American Neon Signs by Day & Night.
Nuth: Rosbeek, 1980.
(200 x 200 mm, folding pages open to 200 x 392 mm), pp.58 (inc. 14 gatefolds). 30 colour photographs. Colour illustrated card covers, upper cover folding, spiral-bound.
This promotional book is one of a number of interesting publications produced to showcase the work of Rosbeek, the renowned Dutch printers. It contains 15 pairs of colour photographs showing neon signs within the American landscape, first in daylight and then by night.
TOON MICHIELS | AMERICAN NEON SIGNS BY DAY & NIGHT
With the exhibition American Neon Signs by Day & Night the Nederlands Fotomuseum pays a homage to the Dutch artists Toon Michiels (1950 – 2015).
In the mid-1970’s Toon Michiels visited the USA a number of times, travelling in a rental car to cities such as Reno an Las Vegas. He fell under the spell of the neon signs that hotels and restaurants had installed along the highways to lure drivers into making short or longer stop. To Europe eyes, they symbolized a typical American idea about freedom, the automobile culture and the urge to be ‘on the road’in the wide open spaces of the American West. Their big letters and playful designs appealed to Michiels, partly due to this professional background as a graphic designer. The neon signs created a playful, freewheeling impression and contained many of the motifs from the popular American idea of the West – palm trees, cactuses and cowboys.
At night these neon signs were even more spectacular, forming great beacons of light against a darkened sky. Michiels decided to photograph them systematically, once by day and again by night, head-on and from the same position. The result is a series of handsome diptychs. A selection was published in American Neon Signs by Day & Night in 1980.
Toon Michiels’s work is unique in the history of photography, altought it does display interesting parallels with the work of other artists and photographers of the 1970s: the systems of conceptual and minimal art, early artistic colour photography and the interests in popular culture, in areas such as architecture and urban planning. More than thirty-five years later Michiels’s work had been rediscovered and reevaluated and it is being exhibited for the first time in both the Netherlands and abroad.
This exhibition is a coproduction of the Nederlands Fotomuseum and Les Rencontres d’Arles.
●●●●○
De nacht: glorieus en verleidelijk
Pieter van Os
19 februari 2016
Toon Michiels: American Neon Signs by Day & Night, Lodge B Jay Mo
In de jaren dat fotograaf en grafisch vormgever Toon Michiels dubbel zag, maakte hij in Amerika een serie prachtige fotografische tweeluiken. Het dubbel zien had volgens hemzelf niets te maken met de opzet van de serie: telkens twee beelden van dezelfde neontekst, de één overdag, in fel zonlicht, de ander ’s avonds of ’s nachts, na zonsondergang. „Je kijkt immers maar met één oog door de zoeker”, zei Michiels zes maanden voor zijn dood in oktober.
Nederlands Fotomuseum, Rotterdam. T/m 1/5. Inl: nederlandsfotomuseum.nl
Uit hetzelfde interview valt op te maken dat het dubbele zicht hem wel selectiever maakte. De reden is indirect: omdat hij door dat dubbelkijken niet mocht autorijden, had hij altijd een reisgenoot mee. Als hij een neonreclame wilde vastleggen op een plek waar verder „niets te doen was”, leverde dat spanningen op in de auto.
En toch heeft hij gelukkig nooit een concessie gedaan aan de opzet. Want het is vooral de zelfdiscipline van Michiels die deze serie bijzonder maakt: hij schoot zijn reclamezuilen altijd van ongeveer dezelfde afstand, ten voeten uit en altijd staand. Terwijl de compositie dus altijd hetzelfde is, krijg je overdag het hele verhaal, dor en nogal mismoedig makend. De nacht biedt het halve verhaal, glorieus en verleidelijk, al doet een kapot licht daar wel eens afbreuk aan.
De foto’s zijn historisch, alle uit de jaren zeventig. Google leert dat veel van de motels en wegrestaurants zijn verdwenen. Wanneer dit niet zo is, zoals bij de casino’s, dan zijn de neonconstructies van toen vervangen: niets zo tijdgevoelig als verleiders.
En toch zijn ze niet inwisselbaar, zo laten Michiels’ foto’s zien. Dit soort reclamezuilen, van steen, glas of beton, zijn unieke exemplaren: geen architectuur, geen beeldhouwwerken, maar eerder opgeblazen, grafische tekeningen. Objecten, oké, maar nooit echt driedimensionaal. Deze objecten tekenen hun tijd.
Erik Kessels, de samensteller van de expositie, heeft zich vaak afgevraagd wat Michiels uitvrat tussen het maken van de dag- en de nachtversie. Bleef hij staan op dezelfde plek, als een soort menselijke versie van de reclamezuil? Of hij ging hij ‘motelhoppen’, een tukje doen in de kamer die hij voor een paar uur huurde? Het is waar: dit soort neonreclames zijn bekend van eraan voorbijreizen. Niet van stoppen. Alleen daarom is het jammer dat veel van Michiels’ tweeluiken in dezelfde twee steden zijn gemaakt, Reno en Las Vegas. Daar kan een mens zich eenvoudig vermaken. Juist die eenzame eetgelegenheid in de woestijn van Utah of Arizona zou nog intrigerender uitpakken in een dagelijkse en een nachtelijke versie. Wat zou Michiels daar hebben gedaan tussen de opnames in? Wel, hij had altijd kunnen eten in de gelegenheden achter de reclamezuilen die hij fotografeerde. Deed hij dat wel eens? „Ha, nee!”, zei Michiels eens lachend. „Dat was meestal veel te duur voor ons.”
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten