the DJ Rules Sensation Dance Event Ocean of White Otto Snoek Photography

Amsterdam
Photography by Otto Snoek ..

Sensation is an indoor dance-event which originated in the Netherlands and organized byID&T. The original event, which ran exclusively in the Amsterdam ArenA for a period of five years until 2005, is now located throughout Poland, Spain, Austria, Chile, Germany,Belgium, Hungary, Czech Republic, Latvia, Russia, Denmark, Lithuania, Portugal, Serbia ^[1]Brazil, Norway, Ukraine (starting 2011)^[2] and United Kingdom (starting 2011).
Sensation - De DJ regeert

Dresscode: wit. Omvang: enorm. In heel Europa beleven mensen gezamenlijk hun ‘put your hands up moments’ op dance event Sensation.

Langs de provinciale weg naar Hasselt, 'hoofdstad van de smaak', lopen honderden witte schimmen. Vanaf tientallen parkeerplaatsen en bushaltes stromen ze toe. In de Ethias Arena zullen ze tussen twintigduizend evenzo witte schimmen 'het leven vieren', zoals de organisatie hun beloofd heeft: met house. We zijn op pad met fotograaf Otto Snoek.

Denk de onderschriften bij de foto's op deze pagina's weg, bezie de serie en stel uzelf de vraag: waar zijn we? In Europa, juist, maar is dit vijf keer Hasselt? Wie goed kijkt, ontwaart het cyrillisch schrift op de plastic zak van de dames van de schoonmaak (Sint-Petersburg) of herkent zijn eigen Amsterdamse kantoortoren. Ook Praag en Boedapest zijn van de partij. In deze vijf steden bezocht Snoek Sensation, het van oorsprong Nederlandse dance event met de strikt witte dresscode, en hij verwonderde zich: bestaat er zoiets als een Europese identiteit?

Het antwoord laat hij aan u, zoals hij dat nu eenmaal graag doet. Eerder, in de jaren negentig, legde hij in straatportretten genadeloos vast hoe in zijn eigen stad, Rotterdam, de culturen op elkaar botsten. Hoe de commercie oprukte en het populisme er steeds meer terrein won. De afgelopen jaren breidde hij zijn werkveld uit naar Europa, waar hij dezelfde tendensen bespeurt. Snoek trekt door de lidstaten op zoek naar momenten van saamhorigheid, of iets wat daarop lijkt. Markten, drukke winkelstraten, nationale feestdagen, voetbalkampioenschappen of de tot een internationaal fenomeen uitgegroeide Miljonairs Fair: overal duikt zijn rijzige gestalte in de menigte op. Met de camera losjes in de hand - hij drukt af voor de argeloze voorbijganger er erg in heeft. Snoek is gefascineerd door de massa, zegt hij. En door de zoekende mens.

In zijn eigen queeste naar gezamenlijkheid stuitte Snoek ook op Sensation: het dancefeest tourt sinds 2005 door Europa en is inmiddels ook ver daarbuiten een fenomeen. Dit jaar zijn er edities in tientallen wereldsteden, van Sao Paulo tot Kiev, van Belgrado tot Santiago. Niet slecht voor wat begon als een eenmalig event in de Amsterdam ArenA in 2000.


Handige jongens

Het verhaal achter organisator ID&T is vaak verteld: drie handige jongens uit Landsmeer stampten in de jaren negentig steeds groter wordende feesten uit de grond. Na Thunderdome en Mystery Land kregen ze met de eerste editie van Sensation het Amsterdamse voetbalstadion bijna vol. Pas in het tweede jaar kwam iedereen in het wit: een eerbetoon aan de broer van een van de drie ID&T mannen, die een paar maanden na het eerste Sensation-succes met zijn Porsche tegen een boom was gereden.

Midden jaren nul ging het slecht met ID&T. Na een opeenstapeling van mislukte nevenactiviteiten (een restaurant, een nachtclub, een strandtent en een radiostation) is alle hoop nu weer gericht op de dancescene. Deze zomer, op zaterdag 2 juli, is de Amsterdam ArenA voor de elfde keer het decor voor Sensation, en het begin van alweer een wereldtour. Kaartjes - regular bijna tachtig euro, deluxe honderdvijfenzeventig euro - zijn volgens de website al weken uitverkocht.

- De aantrekkingskracht van Sensation is voor de fotograaf een mysterie

De aantrekkingskracht van Sensation is voor Snoek na al die bezoeken nog altijd een mysterie. 'Als mensen naar een discotheek gaan, vertikken ze het om hetzelfde aan te trekken, hier niet. Maar waar dat groepsgevoel in deze tijd van verregaand individualisme vandaan komt? Als een kudde witte schapen worden ze verleid, door de DJ en zijn naald, hij is de dictator van de avond. Ze vinden hier blijkbaar iets, ergens wordt hun verwachting ingelost: de meesten komen het volgend jaar terug om er met net zoveel plezier weer in te tuinen. Er wordt aan ze verdiend, maar ze weten wat ze krijgen, en daar zijn ze kennelijk blij mee.'

De organisatie van Sensation is niet onverdeeld enthousiast over zijn foto's, zegt Otto Snoek. 'Ze snappen mijn keuzes niet. Zij willen de lichtspektakels zien, die duizenden handjes in de lucht.' Maar daar is het Snoek niet om te doen. 'Dat housen op zich is uniform. Ik ga wel eens kijken, maar liever blijf ik er net buiten. Ik ben op zoek naar onbewaakte momenten. In gangen, hallen en op trappen, daar gebeurt het voor mij.'

Kleumende danseressen

En dus begeven we ons in het kielzog van Snoek door de catacomben van de Hasseltse Ethias Arena. Bij de artiesteningang hangen kleumende danseressen in bikinitop rondom een warmtepaal. In de entreehal druppelt intussen de menigte binnen. Een kakelbonte verzameling van mensen, leeftijden en stijlen, maar allen in het wit. Timide tienermeisjes staan bij de merchandise naast vrouwen van middelbare leeftijd in hotpants van acryl. Mannen in linnen pakken verdringen zich met bonkige types in blote bast om een hagelwitte sponsor-Ferrari. Win yourself a weekend of ultimate luxury, schreeuwt het billboard ernaast.

Even verderop wandelt de Europese gedachte voorbij. Hij komt uit Polen, werkt in Nederland en met zijn T-shirt getuigt hij van zijn liefde voor Italië, het land waar hij studeerde. Het hele jaar kijkt hij naar Sensation uit, vertelt hij, dit is zijn negende. 'Je moet hier gewoon geweest zijn.' Dan wordt praten onmogelijk, omdat in de grote zaal het vuurwerk van kwart over elf losbarst. Want Sensation is uitbundig feesten, maar wel volgens het boekje. Het programma voorziet elk uur in een 'put your hands up moment', een 'glitter moment' en een 'huge sit down moment'. Voor wie de smaak dan nog niet te pakken heeft, worden om vijf over half twaalf glow in the dark-handschoenen uitgedeeld.

Op het vip-deck staan de BV's en de WC's: de Bekende Vlamingen en de Wallons Connus. Vanaf een verhoging kijken ze neer op de deinende massa. Een clubje dertigers danst rond een lichtgevende bloempot met flessen Moët & Chandon. Richard, zeg maar Rits, heeft 'een klein xtc-pilletje' geslikt. 'Je moet een beetje vals spelen, hè.' Beneden, op de dansvloer, staan Annelies en Sara met een colaatje aan de zijkant. Ze vinden het een geweldig feest, maar volgend jaar willen ze ook op het vip-deck. 'Hier staan ze op je voeten, en je ziet niks door die ballonnen.'

Boedapest / Hasselt

Sint Petersburg

Praag

Praag, foto: Otto Snoek

Sint Petersburg, foto: Otto Snoek

Sint Petersburg, foto: Otto Snoek

Amsterdam, foto: Otto Snoek

Watching my name go by & the Art of Dr. Rat Dutch Graffiti '70s & '80s Amsterdam

On Wednesday 29th June it is exactly 30 years ago that Dr. Rat, better known as Ivar Vičs, died of an overdose. Back then in late 70’s and early 80’s Vičs was a well-known graffiti writer and played a leading role in the Dutch punk scene. 30 years later he still has a big impact on the Dutch graffiti scene...
Amsterdam Magic Centre Photography | Promote Your Page Too

Carving Roy Villevoye Mirelle Thijsen's Choice of Photobooks on Care environments and Matters of Life and Death Photography

Kerven / Carving, Roy Villevoye
"Carving is published by Het Vijfde Seizoen, a foundation which offers artists the opportunity to stay temporarily in an unused pavilion belonging to the psychiatric clinic Willem Arntsz Hoeve in Den Dolder, the Netherlands.
The art project was developed by H.C.Rümke Group, an institute for mental health care, and the Praktijkburo of the Mondriaan Stichting, with the aim of bringing society closer to the clinic." (cit.) Concept and photography: Roy Villevoye. Design: Loek de Leeuw (Immerc bv)(21.5 x 15.3) 

A frequent visitor to Papua New Guinea, Roy Villevoye and his partner had made it a tradition when rowing upstream to the villages upstream from Er, to moor at the entrance to Boab’s garden. Since they had carved their names in some of the coconut palms during an early visit, this part of the rain forest had become a cherished place connected to their personal history in Indonesia. Visiting the site shortly after the first birthday of their daughter Céline, Roy felt an urge to carve her name on one of the palms. While a local friend helped him with the tough part, Roy took pictures of the carving, and when it was finished, a picture of the result. A year later, when walking through the woods around a psychiatric clinic where he was invited to stay in the guest pavilion and commissioned to do an art work, he would occasionally spot one or more of the clinics residents, either in the distance or rushing past. The presence of these people with a different personal culture of whose existence he had been completely unaware before he came to live there, reminded him of the Asmat people he had befriended in the rain forests of Papua. Curious to get in touch with them, he suggested that as part of the art project, they would carve their personal signs on the trees and thus link their identity to the place, the way he had linked his name and that of his daughter to Boab’s garden. Strolling through the woods, the residents would then be confronted with their own signs and realize their presence there: ‘I am here/ I was here.’

Ook het gezin Fransje Killaars en Roy Villevoye met hun dochtertje Céline verbleef op het terrein van de Willem Arntsz Hoeve. Villevoye's projecten worden bepaald door zijn bezoeken aan het Asmatgebied in Nieuw-Guinea. De bewoners van Asmat hechten een grote ceremoniële en emotionele betekenis aan bomen, waar zij prachtige beelden uit hakken. Villevoye onderkent de therapeutische betekenis die kan worden ontleend aan het bewerken van hout: het kerven van je naam, het kerven van tekens die een hoogstpersoonlijke of juist universele betekenis hebben. Hij vroeg een aantal patiënten om in bomen die zich op het terrein bevinden tekens te kerven. Villevoye documenteerde dit project in een boek getiteld Kerven* . Er ontstond commotie over de verminking van de bomen en veertig protestbrieven bereikten de directie. Zo kwam de maatschappij op onverwachte wijze binnen.

Fransje Killaars raakte gefascineerd door de enorme rookverslaving van veel patiënten en begeleiders. Zij vroeg hun alle sigarettenpeuken te bewaren en aan haar af te staan. Van de duizenden peuken reeg zij samen met hen een groot gordijn als collectief kunstwerk. Een werk dat voor haar symbolisch is voor het kleine stukje vrijheid van de patiënten: het laatste stukje verlangen om weg te dromen uit de dagelijkse, zieke realiteit. Het 'gordijn' werd in Het Vijfde Seizoen tentoongesteld en begin 2001 werd het buiten de kliniek in Galerie De Expeditie in Amsterdam gepresenteerd.

Carving Roy Villevoye Mirelle Thijsen's Choice of Photobooks on Care environments and Matters of Life and Death Photography

Kerven / Carving, Roy Villevoye
"Carving is published by Het Vijfde Seizoen, a foundation which offers artists the opportunity to stay temporarily in an unused pavilion belonging to the psychiatric clinic Willem Arntsz Hoeve in Den Dolder, the Netherlands.
The art project was developed by H.C.Rümke Group, an institute for mental health care, and the Praktijkburo of the Mondriaan Stichting, with the aim of bringing society closer to the clinic." (cit.) Concept and photography: Roy Villevoye. Design: Loek de Leeuw (Immerc bv)(21.5 x 15.3) 

A frequent visitor to Papua New Guinea, Roy Villevoye and his partner had made it a tradition when rowing upstream to the villages upstream from Er, to moor at the entrance to Boab’s garden. Since they had carved their names in some of the coconut palms during an early visit, this part of the rain forest had become a cherished place connected to their personal history in Indonesia. Visiting the site shortly after the first birthday of their daughter Céline, Roy felt an urge to carve her name on one of the palms. While a local friend helped him with the tough part, Roy took pictures of the carving, and when it was finished, a picture of the result. A year later, when walking through the woods around a psychiatric clinic where he was invited to stay in the guest pavilion and commissioned to do an art work, he would occasionally spot one or more of the clinics residents, either in the distance or rushing past. The presence of these people with a different personal culture of whose existence he had been completely unaware before he came to live there, reminded him of the Asmat people he had befriended in the rain forests of Papua. Curious to get in touch with them, he suggested that as part of the art project, they would carve their personal signs on the trees and thus link their identity to the place, the way he had linked his name and that of his daughter to Boab’s garden. Strolling through the woods, the residents would then be confronted with their own signs and realize their presence there: ‘I am here/ I was here.’

Ook het gezin Fransje Killaars en Roy Villevoye met hun dochtertje Céline verbleef op het terrein van de Willem Arntsz Hoeve. Villevoye's projecten worden bepaald door zijn bezoeken aan het Asmatgebied in Nieuw-Guinea. De bewoners van Asmat hechten een grote ceremoniële en emotionele betekenis aan bomen, waar zij prachtige beelden uit hakken. Villevoye onderkent de therapeutische betekenis die kan worden ontleend aan het bewerken van hout: het kerven van je naam, het kerven van tekens die een hoogstpersoonlijke of juist universele betekenis hebben. Hij vroeg een aantal patiënten om in bomen die zich op het terrein bevinden tekens te kerven. Villevoye documenteerde dit project in een boek getiteld Kerven* . Er ontstond commotie over de verminking van de bomen en veertig protestbrieven bereikten de directie. Zo kwam de maatschappij op onverwachte wijze binnen.

Fransje Killaars raakte gefascineerd door de enorme rookverslaving van veel patiënten en begeleiders. Zij vroeg hun alle sigarettenpeuken te bewaren en aan haar af te staan. Van de duizenden peuken reeg zij samen met hen een groot gordijn als collectief kunstwerk. Een werk dat voor haar symbolisch is voor het kleine stukje vrijheid van de patiënten: het laatste stukje verlangen om weg te dromen uit de dagelijkse, zieke realiteit. Het 'gordijn' werd in Het Vijfde Seizoen tentoongesteld en begin 2001 werd het buiten de kliniek in Galerie De Expeditie in Amsterdam gepresenteerd.

Anton Corbijn All The Right Connections TNT Annual Report 2006 Company Photography

TNT Annual Report 2006

For the third year in a row Mattmo was invited to design TNT's Annual Report. This year's theme is "All the Right Connections", which stands for the many lines, connections and links that are indispensable in the successful company TNT is.

the eclectic character of the city of Berlin as setting


All the Right Connections
Mattmo created a concept fitting the theme, which is expressed by chosing the eclectic character of the city of Berlin, Germany as the setting for all photography. And again Anton Corbijn was responsible for the photographic contribution. The old and new in the architecture as well as the diversity of Berlin's inhabitants mirror the face of TNT. By showing the people involved, the top management as well as the people on the floor and this time also a number of TNT's clients, the structure and culture of the company are portrayed.

Extremes brought together
The concept of bringing extremes together was also applied in the physical product; e.g. in the use different paper sorts and the bindings of the report. Spreads with photography form the navigation of the chapters in the report.


Together with the Annual Report Mattmo also provided the Social Responsibility Report and a bilingual Annual Overview. And in addition to the printed materials Mattmo developed a unique application to publish the Annual Report online very quickly and with the same design. (To read more about this tool please follow the link.)