Views & Reviews We are all Leopold Bloom The man who Never Experienced Anything Luuk Wilmering Artists Book Photography

Luuk Wilmering, The man who never experienced anything , The Netherlands, 2010
January 30, 2013 by cyan

Perhaps the best place to continue the journey after a space odyssey is this little book that, also emphasized by its sober design, seems to lack the least interest. The title leaves it crystal clear: The man who never felt anything . It is a small book physically, and the photos, horizontal, barely reach ten centimeters wide. It is printed with little contrast and the images themselves are nothing special. It denies us the most elemental sensory pleasures on which most photographic works are based.

If you are still reading this is that they think that despite appearances there must be something of interest in the book. The truth is that it is difficult to explain. I saw it several times in the bookstore before deciding to buy it. And the truth is that I still do not know exactly why I did it.

They are first-person photographs that directly represent the gaze. In them the world is not organized, it is presented as it is. The first photo is a light through the curtains and then we follow the awakening of the man who never felt anything. It is a kind of extended version of the sequences of Duane Michals , in which the look of a character goes through a day of his life.

The book is a fiction. With few exceptions , it is not usual to wear a camera on your head and record a lifetime. Since it is a fiction, the author could have taken us to the ends of the universe to live strange adventures at the limit of metaphysics. But no, he just gets up in the morning, drinks breakfast, goes out for bread, walks through the park ... observing everything with astonishing naivety. To read the story you have to place yourself in the character's place, look at the photos as if it were our eye that looked, pass the sheets as if it were our time that happened.

What I like about this book is that I think it's a trap. He proposes us to enter into the life of another, to see the world with his eyes. But it is impossible to do. We are still the ones who look and what we see we interpret according to our history. The seemingly banal photos and printed so softly do nothing but make the task difficult: in the absence of stimuli from the images, it is our gaze that imposes itself. Perhaps that is the meaning of the title: The man who never felt anything  is the character; And us?

Luuk Wilmering

The man who never experienced anything
edited by Roma Publications in collaboration with Noord-Holland Biënnale 2010 in Holland;
first edition, 2010; 128 pages; 170 x 120 mm .;
bound in paperback;

Luuk Wilmering's onderzoek naar eigen identiteit als mens en kunstenaar.
Wilmerings werken zijn vaak constructies van pseudo-gebeurtenissen. Verhalen die parallel lopen aan de werkelijkheid waarin Wilmering verschuivingen en uitvergrotingen heeft aangebracht. Wilmering: "Ik ben beeldend kunstenaar en de verhalende lijn in mijn boeken is soms evident, zoals in het kunstenaarsboek 'The man who never experienced anything' (Roma Publications 2010), maar soms ook minder nadrukkelijk. Het onderwerp bepaald dat min of meer zelf. Het beeld staat echter altijd voorop... zelfs als het tekst betreft".

'The man who never experienced anything' leest als een fotoroman en kan beschouwd worden als commentaar op het leven als kunstenaar. Enerzijds als illustratie van het zwarte gat waar iedere kunstenaar vroeg of laat een keer mee te maken krijgt. Tegelijk is de kunstenaar niet klein te krijgen zoals hij zijn genoegen put uit alledaagse bijzonderheden. Het boekje is opgebouwd uit zwart-wit foto’s en een enkel citaat en het beschrijft een dag uit het leven van het personage 'kunstenaar', tevens de verteller. Hij verslaat zijn dag nauwkeurig, zonder dingen over te slaan. Esthetiek en spektakel zijn afwezig, in zowel woord als beeld. Op een van de foto’s is een van linksonder aanschouwd eenvoudig Hema reiswekkertje te zien dat half tien aanwijst. De foto wordt vergezeld door de droge constatering "I awoke unexpectedly early". Wilmering speelt duidelijk met het vooroordeel dat kunstenaars lui zouden zijn. Maar wie zegt dat hij niet op een vlaag inspiratie de gehele nacht heeft doorgewerkt? Om elf uur begint de dag dan echt met het poetsen der tanden en het zetten van een kopje thee: "The morning was full of promise". Niettemin volgt kort daarop de eerste tegenslag: het brood is op. Hop de deur uit, een van wanden tot plaveisel uit bakstenen bestaand steegje in, hindernissen van gebroken glas ontwijkend, en op weg naar de supermarkt. Kunstenaar maakt van de nood een deugd en besluit van de zon te genieten in plaats van zich terug te spoeden naar huis om zijn zojuist gekochte brood te nuttigen. Wat is genieten? Vitrines, etalages, uitstallingen op een markt, een ontblote schouder van een passante, oersaaie veterschoenen. Tijdens het plukken van een madeliefje overvalt hem de troostende gedachte dat alle dagen eender zijn. Hongerige eenden die hem van bijna al zijn brood beroven interpreteert hij als een teken: "Is this what a man like me can expect?" Bij het vinden van bramen om tussen zijn boterhammen te stoppen wordt hij overweldigd door geluk. De emotionele dag eindigt in bed, terwijl het buiten nog licht is (bron: Tubelight).

"Luuk Wilmering's onderzoek naar eigen identiteit als mens en kunstenaar" is in augustus 2012 in samenwerking met Luuk Wilmering tot stand gekomen.