het MoMA in New York en op de Biënnale van Venetië. Hij maakte twintig boeken.

De middag van onze ontmoeting is Teller net klaar met de foto’s voor een nieuwe reclamecampagne. Die ochtend heeft hij de laatste hand gelegd aan een portfolio voor W Magazine: portretten van 36 filmsterren, onder wie Tom Cruise. Zijn fotografische stijl is onmiddellijk herkenbaar: fel belicht, glamourloos, op film geschoten (niet digitaal) en niet geretoucheerd.

Tellers beelden lijken bijna snapshots, ook al heeft hij een strenge opleiding gevolgd aan de Bayerische Staatslehranstalt für Photographie in München. Zijn foto’s zijn meestal zorgvuldig geregisseerd, maar nooit geposeerd.

Je door hem laten fotograferen, is een uitdaging én een teken van prestige – Victoria Beckham werd door de modewereld pas echt serieus genomen toen Teller haar voor een advertentie voor Marc Jacobs had gefotografeerd – je ziet alleen haar benen, die uit een boodschappentas steken. Zelfs Kate Moss zag er niet op haar best uit in zijn reportage voor het blad Self Service (2010) en een foto van Bryan Ferry op de cover van Fantastic Man, in hetzelfde jaar, toonde genadeloos de dubbele kin van de zanger. Tellers techniek – een bombardement van flitsen uit twee Contex G2 camera’s, een in elke hand – onthult aspecten van zelfs heel bekende mensen die andere fotografen gewoon niet kunnen vastleggen. Een foto uit 1993 van Björk en haar zoon, in een warmwaterbron, straalt tederheid en intimiteit uit.

Aan modefotografie kleeft geen al te goed imago, en dat werd eind vorig jaar nog eens versterkt toen Kate Moss verklaarde dat Corinne Day, een tijdgenote van Teller, haar onder druk had gezet om haar beha uit te trekken, voor de reportage die haar loopbaan in 1990 lanceerde. Teller zegt heftig dat hij nog nooit een model heeft geëxploiteerd. „Ik heb een schoon geweten. Ik zal nooit iets vragen dat een ander in een lastige positie brengt. Als ik een portret maak, weet ik wat iemand aankan. Als iemand lief en schuchter is, zullen het lieve, schuchtere foto’s zijn. Je vraagt mensen natuurlijk wel om dingen te doen die ze misschien nog nooit hebben gedaan, maar dat is het avontuurlijke, dat maakt het leuk. Fotograferen is een excuus om mee te spelen in een fantasie, het is magisch. Het is een manier om met elkaar te communiceren.”

Huilen
Heeft hij ooit een model tijdens een opname aan het huilen gekregen? „Ja”, bekent hij, „en grappig genoeg was dat Kate Moss. Je weet hoe het in de mode gaat, in de herfst schiet je de lente/zomercollectie en in het voorjaar de najaars/wintercollectie.” Teller en zijn toenmalige partner, de stylist Venetia Scott, fotografeerden Moss te paard, op het platteland van Cornwall. Het was drie dagen verschrikkelijk weer, Moss droeg alleen een jurk. „Ze zit op dat paard te bevriezen en begint opeens te huilen. En ik zeg: we moeten die verdomde foto hebben. Doe het, alsjeblieft!”

Voelde hij zich rot? „Nee. Zoiets hoort bij het werk van een model. Het is niet eens extreem. Ik heb mezelf gefotografeerd terwijl ik in de sneeuw poepte – dat was veel minder comfortabel. Ik was benieuwd hoe het voelt om op die manier gefotografeerd te worden en hoeveel je kunt verdragen. Andere mensen klagen over onbenulligheden!”

Zijn sneeuwfoto maakt deel uit van een reeks zelfportretten. Zo fotografeerde hij zichzelf ook naakt bij het graf van zijn vader, met een voet op een voetbal, een glas bier in zijn hand en een sigaret. Tellers vader, „een gewelddadige alcoholicus”, pleegde zelfmoord toen Teller 24 was. Die foto maakte hij „omdat ik een beetje medelijden met hem had en bij hem wilde zijn. Ik wilde hem – of mezelf – tonen dat ik ook kwetsbaar ben.”

Tellers foto’s verwijzen wel vaker naar zijn jeugd in het Duitse Erlangen. De tentoonstelling in het ICA heeft een wand met foto’s van zijn moeder – die na de dood van Tellers vader met zijn oom hertrouwde – in de bossen in de omgeving van het huis waar hij is opgegroeid.

Don’t mention the war
Voor een ander project, gepubliceerd in het boek Nürnberg, fotografeerde hij planten die groeien in de scheuren van de muur van het Deutsches Stadion, de vervallen arena van Albert Speer. Als kind trok de ruïne Teller aan en maakte die hem ook bang. „Wat je op school over Duits-zijn leert, geeft je een soort schuldgevoel mee. Zelfs toen ik als tiener in mijn eentje begon te reizen, wilde ik in het buitenland niet in een café als Duitser worden herkend – ik sprak heel stilletjes.” Toen hij naar Londen verhuisde, was hij „verpletterd” als mensen het klassieke grapje maakten: „Don’t mention the war.”

De ‘zware’ thema’s onderscheiden Tellers kunstfoto’s van zijn modewerk. „Er is zeker een kloof tussen de twee”, zegt hij. „Niemand vraagt me om planten te fotograferen. Niemand zegt: ga met je moeder naar het bos en maak foto’s.” Wel heeft zijn enorme succes als modefotograaf de andere projecten mogelijk gemaakt. „Als ik met het commerciële werk zou stoppen en niemand mijn foto’s zou kopen, dan zou ik een probleem hebben. Ik moet de kost verdienen. Dus doe ik het allebei. Ik sta in twee werelden en dat bevalt me uitstekend.”

De mode heeft ook deuren geopend die anders gesloten waren gebleven. Toen Westwood een defilé gaf in het Weense Kunsthistorisches Museum, mocht Teller er fotograferen. „Als ik daar op eigen houtje aankom en vraag of ik wat foto’s mag maken voor een Velázquez, dan verklaren ze me voor gek en zetten ze me eruit.”

Vraagt hij zich weleens af of zijn werk de tand des tijds zal doorstaan? „Eerlijk gezegd niet”, zegt Teller. „Het zal zijn eigen plaats vinden, zonder mij.” En hij zet nog een kop thee en biedt me een koekje aan dat zijn moeder heeft gebakken.

© Guardian News & Media Ltd 2013

Juergen Teller, Woo!, te zien tot en met 17 maart, ICA (Institute of Contemporary Art), Londen, ica.org.uk