zaterdag 30 juli 2016

Instagram Photos Immortalized in sheet of Paper Stephen Shore Photography


Credit Eric Oglander
By Jonathan Blaustein Mar. 15, 2016 Mar. 15, 2016  1


Andy Warhol once predicted that in the future, everyone would be famous for 15 minutes. In the 21st century, with its endless and absurd string of viral phenomena, his words seem more prescient than ever. Stephen Shore, who got his start as a teenager photographing at Warhol’s Factory, says he thinks Warhol would approve of platforms like Instagram, which can make anonymous photographers famous, courtesy of the proper hashtag.

“I think generally he was fascinated by contemporary culture, in whatever form it took,” Mr. Shore said in a recent interview.

“I can’t help but think he would be fascinated with this.”

Mr. Shore is highly invested in Instagram, having lectured about it at the Photo London festival in 2015, and judged an audience participation competition for the social media platform, too. Surprisingly, he is in a career phase where his Instagram feed is the main photographic outlet.

“To be honest,” he said, “this is my primary work now.”

Photo
Stephen Shore, @stephen.shore.

He shoots regularly, using Instagram like a sketchbook, posting one picture daily, always something made within the past week. (Except for the occasional #ThrowbackThursday.)

Images from his Instagram feed, alongside other artsy Instagrammers, including the theorists David Campany and Marvin Heiferman, have recently been published in a new project called Documentum: Volume No. 1, Issue No. 1, a quarterly periodical published by Fall Line Press in Atlanta. The venture was founded last year by Mr. Shore, his friend William Boling, the publisher of the press, and Dawn Kim, whom they found while searching Instagram. A companion exhibition was recently on display at Poem 88, an Atlanta art gallery, for which prints were made from the Instagram photos. (“They sold like hotcakes,” Mr. Boling said.)

Both Mr. Shore and Mr. Boling, another longtime color photographer, were attracted to the platform’s spontaneity — and the fact that it’s fun. They were also enamored of its social aspects, as neither had become attached to Facebook or Twitter. Both artists reported meeting people in the real world with whom they had corresponded only via Instagram, and feeling as if they already knew the person. It allowed them to build community, and stay connected, two hallmarks of the social media revolution.

Photo
The cover of Documentum: Volume No. 1, Issue No. 1.

That connection between the digital and the real drove Documentum to summon pictures out of the digital sphere and into the physical world. “They were created digitally,” Mr. Boling said, “to exist in a digital world. They’re the ultimate virtual reality image. Here we are, digging them out of the VR, and sticking them back into real life, the RL.”

The decision to produce the project as a broadsheet was also intentional. Mr. Shore felt newsprint echoed Instagram, in that it wasn’t too precious.

“Newspapers are dying left and right,” Mr. Boling elaborated. “It occurred to me one day that what I really like about the [Sunday] New York Times is just the look and feel of it. I like seeing that I’ve got a little ink on my fingers when I’m done. Because it’s rarer, now, as a publication. I think it acts a speed bump. It slows you down, and causes you to look at what you’re seeing in maybe a different way.”

The Documentum team plans three more Instagram-related issues. The next will feature photos with text, followed by an issue that highlights vernacular imagery. Documentum allows its artists to “take over” their Instagram account, and hopes the audience will begin to participate as well, by suggesting, or “shouting out” artists on the @documentum.tv feed.

Because the feedback loop is central to social media, Mr. Boling said they hoped to include audience work in the future. And for all the photographers out there who obsess about their likes and followers — even if you won’t admit it — you are not alone.

When Mr. Shore was asked whether he pays attention to likes from his 62,900 followers, he admitted that he does.

“Yeah, I pay attention to it,” he said. “As a percentage of followers, I think I don’t get a lot of likes.”

Jonathan Blaustein is an artist and writer based in New Mexico. He contributes regularly to the blog A Photo Editor.

Follow Documentum on Instagram. @jblauphoto, @nytimesphoto on Twitter. Lens is also on Facebook and Instagram.

© Teju Cole
News 22/05/16

Do You Follow Stephen Shore On Instagram?
Interview with Teju Cole
Why do you use Instagram?

I like to use Instagram as yet another place to think about images, about the life of images. In my regular work, I'm a photography critic, in addition to being a photographer and a novelist. I find that Instagram can be a place to play around with those categories, and to communicate directly.

Is there a story behind your Instagram account?

On Instagram, I like to explore the possibilities of matching ideas and narratives to pictures. I am interested in the tension that exists when a piece of text is set side by side with an image. I'm currently working on an informal project on Instagram called "The Hive," which looks at work, in pictures and in words. I do two or three of these every day, as a kind of extra daily practice. I have about ten thousand followers on Instagram, and its good to always be presenting new material to them.

Venice, October 2014. The island is called the Giudecca, "the Jewry," thought there's no proof that a Jewish community ever lived there. I've been walking for hours. I'm lost as usual in the places where other people call home. In Italy, I have a feeling that I'm only able to articulate later on: that perspective does not exist in other places, only here. Naturally, I blame this on the influence of Italian painters, the way their seeing has seeped into my skin. While I am scanning this negative this evening, at the very moment the scanner is whirring, I get an unexpected text message from A., who is a doctor: "One of my patients is a holocaust survivor. 93 year old. Still has ptsd and screams at night." #_thehive

Brooklyn, October 2015. Unable to direct my labor in the ways that were expected of me, I for many years thought of myself as lazy. I carried that shame inside. It was my fundamental flaw. Later, I found that there were things I wanted to do. Not things to achieve, but things on which I wanted to expend the hours of my days. A number of these things became possible to pursue, through quite a bit of luck. It became my life to work with words and images in various ways. This was when I realized to my surprise I wasn't lazy at all. I was disorganized, but I actually had a tendency to overwork. This is who I am? It came as a shock. Not everything was enjoyable, but so long as it was driven by some personal necessity, I was willing to pour myself into it with intensity. I couldn't help but pour myself into it. It was almost as shameful as being lazy, almost as costly. I woke up and dove into the work. At night, I didn't want to sleep. #_thehive

Teju Cole © Tim Knox

From one photographer to another—what is so fascinating about Stephen Shore’s images?

Their commitment to daily life, to the look of things as they are. I like the unfussy democratic eye of his imagery. And I like his unflagging energy after all these decades!

Do you follow Stephen Shore on Instagram? If so, is there a certain Shore-ism that appears in his posts?

Yes, I follow Shore, and have actually interviewed him and written about his use of Instagram on the New York Times. As I wrote in that piece: "The images he posts there, like most of the photos he has exhibited in galleries or published in books, are made in full color and with a cool, matter-of-fact style that delicately balances beauty, banality and irony. The medium, dimensions and means of circulation have all changed. What remains is Shore’s eye, his commitment to a visual annotation of the world."

Teju Cole is a Nigerian-American writer, photographer, and art historian. On Instagram as @_tejucole.

Instagramfoto’s vereeuwigd in blad van papier
Tijdschrift
Het kwartaalblad Documentum archiveert en onderzoekt de foto’s van vluchtige online media als Instagram.
Rosan Hollak
26 juli 2016

Instagramfoto van Jacinda Russell uit de tweede editie van Documentum met als thema: ‘Pictures and Words’.

Is een foto aan de muur in een museum of afgedrukt in een fotoboek belangrijker dan een beeld op Instagram? Ook professionele fotografen plaatsen ontelbaar veel foto’s online.

De kwestie hield ook de Amerikaanse fotograaf Stephen Shore bezig. Samen met uitgever William Boling begon hij dit jaar het tijdschrift Documentum, een kwartaalblad geheel wijd aan online fotografie.

Doel van het tijdschrift is om „de culturele eendagsvliegen van onze tijd te archiveren en onderzoeken”. Een opvallend project, aangezien online fotografie, dat juist niet als doel heeft om in print te verschijnen, nu dus weer een plek krijgt op ‘de ouderwetse manier’. „Een foto gedrukt op papier heeft meer eeuwigheidswaarde”, zegt Boling, die in Amsterdam is om het tweede nummer van Documentum bij PhotoQ bookshop te presenteren. „Noem me ouderwets maar ik denk dat mensen nog altijd graag een krant in handen hebben en het fijn vinden dat een selectie wordt gemaakt uit al die miljoenen foto’s op Instagram.”

Dit jaar is het blad, gedrukt op krantenpapier, geheel gewijd aan Instagram, daarna volgen andere onderwerpen. Het eerste nummer – dat met een oplage van duizend exemplaren in maart verscheen – had als titel Vol 1: The Instagram Series. Het doel was om te laten zien welke kunstenaars inmiddels veelvuldig gebruik maken van Instagram en hun werk kunnen uitdragen als een kunstvorm op zich. Dat leverde een aardige, maar weinig coherente collectie beelden op van kunstenaars als Chris Rodes en Phillip March Jones en van beginnelingen zoals de Indiase schrijfster Buku Sarkar, die een Instagram-reportage maakte van de grootste moslimwijk in Calcutta.

Mensen kijken graag naar een foto op papier.
En ze willen een selectie uit het enorme online aanbod.
Het tweede nummer, met als thema Pictures & Words, is sinds vorige week uit en laat zien hoe tekst en beeld elkaar kunnen aanvullen. Boling verwijst in het blad naar Let Us Now Praise Famous Men (1941), het fotoboek van de Amerikaanse fotograaf Walker Evans en schrijver James Agee over katoenplukkers tijdens de Grote Depressie. Documentum probeert een soortgelijke eenheid van tekst en beeld opnieuw tot stand te brengen.

Ook al is het resultaat zeker niet te vergelijken met de klassieker van Evans en Agee, en is ook hier weer het aanbod erg breed, toch zitten er geslaagde werken tussen zoals de woord-beeldcollage van Adam Bell of de op Saul Leiter geïnspireerde beelden die de Pakistaanse journaliste Naveen Naqvi maakte van Vancouver en Karachi.

Ook de Amerikaanse schrijver en fotograaf Teju Cole creëert een nieuwe wereld met een simpele foto van een stoel aan een tafel en een korte, literaire tekst over een familie in een appartement in Lissabon. Die combinatie werkt: met weinig wekt hij direct een gevoel op van melancholie.

De volgende editie van Documentum, gepland voor oktober, gaat over ‘Crosscut’: „het hoge en het lage, het gewone en het banale”. Dat is een breed thema. Maar dat we inmiddels weer de mogelijkheid hebben om in rust te kunnen kijken naar het werk van al die ‘eendagsvliegen’, is in ieder geval winst.

Documentum (€ 24) online te koop bij Photoqbookshop.nl en bij het Nederlands Fotomuseum. Op Instagram: instagram.com/documentum.tv












vrijdag 29 juli 2016

Views & Reviews The Sun Shines Always on The Street The Sartorialist Scott Schuman Fashion Photography


“. . . a book to reexamine and rediscover each time its covers are opened.”
Jeffrey Felner


Style as a concept has been hijacked to mean elite, refined, and expensive when it should be thought of as a basic expression of life—much the same way we all identify with music or speech. At the end of the day style is communication.

Although Scott Schuman is almost always associated with fashion The Sartorialist: Closer appeals on so many different levels. Whether the reader is into photography, fashion, style, or people watching, this is a book guaranteed to more than please.

Let’s say that within the covers of this bloated opus exists a life dedicated to so many aspects of the visual part of living. Included in Mr. Schuman’s love letter are the famous, the newly famous, the fashionable famous, the fleetingly famous, and the wannabe famous, also the very unknown, the esoteric—even “common folk.” The book is unquestionably a visual feast, nay a banquet, a visual bacchanal which seems to last endlessly and delights with every turn of the page.

If Scott Schuman had narrowed his focus to only matters of fashion, this book would not be considered to be a barometer of fashion, style, and social behavior as well as life on a day-to-day basis.

The only gripe is that we could have used a clearer separation of locations for the photos, meaning it would have been nice to know where all the photos were taken and perhaps a bit more about the “personalities” included—fashion icons, editors, dandies, photographers, or rabid fashionistas—would have been appreciated.

The bottom line is this: Go out and buy The Sartorialist: Closer; gift it to those who are visually stimulated by the ongoing saga of life that includes us all on some level. The Sartorialist: Closer is a book to reexamine and rediscover each time its covers are opened.

Mr. Schuman gave us all a gift—and for that he should be thanked profusely!

Jeffrey Felner is a dedicated participant and nimble historian in the businesses of fashion and style. Decades of experience allow him to pursue almost any topic relating to fashion and style with unique insight and unrivaled acumen.



Bij The Sartorialist schijnt op straat altijd de zon
Scott Schuman is de man achter The Sartorialist, het beroemde blog met foto’s van goedgeklede passanten. Voor hem is stijl een serieuze zaak.
Milou van Rossum
27 oktober 2012
Seoul, januari 2011

Hij is maar 1,62 meter lang, maar het is bij de internationale modeshows onmogelijk Scott Schuman over het hoofd te zien. De voelbare geldingsdrang, de altijd hyperalerte, bijna agressieve jagersblik die, als hij iemand heeft gevonden die hij de moeite waard vindt om te fotograferen, opeens zomaar vriendelijk kan worden.

De Amerikaan Schuman (44) is de man achter The Sartorialist, het beroemde blog met foto’s van goedgeklede passanten. De perfect modieus geklede redacteuren van de grote modeglossy’s, natuurlijk. Italiaanse mannen met vesten en jacks over hun colberts (iets waarmee alleen Italianen wegkomen), frêle modestudentes in tweedehands kleren, een knappe Poolse met een blonde bob.

Maar ook een jong mennonietenmeisje uit Pennsylvania in een gebloemde jurk en op blote voeten, een huisschilder met een tulband in de kleur van zijn sweatshirt, een oude Marokkaanse man in een beige djellaba en een gestreepte tas van nylon in zijn hand. Allemaal hadden ze iets in hun kleding of houding dat Schuman trof als ‘stijl’, dat ondefinieerbare element dat een outfit maakt tot een uitspraak.

Straatstijlfotografie, wordt het genre dat Schuman beoefent genoemd. Hij is er niet de uitvinder van; zijn landgenoot Bill Cunningham specialiseerde zich er eind jaren zeventig al in, en in de jaren negentig stonden er bij de ingang van elke show wel een paar Japanners met camera’s klaar.

Schuman was in 2005 wel een van de eersten die de foto’s op internet plaatsten. Zijn blog trekt maandelijks zo’n twaalf miljoen bezoekers, zijn foto’s worden verkocht in een galerie en zijn aangekocht door musea. Dit najaar verscheen zijn tweede, meer dan 500 pagina’s dikke boek,The Sartorialist Closer, met een selectie van de foto’s die hij de afgelopen drie jaar maakte, en hier en daar een kort commentaar: „There’s no such thing as effortless chic.” Of: „Er zijn maar weinig mensen bij wie ik nog altijd benieuwd ben naar wat ze de volgende keer dat ik ze zie zullen dragen. Rei Shito is een van die mensen.”

De zelf altijd onberispelijk geklede Schuman deed de marketing voor modemerken en had vervolgens een showroom voor beginnende modemerken in New York, die hij in de crisis na de aanslagen in 2001 moest sluiten. Hij bleef een paar jaar thuis om voor zijn twee dochters te zorgen, van wie hij tijdens uitstapjes vaak foto’s maakte, en rolde zo in de straatfotografie. De naam van zijn blog is een verbastering van het woord sartorial, dat zoiets als ‘des kleermakers’ betekent.

Straatfotografie is de laatste jaren razend populair geworden. Aanvankelijk omdat het een originelere, persoonlijkere en democratischere kijk op mode gaf dan de modebladen en de catwalk. Maar de modewereld heeft het genre inmiddels volledig ingelijfd. Straatmodefoto’s worden gebruikt als inspiratie voor de collecties van de grote merken, advertenties zien eruit als straatfoto’s, bij straatfotografen populaire mannen en vrouwen worden gesponsord door grote merken en ingehuurd als modellen voor reclamecampagnes.

Schuman, die inmiddels talloze navolgers heeft, profiteert daar uiteraard ook van. Hij deed commerciële opdrachten voor onder meer Burberry, DKNY, Tiffany’s en Gap en het Amerikaanse J. Crew. Hij poseert ook zelf geregeld als model, liefst samen met collega-blogger Garance Doré, sinds een paar jaar zijn vriendin. Vorige maand liepen ze in Parijs rond met identieke, hoornen brillen. Wie, vroeg je je meteen af, zou hen daarvoor hebben betaald?

Schumans fotografie is goed beschouwd erg conventioneel, op het brave af. Hij heeft, zeker bij mannen, een voorkeur voor tamelijk conservatieve kleding en hij regisseert zijn modellen zo dat ze op hun mooist op de foto staan, liefst tegen de achtergrond van een rustieke muur of in een sfeervolle, in de late middagzon badende straat, en opvallend vaak met een fiets aan de hand; lekker sportief. Dikke mensen doen niet mee niet in de wereld van Schuman, en anders dan bij de Vietnamees-Amerikaanse Tommy Ton, die een losse, speelse manier van fotograferen heeft en zich de laatste tijd heeft ontpopt als een van Schumans serieuzere concurrenten, is in zijn foto’s eigenlijk nooit iets van humor of ironie te vinden. Zelfs als die wel zit in de outfits van de mensen die hij fotografeert.

Stijl is voor Scott Schuman een bloedserieuze zaak. Evengoed is het nog altijd een feest om naar zijn foto’s te kijken.

Zwerver met getrimde baard
Monique Snoeijen
2 oktober 2009

Een ruige man met een woeste, grijze baard. Zijn zwarte, gebreide mutsje heeft hij tot over zijn wenkbrauwen getrokken. Hij draagt een houthakkershemd, een grof gebreid vest en een broek met stukken erin. Het uniform van zwervers wereldwijd.

In het fotoboek The Sartorialist van Scott Schuman trekt de man tevreden aan zijn sigaret.

Schuman is beroemd geworden met zijn weblog Thesartorialist.com. Op zijn blog plaatst hij foto’s van opvallend geklede mensen in onder meer New York, Florence, Stockholm, Parijs, Londen, Moskou en Milaan. Schuman werkte vijftien jaar als verkoopmanager in de mode-industrie. Het begon hem steeds meer te hinderen dat wat hij zag op catwalks en in glossy’s zo verschilde van wat ‘really cool people’ op straat droegen. Hij wilde meer straat in de mode. Zijn blog – met soms meer dan 50.000 bezoekers per dag – is nu een inspiratiebron voor fashionista’s en ontwerpers wereldwijd.

Toen Schumans straatfoto’s vorig jaar in de fotogalerie The Danziger Projects in New York hingen, merkte een recensent op dat het sympathiek was van de fotograaf dat hij behalve überhippen ook een zwerver had gefotografeerd. Alleen, zo lezen we in The Sartorialist, de man met het gebreide mutsje is geen zwerver. Zijn baardlijn is te netjes getrimd, de lappen op zijn broek te kunstzinnig. De man blijkt op de ontwerpafdeling van modemerk Ralph Lauren te werken. Hij is ‘hobo chic’, zwerverschic.

Vrijwel alle mannen, vrouwen, jongens en meisjes die Schuman fotografeert zijn bewust met mode bezig. Het mogen dan vaak toevallige ontmoetingen zijn, Schuman laat hen poseren als modellen en zet ze voor een fotogenieke achtergrond. Het is goed te begrijpen dat hij inmiddels ook fotografeert voor bladen als Vogue en grote modemerken als DKNY.

Het boek bevat bijna alleen maar foto’s. In de spaarzame teksten kantelt Schuman het beeld.

Zoals bij de orthodox Joodse man die voor de foto spontaan zijn hoed naar voren duwde en een Hollywoodpose aannam, nonchalant leunend tegen een rode telefooncel. Of bij het frêle meisje met Audrey Hepburn-allure dat op het omslag staat. Met haar olifantenpijpen, leren jasje en wollen muts staat ze perfect te wezen. Zij, zo lezen we, sleept met haar been.

Het zijn niet de zelfvoldane modetypes, zoals de would be-zwerver, die in dit boek veel sympathie oproepen. Ontroerender is het meisje dat te verlegen is om in de camera te kijken, maar wel wil opvallen in een bloemetjesjurkje met kniekousen onder een legerjas. cape.

Wie een paar uur met zijn neus in The Sartorialist heeft gezeten, zal merken dat hij daarna anders over straat gaat: met een gretige, welwillende blik. Zoals je na het lezen van een veldgids anders naar insecten en bloemen kijkt, verwonderd over de details die je opeens ziet. Die vrouw, met die megagrote gympen, dat is wat. Of die jongen in dat trainingspak met colbert. Dat meisje met die gele panty. En misschien is het een idee om zelf ook eens iets leuks aan te trekken.














vrijdag 22 juli 2016

Slave or Death Slaaf of Dood Ata Kando the Latin American Photobooks of Dutch Photographers Photography


In the early 1960s the Hungarian-Dutch photographer Ata Kando travelled several times to South America. There she produced various socially engaged reportages on Indian tribes in the jungles of southern Venezuela. The territory where these Indians lived and hunted was increasingly threatened by the exploitation of the forests. Kando's photographs were shown numerous places in Europe and America. Their exhibition contributed to the international struggle against the repression of the indigenous peoples in South America. Noorderlicht is showing a selection from this series.

‘In 1957 her book “Droom in het woud” (“Dream in the forest”) was published, a photo-fantasy featuring her children. In 1961 she went on a trip through the Amazon region and he became fascinated by the Indians. She returned to the area in 1965 for a lengthier stay. Exhibitions and publications featuring her photographs (also a book “Slaaf of dood”/”Slave or dead” published in 1970) played a significant part in informing the world about the destruction of the Amazon Indians and their culture. Ata Kando was teaching photography at the School of Graphic Arts in Utrecht and the AKI Academy in Enschede and she assisted many students, including well-known Dutch photographers Koen Wessing and Ad van Denderen.’


The Latin American Photobook

Horacio Fernandez (Author)


A growing appreciation of the photobook has inspired a flood of new scholarship and connoisseurship of the form--few as surprising and inspiring as The Latin American Photobook, the culmination of a four-year, cross-continental research effort led by Horacio Fernandez, author of the seminal volume Fotografia Pública. Compiled with the input of a committee of researchers, scholars, and photographers, including Marcelo Brodsky, Iatã Cannabrava, Pablo Ortiz Monasterio and Martin ParrThe Latin American Photobook presents 150 volumes from Argentina, Bolivia, Brazil, Chile, Colombia, Cuba, Ecuador, Mexico, Nicaragua, Peru and Venezuela. It begins with the 1920s and continues up to today, providing revelatory perspectives on the under-charted history of Latin American photography, and featuring work by great figures such as Claudia Andujar, Barbara Brändli, Manuel Álvarez Bravo, Horacio Coppola, Paz Errázuriz, Graciela Iturbide, Sara Facio, Paolo Gasparini, Daniel González, Boris Kossoy, Sergio Larrain and many others. The book is divided into thematic sections such as "The City," "Conceptual Art and Photography" and "Photography and Literature," the latter a category uniquely important to Latin America. Fernandez's texts, exhaustively researched and richly illustrated, offer insight not only on each individual title and photographer, but on the multivalent social, political, and artistic histories of the region as well. This book is an unparalleled resource for those interested in Latin American photography or in discovering these heretofore unknown gems in the history of the photobook at large.

See also 

the Latin American Photobooks of Dutch Photographers Willem van de Poll, Koen Wessing, Ata Kando, Willem Diepraam, Bertien van Manen

Forget Time & Place Illustrations hors texte Tristes Tropiques Claude Lévi-Strauss Laurence Aëgerter Photography








Slave or Death Slaaf of Dood
Ata Kando
Design Carla Walter, Max Westbroek, Jan-Willem Stas
WIZA 1970