As a Dog through the Big City Journey for Something Daido Moriyama Street Photography

Today a solo exhibition of one of Japan’s foremost photographers is opened at the Reflex Art  gallery in Amsterdam. For Journey to Something, Daido Moriyama has pulled shots from his archive as well as new images. We were very honoured to do a short interview with the man himself. 

BLEND\: You started out as a graphic designer. What made you want to become a photographer?Moriyama: When I was very young, I was a graphic designer.  When I was working as a graphic designer, it was very related to the work of photographers. I would go to the studios and see the photographers working. It looked as if the job was very active and very fashionable. I didn’t like  sitting in the office that much, I wanted to change my lifestyle. That’s one of the reasons  I wanted to turn away from graphic design.  For graphic design the visual is very important, so when I was very young I loved to draw, I was always drawing. Photography is a very important visual in graphic design, that is another reason.

You tend to shoot a lot of snapshots. Do you think, as a photographer, it is important to have your camera with you at all times? Do you always look around you for the possibility of a good shot?I will make sure I have a camera that is very small and very light, and I will always carry a camera in the pocket of my pants or my coat, and take photographs everywhere.

A lot of your images are very gritty, shot analogue. What do you think of the analog revival nowadays? How do you feel about digital photography?
Since three years I am using either film or digital. So I am not much concerned about the ways of the digital camera. Depending on the theme of what I would shoot.. if I feel like I want to shoot in film, I shoot in film. If I want to shoot digitally, I will do that. It just has to be transferred to a screen. It is not so much about the medium, as it is about the message.

So the exhibition with William Klein is coming up soon. He is one of your biggest influences. What is it like for you to do a dual exhibition in Tate later this year?The encounter with William Klein’s work was when I was still working as a graphic designer, and I was just changing into photography. For me, William Klein’s work has been an inspiration. So from the beginning, I would do these street snapshots I have been doing. So I am really happy that I can do a show together with him.

Obviously you started shooting in Japan, and then you went to New York like Klein did. When you shoot outside of Japan, do you look differently at the world around you? Or do you tend to look for similarities? How is shooting in other parts of the world different from shooting in Japan?Shooting in Japan and shooting in Europe is basically the same. Of course there are different cities, but the way I shoot or the way I approach it is the same. Even though I go to Buenos Aires, San Paolo, Hawaii, New York, I will shoot with my five senses, so it’s the same.

You tend to speak a lot of the importance of a certain desire that is displayed in good photography. Why is that? Is desire parallel to life, you believe?Of course my way of living and the human life have a close relationship. Every human being has a different way, a different level of desire. All the photographers, and all the people that are active in making something, all the artists, they have a very strong desire, a passion. It’s like being at the core of desire.

When speaking of your influences, you state the names of several photographers very clearly. Are you influenced by any other artists (other than photographers) at all?I have been influenced by many different artists from different media, but the artists that have had the biggest impact on me are Andy Warhol and Peter Brueghel.

Since you have been shooting for a very long time now, and the world around you changes, Japan has changed a lot. Do you feel like your way of approaching, or your style, has gradually changed over the years?Definitely my style has not changed, even though the streets have changed over the years. I think the outside world has changed, but I have remained the same. The photographs I take are my daily life. The way I am walking, the way I stand, the way I approach things are all very personal.

You still look very you and vibrant. Obviously you are very passionate about your work. Do you think you will ever retire, and be able to put your camera down?As long as my legs, my back and my stomach are well, I will take photographs in the street forever. I do not have the intention to leave the camera.

Thank you very much!

A Journey to Something is on display until July 28 2012 at Reflex Art.

William Klein/Daido Moriyama is on display from October 10 2012 to January 13 2013 at Tate Modern.

images Daido Moriyama, courtesy Reflex Gallery

Als een hond door de grote stad

Tracy Metz

 artikel | Vrijdag 25-05-2012 | Sectie: Overig | Pagina: NH_NL01_014 | Tracy Metz

Daido Moriyama, een van de belangrijkste naoorlogse Japanse fotografen, exposeert in Amsterdam. De man die beroemd werd met grofkorrelige zwart-witfoto's, zwerft het liefst door de stad. Hij werkt nu ook met een digitale camera en zelfs met kleur. Mijn manier van werken is niet veranderd, de stad wel.

De Japanse fotograaf Daido Moriyama was al boven de zeventig toen hij voor het eerst met een digitale camera ging werken. Een fabrikant bood hem er een aan toen hij drie jaar geleden aan een nieuw project begon, een diepgaand portret van Tokio in twee delen. Twee weken geleden verscheen het eerste deel en het is niet minder dan een revolutie in het werk van deze invloedrijke en productieve fotograaf. Niet alleen is het digitaal, maar ook nog in kleur. Kleur! Terwijl Moriyama, een van de bekendste naoorlogse fotografen van Japan, juist de grove, grafische zwart-witkorrel tot zijn handelsmerk heeft gemaakt.

De 74-jarige Moriyama was onlangs kort in Nederland voor de opening van zijn expositie Journey for something bij de Amsterdamse Reflex Gallery en de presentatie van het gelijknamige boek.

Snel en intuïtief grijpt Moriyama taferelen vast uit het dagelijks leven zoals dat toevallig aan zijn ogen voorbij rolt. Zijn onderwerp is vaak het grotestadsgevoel - energiek, anoniem, raadselachtig, vaak met een verscholen belofte erin alsof er iets staat te gebeuren. Een rennend, dus onscherp kind op straat; nat plaveisel met de weerspiegeling van koplampen; een straathond; mooie billen en benen in netkousen; een meute overstekende voetgangers op het brede zebrapad in de uitgaanswijk Shinjuku in Tokio, een foto die met zijn sterke diagonale zwarte en witte lijnen wat weg heeft van een houtsnede.

Dit najaar brengt Tate Modern in Londen het werk van Moriyama samen met dat van de tien jaar oudere Amerikaans-Franse fotograaf William Klein, eveneens chroniqueur van het straatleven. Wij kennen elkaar niet, zegt Moriyama via een tolk, maar hij is voor mij altijd een bron van inspiratie geweest. Amerika is sinds de oorlog ook altijd prominent aanwezig geweest in het dagelijks leven in Japan.

Hij was 33 en maakte al in Japan furore toen hij voor het eerst naar Amerika ging. Hij sprak geen woord Engels en liep een maand lang met zijn camera in de hand door New York. Als een hond, zegt hij mijn neus achterna (een van de ruim 75 boeken die hij door de jaren heen heeft gepubliceerd, heet 'Memories of a Dog'). New York maakte diepe indruk en de foto's die hij toen maakten keren telkens terug in zijn boeken en tentoonstellingen, nu ook bij Reflex.

Een paar jaar daarna heb ik er een performance in Tokio meegedaan. Ik wilde als fotograaf iets nieuws doen, niet weer gewoon wat afdrukken aan de muur hangen. Dus heb ik foto's van New York onder het kopieerapparaat gelegd en twee verschillende omslagen gezeefdrukt. Bezoekers konden hun eigen fotoboek samenstellen en ook het omslag kiezen. Die performance heeft hij vorig jaar in de New Yorkse fotogalerie Aperture herhaald en dat doet hij dit najaar ook in de Tate Modern.

Reflex heeft één wand gevuld met grote afdrukken van een aantal belangrijke beelden uit het reusachtige oeuvre van de Japanner. Natuurlijk zijn daar de stadsbeelden bij, zoals een schitterende nachtfoto van de verlichte gebouwen van New York en het interieur van een theater in Buenos Aires, maar één is totaal anders. Het is een foetus, op de rug gezien, liggend op tapijt. In het boek is er nog een opgenomen, nu in het gezicht gezien. Dit was mijn eerste werk als zelfstandige fotograaf, uit 1964, vertelt Moriyama. Als kind had ik gelezen hoe de mens zich voor de geboorte ontwikkelt en dat wilde ik graag in het echt zien. Het heeft moeite gekost om een ziekenhuis te vinden dat bereid was de foetussen te laten fotograferen die ze op sterk water hebben staan, maar uiteindelijk is het gelukt. Deze serie was de enige keer dat ik als een studiofotograaf te werken ging, met een achtergronddoek en uitgekiende verlichting. Nu weet ik; dit is het begin, die is de essentie van de mens. En daarna ben ik de straat opgegaan.

Moriyama loopt nog steeds het liefst op straat. Met zijn nieuwe digitale camera maakte hij 30.000 beelden van zijn woonplaats. Mijn manier van werken is niet veranderd, zegt hij, maar de stad wel. Hier in Europa waar alles heel lang hetzelfde blijft is het misschien moeilijk je voor te stellen hoe snel Tokio verandert. Zo zijn er bijvoorbeeld geen zwerfhonden meer.

Deel één van het nieuwe boek heet Color. Maar Moriyama verloochent zijn geliefde medium niet: voor het tweede deel heeft hij uit dezelfde 30.000 beelden een andere selectie gemaakt die in zwart-wit is afgedrukt. Dat boek verschijnt later dit jaar en heet simpelweg Monochrome.

Tracy Metz

Info: Journey for something, t/m 28 juli in Reflex Gallery, Amsterdam, www.reflexamsterdam.com. Gelijknamig boek William Klein/Daido Moriyama, 10 okt-13 jan. in Tate Modern, Londen. 
Foto-onderschrift: 'Tights' 'Daido Hysteric' 'Tokyo 1982' 'Shinjuku'

Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

Daido Moriyama's Verlangen



VOGUE sprak de beroemde Japanse fotograaf over zijn werk en muze.



Daido Moriyama is allang de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd, maar aan stoppen met fotograferen denkt hij voorlopig nog niet. In de Reflex Galerie in Amsterdam exposeert Moriyama tot 28 juli nieuw en iconisch werk tijdens zijn solo-expositie, Journey for Something.VOGUE sprak de vooraanstaande Japanse fotograaf over zijn werk.

“Straight snaps.” Dat is hoe Moriyama zijn oeuvre omschrijft. “Mijn foto’s zijn een registratie van mijn leven. Als ik fotografeer, leg ik mijn persoonlijke geschiedenis vast.”

 Moriyama werd 73 jaar geleden geboren in Ideka, een stad in het zuiden van Japan. Hij leerde het vak bij fotograaf Takeji Iwamiya. In 1961 vertrok hij naar Tokio om als assistent-fotograaf te gaan werken. Een paar jaar later begon Moriyama zijn carrière als freelance fotograaf.

Wandelend door Shinjuku, de wijk in Tokio waar hij woont, neemt Moriyama foto’s van alles wat hem intrigeert. Het is volgens hem de perfecte plek om te fotograferen: “Shinjuku is een enorm museum, een theater. Het is grappig, energiek. Door te fotograferen reageer ik op haar verschillende gezichten.”

Vanaf het moment dat Moriyama zich in Shinjuku vestigde, ruim veertig jaar geleden, is de wijk zijn muze geweest. Bijna iedere dag loopt hij er door de straten, op zoek naar mooie beelden.Shinjuku is het zakelijke en politieke hart van Japan, maar je vindt er ook gangsters, bordelen en stripclubs. “Shinjuku bestaat uit verschillende lagen”, vertelt Moriyama over zijn wijk. “Het is een extract, getrokken uit menselijke begeertes.”

Begeerte is het terugkerende thema in Moriyama’s werk. “Het is het menselijke vlees, iets erotisch. In Shinjuku leeft een mix van mensen, met allemaal verschillende verlangens. Zelf voel ik die verlangens ook. Daarom is dit thema zo interessant. Ik kan de begeerte voelen terwijl ik mijn foto’s maak."

Menselijke begeerte is volgens Moriyama realiteit, het echte leven. Die werkelijkheid probeert hij over te brengen met zijn foto’s. Daarom fotografeert hij vooral in achteraf steegjes, in plaats van in de grote straten. “De main streets hebben een heleboel make-up op, het ziet er mooier uit dan het eigenlijk is. Het aroma van de mensen is verdoezeld. In de back streets zie je het echte karakter, daar ruik je de echte geur.”




Om die echtheid nog meer naar voren te brengen maakt Moriyama bijna uitsluitend zwart-wit foto’s in hoog contrast. Zo ontstaat er rauw beeld van het dagelijks leven in de straten vanShinjuku. “Ik wil dat mijn foto’s edgy zijn”, vertelt hij. “Een hoog contrast is de beste manier om dat te bereiken.”



Naast foto’s gemaakt in Shinjuku zijn er ook beelden uit andere steden (waaronder New York) tijdens de expositie te bewonderen.

 De expositie in Reflex Galerie is een voorproefje voor een grotere expositie van Moriyama in het Tate Modern  in Londen, later dit jaar. Tegelijk met de expositie is het gelijknamige boek Journey for Something uitgebracht, met nieuw en iconisch werk van Moriyama en te koop bij Reflex Galerie.

Daido Moriyama – Journey for Something