Gerard Fieret (1924 - 2009) Photographer Photography

"Photography in and of itself is, of course, a rather chilly business: camera lenses, power to absorb the image, refractions. Chemistry- strict rules of the game, no? But soon you discover that you really can bend it as you wish, like bamboo, and then it turns out to be supple as water, and you can find and recognize all sorts of graphic gradations in the image. I’m thinking now of Daumier or Rembrandt, for instance - every "ism" can be realized in photography." - Gerard Petrus Fieret

The Netherlands has lost one of the most fascinating artist of our time, Gerard Fieret knew the best how to catch the pure sensual beauty of every women. I am most fortunate to have known him as a kind person,My warmest sympathy to his family and friends.Fieret will never die, and his beautiful images are forever…Eyemazing Susan See for Gerard P. Fieret - 80th birthday ...

Gerard Fieret, 1924 - 2009 door Eddie Marsman NRC

Slechts een jaar of vijftien fotografeerde Gerard Fieret maar het was genoeg om een van de meest oorspronkelijke oeuvres uit de naoorlogse Nederlandse fotografie tot stand te brengen. Wilde zelfportretten, straatbeelden en foto’s van vrouwen maakte hij: bewogen, zelden scherp, bevolkt door schimmen en lichtvlekken, strepen en krassen. En daartussen stempelde hij dan vaak zijn eigen naam, pontificaal in beeld. Ze konden ogen als mislukte foto’s, en toch hadden ze een zelden geëvenaarde vitaliteit.

Behalve fotograaf (in de jaren zestig en vroege jaren zeventig) was Fieret ook dichter en tekenaar. Hij overleed gisteravond, -donderdag 22 januari-, drie dagen na zijn 85ste verjaardag, in een ziekenhuis in Den Haag.

Behalve door zijn werk was Fieret ook bekend door zijn zonderlinge levenswandel. Het grootste deel van zijn leven woonde hij in rommelige souterrains, oude keten of afgedankte depots van gemeentelijke diensten. En tot op hoge leeftijd voerde hij dagelijks de stadsduiven, de emmers met graan bungelend aan het stuur van de fiets waarmee hij zijn rondes deed.

Fieret, die enige tijd een tekenopleiding volgde aan de Koninklijke Academie in Den Haag, kocht eind jaren vijftig een camera voor huis-, tuin- en keukengebruik. Maar die camera bleek ook geschikt voor het vastleggen van wat hij noemde de “caleidoscopische totaliteit van het leven”.
Binnen de kortste keren fotografeerde hij alles wat hem voor de voeten kwam - brommers, eendjes in de vijver, volk op de kermis, een varken aan het spit. En vrouwen, veel vrouwen - kennissen, studentes van de Vrije Academie waar hij enige tijd les gaf, kortstondige vriendinnetjes, wildvreemden die hij aansprak op straat. Hij fotografeerde ze ter plekke of nam ze mee naar de ‘hokken’ waarin hij gewend was te bivakkeren. Het resulteerde in ongedwongen, even sensuele als speelse taferelen vol been, buik, borst en lonkende blikken.


Het leverde hem enkele exposities op, onder andere in het Van Abbemuseum, maar veel verder kwam het niet. Even plotseling als hij begonnen was, stopte hij ook weer met fotograferen. Omdat hij toch niet werd begrepen, omdat anderen zijn werk ‘jatten’, omdat het te duur was of te veel gedoe met al dat papier en chemische middelen, omdat hij zijn foto’s niet meer mocht spoelen in het badhuis. Helemaal duidelijk werd het nooit. Pogingen om nadien nog tentoonstellingen of boeken met zijn werk liepen lang spaak op zijn onorthodoxe levensstijl en groeiende eenkennigheid.

Hoe groot Fierets fotografische oeuvre precies is, is nauwelijks vast te stellen. Hij heeft zijn werk nooit zorgvuldig bijgehouden. Foto’s propte hij in ordeloze kasten of bewaarde ze tussen het vuilnis op de vloer. Hij gaf ze met stapels tegelijk weg (de laatste jaren overigens vooral aan het Fotomuseum in Den Haag dat in 2004 een groot retrospectief van hem toonde), of verkocht nauwelijks gedocumenteerde dozen aan verzamelaars.

Lang werd gedacht dat Fieret zijn negatieven had weggegooid of vernietigd - tot ze onlangs bij het ontruimen van zijn laatste onderkomen (een Portacabin op een landgoed bij Duindigt; de plek werd ter beschikking gesteld door vrienden) samen met 500 onbekende afdrukken tevoorschijn kwamen. Fieret bleek ze in twee jerrycans gepropt te hebben. Een tamelijk onorthodoxe vorm van ‘archivering’. Maar wel een die past bij een fotograaf die ook als mens iedere gebruiksaanwijzing, gewoonte en regel negeerde. Hij had nu eenmaal zijn eigen wetten, zei hij ooit. En mislukte foto’s bestonden niet, vond hij.

See for more Gerard P. Fieret Boundless Shoreless Unlimited ...