Intimate and honest in nature, today’s special shots are presented by the wonderful Ramona Deckers from Amsterdam, the Netherlands. A photographer and writer with a great love for travel, she portrays her female subjects with great sense of sophistication, beauty, and emotion.
“My work depicts my affection for people and the human body. I’m inspired by fashion, femininity, and the carefree character of youth culture.”
When we asked Ramona to share a little about the photo series, she told us:
“I love to shoot with my friends in Amsterdam, I just love the city life, our typical crooked Amsterdam houses combined with nature that the city has to offer. When I ‘plan’ a day of shooting it’s usually very spontaneous; I can’t really plan what I’m about to do, but I rather just talk and laugh and shoot away. I generally like to visit the homes of my subjects as these spaces say a lot about the person, and the city. It creates a certain mood as well. I believe the scene and theme are best established this way.”
We asked her to speak a little more about her approach and methods, and she told us:
“I mostly shoot with my dearest friends. Their trust allows me to get close and reach a level of intimacy, honesty, and realism that would be much more difficult to achieve with random strangers. It opens the door to a beauty which is more natural and unforced.
“I like to portray this in my photos, looking for a certain devil-may-care emotion, depending on my mood. I do not strive for perfection; rather, I try to look for little imperfections both in my subject, and the technique and developing process.”
When we asked what else is on the horizon for her, she shared:
“I travel a lot. I often crisscross the USA which inspires me immensely. Being on the road is an inspiration as all channels are open and I’m worry-free. I’m going to Burning Man next month and then I’ll drive through California, ending up in Colombia. I’ll be on the road for a month, going around good places for picture taking and just being spontaneous.”
Interview Jonge Amsterdamse meiden die hun kwetsbare kant durven laten zien aan een fotografe – en het publiek. De fotoserie ‘Amsterdamse Meisjes Thuis’ is het resultaat van een soort therapie tussen maakster en geportretteerden.
Lisa Vos
27 oktober 2016
AMSTERDAMSE MEISJES THUIS
Ramona Deckers,
Inl: i-d.vice.com/nl/topic/ramona-deckers,
T/m 1 december hangen in De Marktkantine (Jan van Galenstraat 6) foto’s van Deckers over ADE.
Op een hip terras in de binnenstad bestelt fotograaf Ramona Deckers (34) een spa rood. Ze is net terug van een acht dagen durende sjamanistische ceremonie in Peru, vandaar. „Alcohol mag nu niet.” Op het scherm van haar laptop verschijnen wilde, kleurige snapshots van jonge vrouwen – een schril contrast met de wijndrinkers op het terras: terwijl iedereen zich hier op zijn best voordoet, geven de geportretteerden zich letterlijk over. Van afstand is geen sprake, enkel van intimiteit.
What you see is what you get
Amsterdamse Meisjes Thuis, zoals de fotoserie van Deckers heet die te zien is op de site van i-D Nederland, laat meiden, meest twintigers, in hun eigen omgeving zien. „Ik zoek de meiden op in hun comfort zone, thuis. Omdat ze zich daar vertrouwd voelen, kunnen ze een kant laten zien die normaal gesproken voor de buitenwereld verborgen blijft.” Deckers omschrijft het als een „ontmaskerende, eerlijke vorm van portretfotografie.”
Ik wil de meiden krachtiger achterlaten dan hoe ik ze aantrof
Kijkend naar de foto’s voelt het alsof jij als toeschouwer er eigenlijk niet mag zijn. De foto’s zijn dicht op de huid en nietsontziend. „Sommige meiden denken aan een fotoshoot, inclusief dikke plamuurlaag make-up. Maar daar ben ik totaal niet naar op zoek. Ik wil juist de rauwheid en het natuurlijke van mensen laten zien: what you see is what you get. Een beetje make-up is oké, maar liever niet. Ik wil bij de realiteit blijven: laten zien hoe mensen thuis op de bank zitten.” Wat ook opvalt: veel naakt. „Ik zeg niet van tevoren ‘trek je shirt uit’, maar het gebeurt.” Deckers zegt dat het soms ‘best ver’ gaat, maar dat het in geen geval pornografisch is. „Zo’n typering doet mijn werk geen recht. Het is gewoon ons lichaam: je blootgeven.”
Ook figuurlijk gebeurt dat. „Tijdens zo’n fotosessie stellen de geportretteerde en ik ons heel kwetsbaar op. We drinken een wijntje , roken een sigaret en voeren diepe gesprekken met elkaar. In feite beoefenen we een vorm van therapie.” Ze maakt de foto’s ook niet voor zichzelf, zegt ze. „Ik maak ze voor die meiden. Ik wil hen krachtiger achterlaten dan hoe ik ze aantref.” Zelf had ze heel lang moeite met haar eigen lijf, wat zich uitte in een eetstoornis. Nu hoopt ze de jongeren van nu „sterker in hun schoenen te laten staan. Dat ze zich na de fotosessie zelfverzekerder voelen. Ik wil ze iets moois meegeven.”
Bekijk meer foto’s: In beeld Amsterdamse meisjes thuis
Zoektocht naar intimiteit
Deckers zoektocht naar intimiteit vloeit rechtstreeks voort uit haar eigen jeugd. Als kind, deels opgegroeid in het bordeel van haar oma, voelde ze zich vaak alleen. „Mijn moeder was 19 toen ze mij kreeg, mijn vader niet in beeld.” Om rond te komen stond haar moeder zes dagen per week achter de bar. „Ik lag in bed wanneer zij thuis kwam en zij lag in bed wanneer ik wakker werd.” Deckers beschrijft de taferelen die zij meemaakte. „Vaak werd ik naar vriendinnen van mijn moeder gebracht. Ook zij hadden niet altijd de tijd en ruimte om mij te ontvangen. Dat voel je als kind.”
We drinken een wijntje , roken een sigaret en voeren diepe gesprekken met elkaar
Toen ze 17 was ontvluchtte ze haar ouderlijk huis, die „plek waar de tijd stil stond en niemand grote dromen najaagde.” Als eerste van haar familie ging ze studeren: Engelse taal en cultuur aan de Universiteit van Amsterdam. Dankzij haar bijbaan als suppoost in het Stedelijk Museum kwam ze in aanraking met de fotografie: daar zag ze het werk van fotograaf Nan Goldin, welke haar „recht in het hart” raakte. „De meest alledaagse maar ook de meest diepe emoties van het bestaan, zoals liefde, verdriet en onschuld, weet zij naar beeld te vertalen. Als ik naar haar foto’s keek wilde ik ze aanraken, ruiken en zelfs proeven. Ik was verslaafd.” Volgens Deckers toont Goldin ons haar dagboek: niet in schrift, maar in beeld. Vooral dat laatste inspireerde haar om zelf te starten met fotografie. „Ik vond een manier om te communiceren, mezelf te uiten; iets wat ik van huis uit niet had meegekregen.”
Mannen als oefenmateriaal
Deckers begon als documentair fotograaf voor club Trouw, haar ‘second home’. Achter de schermen schoot ze de artiesten-serie Where the magic happens, die vooral uit mannen bestond. Zij bleken slechts oefenmateriaal. „Ik wilde iets doen wat dichter bij mij stond: meiden fotograferen.” Ze spreekt zelf van een „drang naar connectie”. De makkelijkste en meest voor de hand liggende optie bleken haar vriendinnen. Deckers legde ze vast op de meest intieme momenten. „Hun vertrouwen maakte het mogelijk om dichtbij een niveau van realisme en eerlijkheid te komen. Het opende een deur naar natuurlijke schoonheid.”
Ik zeg niet van tevoren ‘trek je shirt uit’, maar het gebeurt
Het online kunst- en cultuurplatform i-D Nederland, onderdeel van de vooral onder jongeren populaire website VICE, kreeg Deckers in het vizier en benaderde haar voor een serie. Het begin dit jaar online gepubliceerde Amsterdamse Meisjes Thuis werd een succes; meiden melden zich nog steeds massaal aan op haar Facebookpagina. Deckers’ voorkeur gaat uit naar meisjes waarmee zij een klik heeft. „Het klinkt gek, maar inmiddels kan ik aan iemands profielfoto al zien of deze aanwezig is. Of iemand klein of groot, dik of dun, wit of gekleurd is, maakt daarbij niet uit.”
Of Deckers zelf ooit aan de andere kant van de camera gaat staan? „Ik denk dat ik dat heel moeilijk ga vinden, maar het staat wel op de planning.” Ze lacht: „Een projectje dat ik met heel veel liefde uitstel.”
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten