Album Beauty - Erik Kessels 29 June - 14 October 2012
Album Beauty is an ode to the vanishing era of the photo album as told through the collection of Erik Kessels (1966, The Netherlands). Once commonplace in every home, the photo album has been replaced by the digital age where images live online and on hard drives. Photo albums were once a repository for family history, often representing a manufactured family as edited for display. They speak of birth, death, beauty, sexuality, pride, happiness, youth, competition, exploration, complicity and friendship. Album Beauty is an exhibition about the visual anthropology of the photo album.
Album Beauty is an ode to the vanishing era of the photo album as told through the collection of Erik Kessels (1966, The Netherlands). Once commonplace in every home, the photo album has been replaced by the digital age where images live online and on hard drives. Photo albums were once a repository for family history, often representing a manufactured family as edited for display. They speak of birth, death, beauty, sexuality, pride, happiness, youth, competition, exploration, complicity and friendship. Album Beauty is an exhibition about the visual anthropology of the photo album.
Walking through the exhibition will be like leafing through a photo album. Erik Kessels is known for his unorthodox manner of installation and Album Beauty is no exception. On display will be hundreds of photo albums, all telling different but familiar stories. Some albums will be exaggerated in size and exhibited as wallpaper while others will be displayed in their original format. There will be interactive albums to flip through and life size cut outs for the viewer to walk around. Album Beauty features the endless formats of analogue photography many of which are no longer manufactured as well.
Erick Kessels is a collector of vernacular photography and has spent many a Saturday at outdoor markets and junk stores collecting these amateur narratives. He is often drawn to their imperfections. These flawed executions and/or scared appearances of old age tell another part of their story. According to Kessels: "A long and dedicated search through photo albums will occasionally reveal something less than perfection, something other than an entry in the competition to appear normal. And in these cracks, beauty may be found."
Kessels has published several books on vernacular photography. He is also an editor of the alternative photography magazine Useful Photography in which various forms of applied photography are presented. This includes images posted on eBay, pictures of missing persons, photos used in advertising, and failed amateur snaps. He has curated exhibitions such as Foam's inaugural exhibition Dutch Delight in 2001, and co-curated the New York Photo Festival in 2010, and From Here on at Rencontres Internationales de la Photographie in Arles in 2011. Kessels is co-founder and creative director of KesselsKramer, an independent international communications agency located in Amsterdam and London.
See also
Fotoalbums
Dag
Frits Abrahams
Column
De vraag begint alweer prangend te worden: wat doen we met onze vakantiefoto's? Het hele zootje digitaal opslaan of toch maar een selectie afdrukken en keurig verzamelen in zo'n lijvig fotoalbum?
Voor veel mensen, vooral jongeren, is dat al geen dilemma meer, zij kiezen voor digitaal, maar de ouderen ervaren dit soms nog als een te ingrijpende breuk met het verleden. Zij hebben hun hele picturale hebben en houden opgeslagen in dikke ringbanden.
Op de tentoonstelling Album Beauty van Erik Kessels in het Amsterdamse Foam kunnen we zien waar dat toe kan leiden: een kerkhof van afgedankte albums, ideaal materiaal voor een verzamelaar als Kessels. Vooral die berg opeengestapelde albums, halverwege de tentoonstelling, maakte veel indruk op me. Het lijkt het failliet van een illusie, een afrekening met onze bewaarzucht. Maar is dat zo?
Waarom zijn deze albums op de rommelmarkten terechtgekomen waar Kessels ze oppikte? De albums blijken soms niet ouder dan twintig, dertig jaar. De schrijver Gustaaf Peek constateert in de Volkskrant dat de tentoonstelling het impliciete verzet toont dat mensen plegen tegen het confronterende verleden door hun oude foto's weg te doen. Hij geeft geen voorbeelden, maar ik vermoed dat hij vooral doelt op relatieproblemen en fysiek verval. Dat is geweest, of daar is toch niks meer aan te doen - weg ermee.
Peek heeft gelijk, dat zal zeker in een aantal gevallen een motief zijn. Maar zijn ze representatief? Ik vermoed dat de dood de hoofdschuldige is van die reusachtige berg fotoalbums. Want de nabestaanden, die zitten er maar mee.
Ik heb navraag gedaan bij mijn vrouw, berucht fotocollectioneur. Zij begint binnenkort haar 27ste familiealbum samen te stellen. Ze fotografeert digitaal, maar bewaart analoog. Haar kinderen zullen er ooit met een wanhopig makende mengeling van weemoed en ontsteltenis naar kijken. Waar moeten ze het allemaal laten? Ik vermoed dat de weemoed nog de doorslag zal geven, maar ook bij h�n kinderen? Daar mag je niet op rekenen.
Toch wil ik een pleidooi houden voor het vermaledijde fotoalbum. Net als Kessels en Peek, die erop wijzen dat de digitale opslag ook zijn schaduwzijde heeft. De sites waarop ze zijn ondergebracht verdwijnen, zegt Kessels, of de computer gaat naar de filistijnen of een harde schijf wordt een overbodig iets.
Precies. Dan zijn we weer af bij heel vroeger, toen er in gewone gezinnen bijna geen foto's werden genomen. Uit mijn jeugd resteert maar een handvol foto's, terwijl van mijn kleinkinderen - ik klaag niet, ik stel vast - �lles wordt vastgelegd, van het eerste lachje tot de laatste braakneiging. Dat gebrek aan fotomateriaal over haar verleden was voor mijn vrouw zelfs reden om aan die verbluffende verzameling te beginnen.
En met succes. Ik hoef maar een van die eerste albums door te bladeren om de onvervangbaarheid ervan te begrijpen. We schrijven 1962, een groep enthousiaste Brabantse jongens en meisjes van tegen de twintig gaat op georganiseerde reis naar Oostenrijk; de meesten zijn voor het eerst in het buitenland. Het is niet zomaar een album, het is een in zwart-wit gevat tijdsbeeld. Brave jongeren nog, geen drank of disco te bekennen, ze liepen van berghut naar berghut en dichtten aan het einde van de dag: Moe, maar voldaan, kropen we in bed/ Wat zou ons morgen worden voorgezet?
Gelukkig zijn ze niet allemaal zo braaf gebleven.
Waar moeten onze kinderen het allemaal laten?
Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.
See also
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten