MAX NATKIEL: STUDIO PARADISO look inside
isbn 9789491738029 VOETNOOT
Idea Code 13435 €39,00
As a frequent visitor to concerts at Paradiso, Amsterdam’s long-running music venue, in the early 1980s, Dutch photographer Max Natkiel encountered all manner of subcultures: punks, new-wavers, rockers, mods, Rastafarians, squatters, and metal- and skinheads. Eventually he decided to bring along his camera and started making portraits of the fascinating people he found; a collection eventually numbering over 1000. A selection of about 600 of these black and white photographs appears here, reflecting the explosion of pure youth culture and fierce desire for individuality he experienced in the decade between 1980-1990. With an introduction by philosopher Dirk van Weelden.
624 p, ills bw, 23 x 24 cm, pb, Dutch/French/English
Paradiso punk
Martine Kamsma
artikel Max Natkiel fotografeerde begin jaren tachtig in poptempel Paradiso duizenden jonge gasten. Kinderen vaak nog.
Goed, Paradiso was officieel een jongerencentrum. En in een jongerencentrum komen jongeren. Maar als je al die jongeren voorbij ziet trekken die fotograaf Max Natkiel (1942) begin jaren tachtig voor zijn camera kreeg, dan sta je toch te kijken. Op deze pagina's zien we nog pubers, maar als je door zijn boeken bladert, of zijn serie op YouTube bekijkt (Natkiel maakte in de jaren tachtig duizenden foto's in Paradiso) tref je tussen de Sieg Heil-gebarende punks ook veel kinderen aan. Twee blonde jochies, broertjes lijken het. E�n met een te groot leren jack en een leren band om zijn nek. Hooguit twaalf, dertien jaar. Een ventje van een jaar of tien, afgeknipte mouwen, ingezakte hanenkam. En een kind op de dansvloer, met een gaashemdje aan. Zeker drie koppen kleiner dan de rest van het publiek.
In Het Parool blikte een aantal van hen terug op die tijd. Ze vertelden hoe ze in die punkscene langs de afgrond scheerden - ze gingen niet meer naar school en raakten aan de hero�ne. En hoe spannend en opwindend het allemaal was. Genoeg kinderen uit die tijd verloren hun evenwicht, die staan niet in de krant.
Je kunt Paradiso de schuld niet geven. Praat maar eens met een jeugdwerker uit die tijd. Het was een logisch gevolg van de seksuele revolutie, van de emancipatie, hoor je dan. Niet alleen van vrouwen maar ook van kinderen. Je moest ze vrij laten, zelf seks en drugs laten ontdekken. En bedenk hoe de stad er toen bij lag, met tippelhoeren op de Utrechtsestraat, overal kraakpanden en dealers op iedere straathoek. De stad was vol met kinderen die niet naar school gingen en niet werkten. En als het thuis mis ging, was er geen gezinstherapie, maar ging zo'n kind gewoon het huis uit, op zichzelf wonen. Nee, dat was geen schandaal, niemand luidde de noodklok - het was de tijdgeest.
Paradiso heeft geen coffeeshop meer in huis. De graffiti is weg. Je krijgt je bier niet meer in een wit plastic bekertje. Kinderen zie je er alleen nog maar als Ali B. optreedt, met hun ouders. De rebellen van toen hebben nu zelf kinderen: de eerste generatie die zijn ouders niet meer kan overtreffen in rebelsheid. En af en toe is er in Paradiso een retro punkfeestje, zoals afgelopen winter Punk's not Deaf. Op zondagmiddag.
Info: Max Natkiel: Studio Paradiso, Uitgeverij Voetnoot, 39 euro, 624 p. De portretten van Max Natkiel zijn tot 5 januari te zien in het Stadsarchief in Amsterdam (Vijzelstraat 32).
Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.
RECENSIE: Max Natkiel presenteert fotoboek ‘Studio Paradiso’
5 September, 2013 door Oscar Smit
Het was een vrolijke bedoeling in de bovenzaal van Paradiso bij de presentatie van het fotoboek ’Studio Paradiso’, een nieuwe XL-versie van het inmiddels roemruchte boek ‘Paradiso Stills’ van de Amsterdamse fotograag Max Natkiel. Veel van de in het boek afgebeelde punks waren aanwezig, meestal onherkenbaar veranderd. De nu 71-jarige Max Natkiel liep hier heel onopvallend tussen. Pas bij de presentatie door schrijver Dirk van Weelden en Paradisomedewerker Jan Dietvorst kon de flink volle zaal zien dat de fotograag zelf ook aanwezig was.
Als in 1977 de punk uit Engeland en Amerika overwaait naar Nederland is Paradiso er snel bij om al die nieuwe bandjes op het podium te krijgen. Zo speelden de Sex Pistols hier al in januari van dat jaar, nog nauwelijks door iemand opgemerkt. Het nieuwe fenomeen Punk is in die tijd vooral een verschijnsel voor mode fetisjisten en muziekliefhebbers. Als Jonathan Richman op 24 september 1977 alleen maar vrolijke liedjes blijkt te spelen wordt voortdurend uit de zaal om “Punk, Punk” geroepen! Het is allemaal nog onschuldig en veel van de aanwezige als punk uitgedoste bezoekers, zijn in wezen zogenaamde weekendpunks. Rond 1980 is dat veranderd. In de krochten en kraakpanden van Amsterdam heeft de jeugd Punk ontdekt. Ineens is er een generatie jongeren voor wie Punk een levenswijze is geworden. Eén van de plaatsen waar ze elkaar treffen is Paradiso, waar in 1980 het overgrote deel van de programmering nog bestaat uit punk en (new) wave acts. Ook fotograag Max Natkiel was in die tijd veel in Paradiso te vinden. Met zijn uitkering was hij ook een minimumlijder en voelde hij zich wel thuis bij dit zooitje ongeregeld. Hij werd er door geïntrigeerd en begon aan een serie indrukwekkende portretten van bezoekers, geschoten vlak voor en na de concerten, in diverse hoeken van Paradiso. In 1986 verscheen ‘Paradiso Stills’ met ongeveer tweehonderd foto’s van punky uitziende jonge Paradiso bezoekers. Het verkocht matig en niet veel later lag het zelfs bij De Slegte. Inmiddels is het boek een echt collectorsitem geworden, waar prijzen van een paar honderd euro voor wordt gevraagd. Na 1985 stopte Max Natkiel met het regelmatig fotograferen bij concerten. Zijn foto’s raakten in de vergetelheid. Rond 2000 wordt hij opnieuw ontdekt, onder andere door galeriehouder Rob Malasch. Ook hangen er foto’s van hem in FOAM en geeft Agnes B een t-shirt uit met een Paradisobezoeker er op.
Nu is er ‘Studio Paradiso’, een soort koffietafel versie van het boek uit 1986 met zeshonderd foto’s, het merendeel nooit eerder gepubliceerd. Gelukkig beslaat in het kloeke boek nog steeds iedere foto één pagina. Het jaar 1980 is met 160 bladzijden duidelijk het best vertegenwoordigd. Daarentegen beslaan de jaren 1985-1990 slechts vijftig pagina’s. In dit deel zie je langzaam een verschuiving plaatsvinden van punks naar getatoeëerde skinheads. Ook in deze periode weet Max Natkiel zijn eigen groezelige sfeer te behouden. Hierdoor is het moeilijk zijn foto’s exact te dateren, worden ze als het ware tijdloos. Alleen de achtergrond ‘verraadt’ dat het Paradiso moet zijn, waarbij je door de tijd heen de muren achter de bezoekers steeds witter en grafitti-lozer ziet worden. ‘Studio Paradiso’ is met zijn 625 pagina’s een hele pil. Ik ben zelfs geneigd te zeggen; misschien een beetje overkill. Hoeveel vervaarlijk uitziende punks en skinheads kan een mens aan? Een ander bezwaar kan zijn dat mensen het idee kunnen krijgen dat dit de gemiddelde Paradisobezoekers waren in die tijd. Dat is beslist niet zo. Deze groep vormde een kleine minderheid, die hoogstens in de meerderheid was bij echte punkconcerten. In het boek staan ook enkele foto’s van Indo’s, Metal Heads en Teddy boys. Ook zij zijn slechte een miniem onderdeel van de gemiddelde Paradiso bezoeker. Dit zou je kunnen staven met de lijst van Paradisoconcerten uit de periode 1980-1985, die in het boek is bijgesloten.
De vele foto’s geven echter wel een geweldig beeld van de subcultuur uit die tijd. Ze tonen tevens aan dat Max Natkiel door zijn consistente manier van werken een formidabel fotografie-ikoon is.
Intussen is in Paradiso de boekpresentatie afgelopen en vormen zich twee rijen in de Bovenzaal. Eén wordt gevormd door de mensen die bij de uitgeverij een boek, verkrijgbaar met vier verschillende omslagen, willen kopen. De andere rij zijn de trotse boekbezitters die willen dat Max Natkiel hun boek signeert. Her en der gaan kreten van herkenning op als blijkt dat iemand voorkomt in de vernieuwde versie. Zo te zien lijkt het redelijk goed gekomen te zijn met de brutaal en stoer kijkende pubers van dertig jaar geleden!
Tegelijkertijd met de tentoonstelling Fotostudio Merkelbach toont het Maria Austria Instituut / MAI de expositie Studio Paradiso, fotografie van Max Natkiel. Een bonte verzameling van ruige portretten van skins, rude boys, rasta’s, rockers, teds, mods, autonomen en punks die Paradiso in de vroege jaren tachtig bevolkten en ter plekke door Max Natkiel werden vastgelegd. Underground in de kofferkluizen van de benedenkelder in het Stadsarchief. De tentoonstelling is samengesteld ter gelegenheid van het verschijnen van het gelijknamige fotoboek waarin 600 (!) portretten van deze Paradisogasten zijn opgenomen. Een indrukwekkend tijdsbeeld. Onder andere te koop in de Stadsboekwinkel. Het archief van Max Natkiel is ondergebracht bij het Maria Austria Instituut/ MAI, dat archieven van belangrijke (Amsterdamse) fotografen beheert.
Max Natkiel, 1994
Oostelijke Handelskade Ter hoogte van nummer 25. Fotograaf Max Natkiel voor het voormalige vrieshuis Amerika. Gezien naar het Lloyd Hotel tijdens de sloop, op nummer 34-34A. Rechts, bij de witte bestelauto, de Piet Heinkade en de spoordijk naar het Centraal Station.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten