dinsdag 31 mei 2011

Demka 40 Jaar Staal 1902 1942 Paul Schuitema Company Photography


DEMKA. [Text anonymous (firm's history). Photography J. Bauduin, Paul Schuitema. Illustrations: W.A. de Wijn. Layout Reclame-adviesbureau Ir J. Bauduin, Amsterdam].
Utrecht / 1942 / 32 p. / stapled / 24x19cm / 47 b&w photographs, in opdracht en uit bedrijfsarchief / portret, fotomontages, bedrijfsreportage en productfoto's / gietstukken, laboratoria. - Ill. 1, color / reproductie van olieverfschilderij op de omslag / gieten van staal). / NN / Firmenschrift, Festschrift / Wirtschaft, Firmengeschichte - Photographie - Anthologie - Auftragsphotographie, commissioned photography - Nederland, Niederlande - 20. Jahrh. / Printed by Drukkerij C. Chevalier, Rotterdam. - Opdrachtgever: DEMKA. Nederlandsche Staalfabrieken v/h J.M. De Muinck Keizer nv (40-jarig bestaan). - Voorloper van bedrijfsfotoboek met kenmerken van beeldverhaal. Het gedenkboekje bevat fotomontages en geretoucheerde foto's voorzien van een steuncolor. De opmaak is bont, de tekst is informatief.


Paul Schuitema, born in the Netherlands, was a graphic designer proficient in typography, furniture-making, architecture, photography, painting, lithography and film. Schuitema, started out as a painter, studying at the Academie voor Beeldende Kunsten in Rotterdam. After the first World War, Schuitema left painting and embraced early modernism: his interest in mass production and technology lead him to apply the principals of de Stijl, Constructivism and Bauhaus to advertising and print media. He was a member of Kurt Schwitter's Ring neue Werbegestalter (Circle of New Advertising Designers), which included contemporaries Piet Zwart, László Moholy-Nagy, Herbert Bayer and Jan Tschichold.

With his experimental use of photography, Schuitema made a significant contribution to the New Photography movement, later becoming one of the first teachers at the Academy of Visual Art in The Hague. It was there that he taught design and photography.

Complex and various, the Ars Libri collection includes advertising brochures and pamphlets for industry and government agencies, flyers, pamphlets, and announcement cards, cover designs for magazines and books, letterhead stationery, postage stamps, and other items, covering the whole of his his career. Schuitema’s commissions from the manufacturers Berkel (who's advertising work he is best know for), Gispen, Boele & van Eesteren, and de Vries Robbé & Co. are all represented in depth, including proofs and signed examples.

Also included is a rare early woodcut by the artist, a group of posters from his later career (some of them signed), and several large-format photographs. The collection is accompanied by a small group of reference books and exhibition catalogues on Schuitema and his work.
















zondag 29 mei 2011

the German Occupation of the Hague 1940 - 1945 Menno Huizinga Photography


Menno Huizinga (1907 - 1947)

  • Menno Huizinga
Menno Huizinga was one of the more distinguished professional Dutch photographers in the 1930s, but is best known for the photographs he took during the German occupation.
In 1942 his house in The Hague was pulled down to make room for the German coastal fortifications, the Atlantic wall. He decided to take illegal pictures of the process with his Leica, often concealed in a cheese-box which he carried on his bicycle. During the occupation he changed from a trustworthy industrial photographer into a clandestine reporter who was always in the right place at the right time.
Up to and including the liberation, Huizinga took approxi mately 750 pictures of daily life in The Hague, usually on his own initiative. After the war he selected and arranged some 420 of them to form seventeen thematic series: the demolition of the city; the clearance of The Hague's wooded area called the Haagse Bos; the evacuation of Wassenaar and Marlot; buildings used by the Germans; means of transport; the events of Tuesday September 5 1944, when liberation seemed imminent but did not happen; fuel shortage; food; the woods at Scheveningen; V2 strikes; garbage disposal; reading in the street; the arrival of the Canadians and the Princess Irene Brigade; the departure of the Germans; after the liberation; the Queen's return; famine. Of these, famine was the only commissioned series, compiled for the Local Interdenominational Office for the City and District of The Hague. The reportage arrived in England before the liberation and part of it was published there in the London-based Vrij Nederland. As well as the photos of everyday life in The Hague which Huizinga took as in his professional capacity, he also made photographs on microfilm for a resistance group. Huizinga's wartime negatives passed to the Netherlands Institute for War Documentation during his lifetime.
















the German Occupation of the Hague 1940 - 1945 Menno Huizinga Photography


Menno Huizinga (1907 - 1947)

  • Menno Huizinga
Menno Huizinga was one of the more distinguished professional Dutch photographers in the 1930s, but is best known for the photographs he took during the German occupation.
In 1942 his house in The Hague was pulled down to make room for the German coastal fortifications, the Atlantic wall. He decided to take illegal pictures of the process with his Leica, often concealed in a cheese-box which he carried on his bicycle. During the occupation he changed from a trustworthy industrial photographer into a clandestine reporter who was always in the right place at the right time.
Up to and including the liberation, Huizinga took approxi mately 750 pictures of daily life in The Hague, usually on his own initiative. After the war he selected and arranged some 420 of them to form seventeen thematic series: the demolition of the city; the clearance of The Hague's wooded area called the Haagse Bos; the evacuation of Wassenaar and Marlot; buildings used by the Germans; means of transport; the events of Tuesday September 5 1944, when liberation seemed imminent but did not happen; fuel shortage; food; the woods at Scheveningen; V2 strikes; garbage disposal; reading in the street; the arrival of the Canadians and the Princess Irene Brigade; the departure of the Germans; after the liberation; the Queen's return; famine. Of these, famine was the only commissioned series, compiled for the Local Interdenominational Office for the City and District of The Hague. The reportage arrived in England before the liberation and part of it was published there in the London-based Vrij Nederland. As well as the photos of everyday life in The Hague which Huizinga took as in his professional capacity, he also made photographs on microfilm for a resistance group. Huizinga's wartime negatives passed to the Netherlands Institute for War Documentation during his lifetime.
















zaterdag 28 mei 2011

Sodom and Gomorrah Agbogbloshie Ghana Africa Permanent Error Pieter Hugo Photography



PERMANENT ERROR
For the past year Pieter Hugo has been photo graphing the people and landscape of an expansive dump of obsolete techno logy in Ghana. The area, on the outskirts of a slum known as Agbogbloshie, is referred to by local inhabitants as Sodom and Gomorrah, a vivid acknowledgment of the profound inhumanity of the place. When Hugo asked the inhabitants what they called the pit where the burning takes place, they repeatedly responded: ‘For this place, we have no name’.
Their response is a reminder of the alien circumstances that are imposed on marginal communities of the world by the West’s obsession with consumption and obsolesce. This wasteland, where people and cattle live on mountains of motherboards, monitors and discarded hard drives, is far removed from the benefits accorded by the unrelenting advances of technology.
The UN Environment Program has stated that Western countries produce around 50 million tons of digital waste every year. In Europe, only 25 percent of this type of waste is collected and effectively recycled. Much of the rest is piled in containers and shipped to developing countries, supposedly to reduce the digital divide, to create jobs and help people. In reality, the inhabitants of dumps like Agbogbloshie survive largely by burning the electronic devices to extract copper and other metals out of the plastic used in their manufacture. The electronic waste contaminates rivers and lagoons with consequences that are easily imaginable. In 2008 Green Peace took samples of the burnt soil in Agbogbloshie and found high concentrations of lead, mercury, thallium, hydrogen cyanide and PVC.
Notions of time and progress are collapsed in these photographs. There are elements in the images that fast-forward us to an apocalyptic end of the world as we know it, yet the alchemy on this site and the strolling cows recall a pastoral existence that rewinds our minds to a medieval setting. The cycles of history and the lifespan of our technology are both clearly apparent in this cemetery of artifacts from the industrialised world. We are also reminded of the fragility of the information and stories that were stored in the computers which are now just black smoke and melted plastic.


Oh, dus daar is mijn computer gebleven

Yasmina Aboutaleb Pieter Hugo
artikel artikel | Zaterdag 28-05-2011 | Sectie: Overig | Pagina: 36 | Yasmina Aboutaleb
Vlak buiten de Ghanese sloppenwijk Agbogbloshie ligt een uitgestrekt niemandsland waar verouderde computers gedumpt en verbrand worden. Mensen leven met hun vee op en rond verbrande resten van monitoren, toetsenborden en harde schijven die merendeels uit Europa komen. De Zuid-Afrikaanse fotograaf Pieter Hugo (35) fotografeerde de afgelopen twee jaar deze unheimische dumpplek, die door de lokale bewoners Sodom en Gomorra wordt genoemd.
Volgens de Verenigde Naties produceren westerse landen samen ongeveer vijftig miljoen ton aan elektronisch afval. In Europa wordt hiervan 25 procent verzameld en gerecycled. De rest wordt in containers naar ontwikkelingslanden verscheept, vanuit de gedachte dat de mensen daar hun voordeel doen met tweedehands technologie. Maar de inwoners van dumpplekken kruipen niet achter de computers. Ze verbranden ze als elektronisch afval. Uit het gesmolten plastic worden koper en andere waardevolle metalen gehaald. En met dat geld overleven ze.
De dump en verbranding heeft grote gevolgen voor de gezondheid. Het elektronische afval verontreinigt rivieren en lagunes. In 2008 nam Greenpeace monsters van de verbrande grond in Agbogbloshie en vond hoge concentratie van lood, kwik, thallium, blauwzuurgas en PVC.
Pieter Hugo wil met zijn foto's, te zien in zijn tentoonstelling Permanent Error, de keerzijde van onze technologische vooruitgang laten zien. VolgensHugo zijn de cycli van de geschiedenis en de levensduur van onze technologie duidelijk zichtbaar op deze begraafplaats van artefacten uit de geïndustrialiseerde wereld. Ook worden we zo herinnerd aan de kwetsbaarheid van de informatie en verhalen die werden opgeslagen in de computers, waarvan slechts gesmolten plastic en zwarte rook over zijn.
Info: De tentoonstelling Permanent Error van Pieter Hugo is vanaf vandaag tot zondag 3 juli te zien in Rotterdam en Amsterdam in de galeries van Cokkie Snoei.
Foto-onderschrift: Het vee van de inwoners van de unheimische dumpplek bij de sloppenwijk Agbogbloshie ligt op verbrande resten computers. Een haast middeleeuwse setting. Yakuba al Hassan. Abdulai Yahaya. Nasri Yeti.
Geografie: Ghana
Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.











vrijdag 27 mei 2011

Dragkings ... Feriet Tunc Photography


Dragkings ... Feriet Tunc photography

Het is de pendant van de dragqueens: dragkings, vrouwen die zich als mannen kleden. Voor de fun en de verwarring.

Dragqueens zijn doorgaans goed te herkennen aan hun extravagante make-up, pruiken, nepwimpers en glitterjurken met ballonvulling. Dragkings pakken het subtieler aan. Het eigen hoofdhaar wordt na het bezoek aan de kapper bewaard en met lijm vastgeplakt als baard. ‘Als man sta ik langer voor de spiegel dan als vrouw,’ legt dragking Lee uit. 

Het woord ‘drag’ staat oorspronkelijk voor dressed as a girl. Vrouwen werden in eerste instantie dan ook ‘drab’ genoemd: dressed as a boy. De term drag raakte sneller ingeburgerd en nu maken de toevoegingen ‘king’ en ‘queen’ duidelijk om welk type crossdresser het gaat. 

Dragkings zijn geen nieuw verschijnsel, maar worden steeds bekender en populairder onder andere vanwege de workshops ‘dragking worden’ op de gaypride. De kings zijn nu veelgevraagde gasten op feestjes.



‘Is dat een vrouw?’

Fotodocument / Dragkings

De mannen en vrouwen op de catwalk worden door het publiek toegejuicht terwijl confetti neerdwarrelt. De warme avond weerhoudt de deelnemers van de dragking/queen-verkiezing 2011 er niet van zich in lagen kleding te hullen - al dan niet van leer. Een slanke man met een baard van twee dagen draagt een goed gesneden kostuum en heeft een mooie vrouw aan de arm. Het is Jim Boh (33), jurylid en winnaar van de competitie van vorig jaar. Bezoeker Dave schudt zijn hoofd vol ongeloof: 'Is dat een vrouw?' Een vraag die de hele avond zal terugkeren. Jim heet in het dagelijks leven Paulien.

Dressed as a boy

Mannen in vrouwenkleding zijn een bekend verschijnsel in het Amsterdamse nachtleven en daarbuiten. Andersom lijken vrouwen die zich als man verkleden een nieuwigheid. De dragqueens zijn goed te herkennen aan hun extravagante make-up, pruiken, nepwimpers en glitterjurken met ballonvulling. De kings pakken het subtieler aan. Het eigen hoofdhaar wordt na het bezoek aan de kapper bewaard en met lijm vastgeplakt als baard. Strak in pak maken zij een stijlvolle entree en zorgen zo voor verwarring bij het publiek.

Het woord 'drag' staat oorspronkelijk voor dressed as a girl. Vrouwen werden in eerste instantie dan ook 'drab' genoemd: dressed as a boy. De term drag raakte sneller ingeburgerd en nu maken de toevoegingen 'king' en 'queen' duidelijk om welk type crossdresser het gaat.

Verkleedpartijen van en naar het andere geslacht zijn niet nieuw. Dragking Hanneke (50): 'Mijn moeder is ook een dragking geweest tot aan haar zeventigste, maar in haar tijd noemde je dat nog niet zo. Het verkleden was een spel binnen de theaterwereld en ook gewoon voor hetero's.'

Tegenwoordig zijn dragkings voornamelijk binnen de lesbische uitgaanswereld te vinden. Hetero's komen dragkings tegen wanneer ze naar feestjes gaan waar de kings zich op uitnodiging mengen onder het publiek. Of wanneer ze de Gay Pride bezoeken.

De moeder van Hanneke is trots dat haar dochter soms als man gekleed gaat en soms als vrouw. Zij heeft het gevoel dat een traditie is voortgezet. Ook de moeder van Paulien is trots. Op haar persoonlijke blog plaatste zij een foto van Jim onder de titel: 'My girl!' Voor Paulien is het verkleden verbonden aan het uitgaansleven: 'Ik voel me geen man, ik doe dit echt voor de fun.' Het karakter Jim is met 1.138 Facebookvrienden binnen een paar maanden bijzonder populair geworden. 'Misschien een beetje kort door de bocht, maar ik zie er gewoon goed uit als gast,' verklaart Paulien het succes van Jim.

Overzichtelijk

De dragkings op het feestje noemen de fun en het entertainen van anderen als de belangrijkste reden om zich te verkleden. Toch is er ook een serieuze kant aan het verhaal, want er zijn wel degelijk dragkings die zich man voelen en de rolwisseling als uitlaatklep gebruiken. Paulien vindt het belangrijk dat mensen zich bewust worden van gender issues als ze naar haar als man kijken. 'Voor sommige mensen is het elke keer weer moeilijk als ze op een officieel formulier moeten kiezen tussen het vakje man of vrouw,' vertelt de dragking. 'Dat steekt mij.'

Dit gevoel is herkenbaar voor Adinda (46). Zij is geboren als man, maar gaat nu al twintig jaar zeer gelukkig officieel als vrouw door het leven. Daarnaast transformeert Adinda soms in Johnny. 'Deze maatschappij is ingedeeld in hokjes: man of vrouw, jong of oud, dik of dun,' zegt Adinda, 'dat is lekker overzichtelijk.'

Lee Machetti (28) komt de catwalk op in de oranje outfit van een Amerikaanse gedetineerde. Hij kijkt stoer naar de fotografen en bespeelt het voornamelijk vrouwelijke publiek. Spierballen rollen. 'Ik vind het gaaf om met gender te spelen en mijn mannelijke kant te laten zien.' De mannelijke uitdossing is alleen voor 's avonds, want de make-up kost veel te veel tijd voor alledag. 'Als man sta ik langer voor de spiegel dan als vrouw,' lacht Lee. Ook Adinda noemt het laten zien van haar mannelijke kant een belangrijk onderdeel van haar dragking-act. 'Toen ik op mijn zesentwintigste een vrouw werd, moest ik me anders leren gedragen. Mijn moeder stelde zich opeens beschermend op, waarschuwde me om niet meer recht in het gezicht van mannen kijken. Anders denken ze dat je iets van ze wilt en dat kan nare gevolgen hebben. Als Johnny kan ik ongegeneerd flirten met vrouwen. Ik ben ook getrouwd met een vrouw.'

Toen Adinda eind jaren tachtig voor het eerst van de dragking-competitie hoorde, lag een podiumplaats voor de hand met haar zesentwintig jaar ervaring als man. 'Ze namen me daar niet serieus, want ik zag er te vrouwelijk uit.' Als Johnny ging ze de uitdaging aan en inmiddels is Adinda een gender bender die speelt met de eigen identiteit. 'Soms ben ik Johnny de dragqueen, draag ik een paar extra borsten en overdadige make-up. Een dubbeldrag zorgt ervoor dat mensen twee, drie keer moeten kijken. Of je een man bent of vrouw, het zou niet moeten uitmaken.' Bezoeker Dave maakt het in elk geval niets uit. Snel gaat hij nog even op de foto met zijn nieuwe helden Jim en Lee.

Beeldbewerking: Eclipse Creative Retouching
Styling: Lotte Gijselhart