In 1986 a photography book called Paradiso Stills by Max Natkiel appeared. It was a selection of the thousands of portraits he made of visitors—mostly snotty nosed punks—to the famed halls of pop temple Paradiso. In the years that passed, many of these photographs reached iconic status, and good luck to anyone trying to find a copy of this book without paying a small fortune. Film-maker Marc Geerards ended up tracking down 200 of these people, asking them to pose again for a film camera and in a setting of their own choosing. The result is the hypnotic and eerie film Paradiso Stills / Paradiso Stilllives .
De film ‘Paradiso Stills/Paradiso Stilllives’ van Marc Geerards is gebaseerd op het werk van de Nederlandse fotograaf Max Natkiel. Die maakte tussen 1980 en 1985 portretfoto’s van duizenden bezoekers van Paradiso, overwegend tieners en pubers die deel uitmaakten van de punkbeweging. Geerards spoorde 25 jaar later 250 van deze mensen op en liet hen opnieuw poseren, ditmaal voor een filmcamera.
Geerards toont in zijn film de zwartwitfoto’s van Natkiel en laat deze overvloeien in de door hemzelf in kleur gefilmde portretten van dezelfde mensen zoals die nu zijn. Onder hen zullen sommigen Simon Vinkenoog, Peter Klashorst of Diana Ozon herkennen. ‘Paradiso Stills/Paradiso Stilllives’ laat zich in zijn totaliteit kennen als het portret van een subcultuur en wat daar van geworden is. Zonder commentaar toont de maker de statische foto’s van toen om die vervolgens over te laten gaan in de bewegende beelden van nu. De film confronteert de kijker met het voortschrijden van de tijd; de kijker komt oog in oog te staan met de vergankelijkheid.
Geerards: “De film gaat onder meer over kijken en bekeken worden, over het passeren van tijd, pose en authenticiteit, afbeelding en werkelijkheid, fotografie en film, toen en nu. Maar de film is ook een document van een generatie; door sommige sociologen wel eens aangeduid als ‘de verloren generatie’. Ik heb ongeveer 250 mensen opgespoord en die gefilmd in zo'n 150 portretten; meestal soloportretten. Ook zijn er groepsportretten van twee, drie of vier personen, altijd naar analogie van de foto’s van Natkiel. Verder zitten er enkele overledenen in de film, zoals b.v. Herman Brood. In de uiteindelijke film heb ik 100 portretten opgenomen.”
Geerards besteedde, met tussenpozen, vijf jaar aan zijn project, werkte samen met zeven verschillende cameramannen en deed zelf productie, regie, geluid, montage. Momenteel werkt hij aan een verfilming van de ‘Tractatus’ van Wittgenstein.
See for more ...
NATKIEL, MAX - Paradiso Stills
Amsterdam, Fragment. 1986, 1st edition. (ISBN: 9065790179) Ppbck. orig. wrprs, 22,5 x 20,5 cm. No pagination (ca. 200 pp).
Short introduction in Dutch, English and French, otherwise just pictures without text. b/w-photographs of punks and other youngsters at the Paradiso, an international meeting-centre of sub-culture in Amsterdam. One of the fanatic visitors of Paradiso was Max Natkiel. From 1980 onwards he decided to bring his camera along, when going to concerts and other occasions, as if to try and stop time. He was only just in time to capture the end of the first punk-wave and the transition into the eighties, with its diversity of Skins, Rude Boys, Rasta's, Rockers, Mollucans, Teds, Mods, Autonomists, Heavy Metal Hardrockers and once more the Punks.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten