Jeffrey Felner
Although Scott Schuman is almost always associated with fashion The Sartorialist: Closer appeals on so many different levels. Whether the reader is into photography, fashion, style, or people watching, this is a book guaranteed to more than please.
Let’s say that within the covers of this bloated opus exists a life dedicated to so many aspects of the visual part of living. Included in Mr. Schuman’s love letter are the famous, the newly famous, the fashionable famous, the fleetingly famous, and the wannabe famous, also the very unknown, the esoteric—even “common folk.” The book is unquestionably a visual feast, nay a banquet, a visual bacchanal which seems to last endlessly and delights with every turn of the page.
If Scott Schuman had narrowed his focus to only matters of fashion, this book would not be considered to be a barometer of fashion, style, and social behavior as well as life on a day-to-day basis.
The only gripe is that we could have used a clearer separation of locations for the photos, meaning it would have been nice to know where all the photos were taken and perhaps a bit more about the “personalities” included—fashion icons, editors, dandies, photographers, or rabid fashionistas—would have been appreciated.
The bottom line is this: Go out and buy The Sartorialist: Closer; gift it to those who are visually stimulated by the ongoing saga of life that includes us all on some level. The Sartorialist: Closer is a book to reexamine and rediscover each time its covers are opened.
Mr. Schuman gave us all a gift—and for that he should be thanked profusely!
Jeffrey Felner is a dedicated participant and nimble historian in the businesses of fashion and style. Decades of experience allow him to pursue almost any topic relating to fashion and style with unique insight and unrivaled acumen.
Scott Schuman is de man achter The Sartorialist, het beroemde blog met foto’s van goedgeklede passanten. Voor hem is stijl een serieuze zaak.
Milou van Rossum
27 oktober 2012
Seoul, januari 2011
Hij is maar 1,62 meter lang, maar het is bij de internationale modeshows onmogelijk Scott Schuman over het hoofd te zien. De voelbare geldingsdrang, de altijd hyperalerte, bijna agressieve jagersblik die, als hij iemand heeft gevonden die hij de moeite waard vindt om te fotograferen, opeens zomaar vriendelijk kan worden.
De Amerikaan Schuman (44) is de man achter The Sartorialist, het beroemde blog met foto’s van goedgeklede passanten. De perfect modieus geklede redacteuren van de grote modeglossy’s, natuurlijk. Italiaanse mannen met vesten en jacks over hun colberts (iets waarmee alleen Italianen wegkomen), frêle modestudentes in tweedehands kleren, een knappe Poolse met een blonde bob.
Maar ook een jong mennonietenmeisje uit Pennsylvania in een gebloemde jurk en op blote voeten, een huisschilder met een tulband in de kleur van zijn sweatshirt, een oude Marokkaanse man in een beige djellaba en een gestreepte tas van nylon in zijn hand. Allemaal hadden ze iets in hun kleding of houding dat Schuman trof als ‘stijl’, dat ondefinieerbare element dat een outfit maakt tot een uitspraak.
Straatstijlfotografie, wordt het genre dat Schuman beoefent genoemd. Hij is er niet de uitvinder van; zijn landgenoot Bill Cunningham specialiseerde zich er eind jaren zeventig al in, en in de jaren negentig stonden er bij de ingang van elke show wel een paar Japanners met camera’s klaar.
Schuman was in 2005 wel een van de eersten die de foto’s op internet plaatsten. Zijn blog trekt maandelijks zo’n twaalf miljoen bezoekers, zijn foto’s worden verkocht in een galerie en zijn aangekocht door musea. Dit najaar verscheen zijn tweede, meer dan 500 pagina’s dikke boek,The Sartorialist Closer, met een selectie van de foto’s die hij de afgelopen drie jaar maakte, en hier en daar een kort commentaar: „There’s no such thing as effortless chic.” Of: „Er zijn maar weinig mensen bij wie ik nog altijd benieuwd ben naar wat ze de volgende keer dat ik ze zie zullen dragen. Rei Shito is een van die mensen.”
De zelf altijd onberispelijk geklede Schuman deed de marketing voor modemerken en had vervolgens een showroom voor beginnende modemerken in New York, die hij in de crisis na de aanslagen in 2001 moest sluiten. Hij bleef een paar jaar thuis om voor zijn twee dochters te zorgen, van wie hij tijdens uitstapjes vaak foto’s maakte, en rolde zo in de straatfotografie. De naam van zijn blog is een verbastering van het woord sartorial, dat zoiets als ‘des kleermakers’ betekent.
Straatfotografie is de laatste jaren razend populair geworden. Aanvankelijk omdat het een originelere, persoonlijkere en democratischere kijk op mode gaf dan de modebladen en de catwalk. Maar de modewereld heeft het genre inmiddels volledig ingelijfd. Straatmodefoto’s worden gebruikt als inspiratie voor de collecties van de grote merken, advertenties zien eruit als straatfoto’s, bij straatfotografen populaire mannen en vrouwen worden gesponsord door grote merken en ingehuurd als modellen voor reclamecampagnes.
Schuman, die inmiddels talloze navolgers heeft, profiteert daar uiteraard ook van. Hij deed commerciële opdrachten voor onder meer Burberry, DKNY, Tiffany’s en Gap en het Amerikaanse J. Crew. Hij poseert ook zelf geregeld als model, liefst samen met collega-blogger Garance Doré, sinds een paar jaar zijn vriendin. Vorige maand liepen ze in Parijs rond met identieke, hoornen brillen. Wie, vroeg je je meteen af, zou hen daarvoor hebben betaald?
Schumans fotografie is goed beschouwd erg conventioneel, op het brave af. Hij heeft, zeker bij mannen, een voorkeur voor tamelijk conservatieve kleding en hij regisseert zijn modellen zo dat ze op hun mooist op de foto staan, liefst tegen de achtergrond van een rustieke muur of in een sfeervolle, in de late middagzon badende straat, en opvallend vaak met een fiets aan de hand; lekker sportief. Dikke mensen doen niet mee niet in de wereld van Schuman, en anders dan bij de Vietnamees-Amerikaanse Tommy Ton, die een losse, speelse manier van fotograferen heeft en zich de laatste tijd heeft ontpopt als een van Schumans serieuzere concurrenten, is in zijn foto’s eigenlijk nooit iets van humor of ironie te vinden. Zelfs als die wel zit in de outfits van de mensen die hij fotografeert.
Stijl is voor Scott Schuman een bloedserieuze zaak. Evengoed is het nog altijd een feest om naar zijn foto’s te kijken.
Zwerver met getrimde baard
Monique Snoeijen
2 oktober 2009
Een ruige man met een woeste, grijze baard. Zijn zwarte, gebreide mutsje heeft hij tot over zijn wenkbrauwen getrokken. Hij draagt een houthakkershemd, een grof gebreid vest en een broek met stukken erin. Het uniform van zwervers wereldwijd.
In het fotoboek The Sartorialist van Scott Schuman trekt de man tevreden aan zijn sigaret.
Schuman is beroemd geworden met zijn weblog Thesartorialist.com. Op zijn blog plaatst hij foto’s van opvallend geklede mensen in onder meer New York, Florence, Stockholm, Parijs, Londen, Moskou en Milaan. Schuman werkte vijftien jaar als verkoopmanager in de mode-industrie. Het begon hem steeds meer te hinderen dat wat hij zag op catwalks en in glossy’s zo verschilde van wat ‘really cool people’ op straat droegen. Hij wilde meer straat in de mode. Zijn blog – met soms meer dan 50.000 bezoekers per dag – is nu een inspiratiebron voor fashionista’s en ontwerpers wereldwijd.
Toen Schumans straatfoto’s vorig jaar in de fotogalerie The Danziger Projects in New York hingen, merkte een recensent op dat het sympathiek was van de fotograaf dat hij behalve überhippen ook een zwerver had gefotografeerd. Alleen, zo lezen we in The Sartorialist, de man met het gebreide mutsje is geen zwerver. Zijn baardlijn is te netjes getrimd, de lappen op zijn broek te kunstzinnig. De man blijkt op de ontwerpafdeling van modemerk Ralph Lauren te werken. Hij is ‘hobo chic’, zwerverschic.
Vrijwel alle mannen, vrouwen, jongens en meisjes die Schuman fotografeert zijn bewust met mode bezig. Het mogen dan vaak toevallige ontmoetingen zijn, Schuman laat hen poseren als modellen en zet ze voor een fotogenieke achtergrond. Het is goed te begrijpen dat hij inmiddels ook fotografeert voor bladen als Vogue en grote modemerken als DKNY.
Het boek bevat bijna alleen maar foto’s. In de spaarzame teksten kantelt Schuman het beeld.
Zoals bij de orthodox Joodse man die voor de foto spontaan zijn hoed naar voren duwde en een Hollywoodpose aannam, nonchalant leunend tegen een rode telefooncel. Of bij het frêle meisje met Audrey Hepburn-allure dat op het omslag staat. Met haar olifantenpijpen, leren jasje en wollen muts staat ze perfect te wezen. Zij, zo lezen we, sleept met haar been.
Het zijn niet de zelfvoldane modetypes, zoals de would be-zwerver, die in dit boek veel sympathie oproepen. Ontroerender is het meisje dat te verlegen is om in de camera te kijken, maar wel wil opvallen in een bloemetjesjurkje met kniekousen onder een legerjas. cape.
Wie een paar uur met zijn neus in The Sartorialist heeft gezeten, zal merken dat hij daarna anders over straat gaat: met een gretige, welwillende blik. Zoals je na het lezen van een veldgids anders naar insecten en bloemen kijkt, verwonderd over de details die je opeens ziet. Die vrouw, met die megagrote gympen, dat is wat. Of die jongen in dat trainingspak met colbert. Dat meisje met die gele panty. En misschien is het een idee om zelf ook eens iets leuks aan te trekken.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten