Alec Soth - Gathered Leaves
17.02.2017 - 04.06.2017
Alec Soth - Gathered Leaves
FOMU is bringing the work of renowned Magnum photographer Alec Soth (US, °1969) to Belgium for the first time with the exhibition Gathered Leaves. This retrospective draws from four critical series from his oeuvre: Sleeping by the Mississippi (2004), Niagara (2006), Broken Manual (2010) and Songbook (2014).
Alec Soth is known for his lyrical approach to documentary photography. His work is based on a fascination with the vastness of America, recalling Robert Frank, Stephen Shore and Jack Kerouac.
“Our vision of America is so shaped by television and movies. All we see are Hollywood starlets and New York cops. We sometimes forget that there are whole other lives being lived in the middle of America. And some of these lives are really inspiring.”
(Alec Soth, email interview with Aaron Schuman, 2 August 2004)
Alec Soth lives in Minnesota and is an artist, photo journalist, blogger, publisher, Instagrammer and teacher. His boundless energy and distinguished position in the international art world makes him a major influence on the younger generation of visual artists. FOMU’s presentation of his work depicts the evolution of his career and shows how important the role of the photobook was to his success.
Gathered Leaves is an exhibition by Media Space / Science Museum, London.
Curator: Kate Bush
REVIEW: Gathered Leaves – Photographs By Alec Soth
by Photography Editor
Following on a great tradition of American photographers, the Media Space at London’s Science Museum presents Alec Soth’s first major UK exhibition. Presenting four signature series of work from the last decade, Gathered Leaves is a must see before the end of the month if you find yourself in London. Reviewed by Photo Editor Callum Baigrie.
Divided into four rooms, the exhibition begins with Sleeping by the Mississippi (2004), chronicling Soth’s journey down the Mississippi river. Following in the footsteps of Jack Kerouc and Robert Frank, Soth offers a modern insight to the much travelled pathway. A mixture of portraits, such as that of Reverend Cecil and Felicia, to images of abandoned rafts and motels Soth captures the sense that it is a place for all and, eventually, everyone moves on. Also presented are multiple editions of the book.
Moving on to the second room, the next series on show is Niagara (2006). Set centre stage is an awesome photograph of the waterfall, much romanticized as a place of love and loss, elevated above its status as an ongoing natural occurrence. The theme of love and loss is continued through a series of portraits of Niagara’s residents, and a series of handwritten love letters, documenting the very human feelings of love and loss. The most poignant of which, enlarged and hung directly to the left of the waterfall, it reads:
“If there was a nice apartment and I have a decent job and you felt happy and thought there could be a nice history together, would you come home?”
The series overall presents a sense of fragility, not only in the trees fighting for survival amongst the cascading waters but in the love felt in the young and old of the surrounding areas.
The penultimate room takes a decidedly darker turn, with subdued lighting and darker walls. Broken Manual (2010) explores the mystery of the Olympic Park Bomber, and those individuals who decide to turn away from society and become hermits. Producing survival guides and instruction manuals on maintaining anonymity, Soth set out to reach out to some of the hermits he’d researched. Resonating on a level with them, he unearthed his own desire to run away and hide drawn to the intensity of an introspective life. Pulling far away from the subject, the project becomes one of surveillance more than anything. A subtle yet important motif in the series, images are named with codes such as 2008_08zl0063. A bizarre combination of numbers and letters to many, the codes are commonly used by photographers to organise their work, and presents a personal sense as only Soth himself can interpret these codes in the context of his own archives.
Concluding the exhibition, Soth attempts to reconnect with the world with Songbook (2012-2014). Returning to his roots as a newspaper photographer, Soth works with writer Brad Zellar. Traveling around, they hunt down local interest stories and pose as journalists, created ‘Dispatches’ for each town they visit. States covered include California, Michigan, Ohio and finally, Georgia. Following the dispatches, Soth removes the writing by Zellar, working the photographs into a book with song lyrics from the Great American Songbook to create a nostalgic series. Presented alone, the black and white images displayed on the walls of the Media Space definitely give this sense of nostalgia that has been absent from Soth’s previous works. You can definitely get the sense that he is beginning to look back over his career, as well as the photographers that came before him.
At his first major UK exhibition, Alec Soth definitely establishes himself as one of the modern influential photographers. The exhibition expertly juxtaposes the images he produces alone, alogside the publications and surrounding research that resulted in the finished pieces It gives the audience the opportunity to explore the multiple readings of the work, and get into the minds of the photographed. Soth expertly presents the American human spirit, one that has not been glamourised by Hollywood.
‘Ik maak portretten van échte mensen, met échte levens’
Alec Soth
Fotograaf Alec Soth wordt gezien als een van de belangrijkste hedendaagse chroniqueurs van Amerika’s sociale en geografische landschap. Zijn werk ademt melancholie en verstilling. „In mijn portretten zoek ik naar bezielde menselijkheid.”
Rianne van Dijck
22 februari 2017 om 18:04
Foto Alec Soth
Hij was eigenlijk een beetje teleurgesteld. Niemand had ernaar gevraagd. Toen de Amerikaanse fotograaf Alec Soth naar Antwerpen vloog dacht hij: iedereen wil natuurlijk weten wat ik van Trump vind. „Geen woord! Ik was verbaasd: hoe kan je er níét naar vragen. Ik heb vaak de neiging Amerika te verdedigen als ik in Europa ben. Het is zo veel meer dan het cliché van Walmart en McDonald’s. Ik heb veel empathie met het land, ik hou van de mensen. Maar dat positieve beeld staat nu op de tocht. Heb ik het dan al die tijd verkeerd gezien? Dacht ik dat het land beter was dan het is? Natuurlijk: er is verdeeldheid en ontevredenheid. Ik sluit mijn ogen niet voor de economische problemen. Maar hoe dít kon gebeuren, ik begrijp het gewoon niet. Ik ben nog steeds in shock.”
De Amerikaanse fotograaf Alec Soth (1969) – gympen, spijkerbroek, grijze hoodie, zwarte baard – is in Antwerpen voor het inrichten en de opening van zijn tentoonstelling Gathered Leaves in het FOMU. Amerika kent hij door en door. Soth (spreek uit met een ‘b’, als ‘both’) woont al zijn hele leven in de Midwest, in Minnesota, en wordt gezien als een van de belangrijkste hedendaagse chroniqueurs van Amerika’s sociale en geografische landschap. Zijn werk is geworteld in de traditie van de on-the-road-fotografie zoals we die kennen van Walker Evans, Robert Frank en Stephen Shore en weerspiegelt de wanderlust die zo groots wordt geëtaleerd in Amerikaanse literatuur en films, van Huckleberry Finn tot Easy Rider en Kerouacs On the Road.
Dromerig
In de tentoonstelling zijn vier van zijn fotoseries bijeengebracht. Ze zijn het resultaat van de intensieve reizen die Soth maakte over een periode van ruim tien jaar.
Met Sleeping by the Mississippi (2004), foto’s van een reis langs de bijna 4.000 kilometer lange, door mythes omgeven rivier, toonde hij voor het eerst waar zijn kracht ligt: in het vermogen om een lyrische, poëtische blik te combineren met een documentaire benadering. En in het opbouwen van een dromerig narratief: Soth wisselt zijn adembenemende portretten van voornamelijk de onderklasse van Amerika af met interieurs en landschappen en creëert zo een sfeer van melancholie en verstilling.
Het maakt hem een dichter met beelden, veel meer dan een documentaire fotograaf pur sang, en de serie – oorspronkelijk alleen uitgebracht in boekvorm – leverde hem een lidmaatschap op bij fotopersbureau Magnum.
In zijn volgende serie, Niagara (2006), ‘een plek voor spectaculaire zelfmoorden en goedkope huwelijksreizen’, richtte hij zijn lens op stellen die in het kitscherige decor van de watervallen hopen op een gelukkige toekomst samen – en combineerde die portretten met foto’s van ordinaire motels en soms hartverscheurende liefdesbrieven: ‘Als ik een fijn appartement zou hebben en een fatsoenlijke baan en jij zou je happy voelen […], zou je dan weer naar huis komen?’
Soth: „Ik weet dat mijn werk in Europa soms wordt gezien als kritiek op Amerika, omdat ik voornamelijk focus op degenen die, hoe zal ik het formuleren, laag op het economische spectrum zitten. Maar zo is het niet bedoeld. Ik bewonder fotografen die sociale en politieke issues tackelen, maar dat is niet wat ik doe.”
Veel meer dan over de maatschappij, zegt Soth, gaat zijn werk over hemzelf: „Mississippi werd vooral gedreven door mijn eigen verlangen naar reizen en avontuur. Niagara was mijn onderzoek naar liefde en wat dat betekent voor mensen. Ik volg een intuïtief pad door de wereld en zoek naar een soort van diepe, bezielde menselijkheid in mijn portretten. Ik laat me daarbij leiden door mijn gevoel, niet door een ideologie of een politieke agenda.”
Alhoewel in het meeste van Soths werk droefheid heerst, kan Broken Manual (2010) wel gezien worden als zijn donkerste serie. We zien einzelgängers; monniken, kluizenaars en survivalisten die de maatschappij de rug toekeerden en in de diepe bossen of droge woestijn hun eenzame onderkomens hebben gecreëerd. „Laat ik maar zeggen dat het mijn midlifecrisis was. Ik had het helemaal gehad met fotografie. Ik wilde geen mensen meer portretteren, me het liefst terugtrekken in een grot en me afsluiten van de wereld. Weet je: ik maak portretten van échte mensen, met échte levens. En vervolgens komt zo’n foto in een boek, of aan de muur van een museum. De geportretteerden fungeren als metaforen, een portret vertelt nooit hun hele verhaal. Dat is de essentie van fotografie, ik weet het – een verstild moment in de tijd. Maar ik gebruik deze mensen, voor mijn kunst. En daar heb ik moeite mee. Hoeveel last ik daarvan heb, wisselt van tijd tot tijd.”
Alhoewel hij voor Broken Manual in eerste instantie geen portretten wilde maken, merkte hij dat de serie daardoor kracht miste. Hij besloot de mannen in de bossen daarom op grote afstand te fotograferen – als een compromis.
Dichter
Soth vond de connectie met de maatschappij en daarmee de lol in fotografie weer terug in Songbook (2014), de vierde serie op de expositie. Daarin legde hij pogingen vast van mensen om zich met elkaar te verbinden, op scholen, in sociale clubjes en supermarkten. „Ik werd onder andere geïnspireerd door Bowling Alone, het boek over het uit elkaar vallen van de Amerikaanse gemeenschap, en besloot in een tijd dat mensen individualistischer worden en sociale media het echte contact vervangen, te laten zien hoe mensen toch proberen zich met elkaar te verbinden.”
In de foto’s is te zien dat dat verbinden soms helemaal niet meevalt – het blijft wel Soth, de melancholische dichter.
Het FOMU brengt al zijn werk bijeen. „Gathered Leaves is voor mij het einde van een hoofdstuk. Ik heb nul interesse om nu foto’s te gaan maken van het Trump-tijdperk; de onenigheid in een verdeeld land, ontevreden mensen. Ik wil me richten op schoonheid, de verbondenheid die ik zelf nu heel sterk voel met mensen en met mijn omgeving. Iets dergelijks past waarschijnlijk helemaal niet in deze tijd, waarin het land op zijn kop staat. Je moet het ook niet zien als een tegenreactie op deze tijd. Het is gewoon waar ik nu behoefte aan heb. Ik denk niet aan een project van jaren, geen narratief. Ik wil terug naar de essentie van fotografie. Ik kijk naar licht en wat dat doet met een vorm. Zie het als een heel tactiel, fysiek iets. Fotograferen hoe de zon op iemands gezicht valt, bijvoorbeeld.”
Alec Soth, Gathered Leaves, t/m 4/6 in het FOMU Antwerpen. Met: ‘Sleeping by the Mississippi’ (2004), ‘Niagara’ (2006), ‘Broken Manual’ (2010) en ‘Songbook’ (2014). En docu ‘Somewhere to disappear’ (2011).
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten