In William Eggleston – Los Alamos, Foam displays his portfolio of photographs that were taken on various road trips through the southern states of America between 1966 and 1974. The exhibition includes a number of iconic images, amongst which Eggleston’s first colour photograph.
The American photographer William Eggleston (1939, Memphis Tennessee, US) is widely considered one of the leading photographers of the past decades. He has been a pioneer of colour photography from the mid-1960s onwards, and transformed everyday America into a photogenic subject.
Los Alamos starts in Eggleston’s home town of Memphis and the Mississippi Delta and continues to follow his wanderings through New Orleans, Las Vegas and south California, ending at Santa Monica Pier. During a road trip with writer and curator William Hopps, Eggleston also passed through Los Alamos, the place in New Mexico where the nuclear bomb was developed in secret and to which the series owes its name.
The over 2200 images made for Los Alamos were originally intended to be published in parts, but were forgotten over the years. The photographs were rediscovered almost 40 years after the project started. They were published and exhibited for the first time in 2003. The vibrant photographs of traffic signs, run-down buildings and diner interiors distinctly betray the hand of the wayward autodidact. His early work evidences his penchant for the seemingly trivial: before the lens of Eggleston’s ‘democratic camera’, everything becomes equally important.
Eggleston began Los Alamos ten years before his contested solo exhibition at MoMA in 1976, which placed colour photography on the map as a serious art form. At the time, colour photography in the fine arts was regarded as frivolous, or even vulgar. It earned Eggleston the scorn of many. However, this did not stop him from experimenting with the no longer used dye-transfer process, a labour-intensive and expensive technique that was mainly used in advertising photography. The process allowed the photographer to control the colour saturation and achieve an unparalleled nuance in tonality; a quality that also characterizes the 75 dye-transfer prints exhibited at Foam.
Why You Should Own Los Alamos Revisited by William Eggleston
— October 30, 2014 —
Discovering the brilliance of William Eggleston's box set, Los Alamos Revisited
TextLaura Bradley
Any William Eggleston book is special – the series' titles, the harmonious colours, the clever editing. A 588 page, three-part hardcover, clothbound box set, housed in a satisfying slipcase is even more special. To celebrate the re-release of Eggleston's iconic Los Alamos Revisited set, published by Steidl, here we present some reasons why you should buy a copy of your own.
Discover what it was like to go on a roadtrip with William Eggleston...
The Los Almamos Revisited series contains a definitive edit of images taken by Eggleston, camera in hand, and writer, museum director and curator William Hopps at the wheel, on a roadtrip throughout the southern states of the US. They began in Memphis, where Eggleston lived for over 50 years, and drove on to the Mississippi Delta, New Orleans, Las Vegas and southern California, before ending at the Santa Monica Pier. Eggleston always worked quickly, sometimes, he said, he never even looked through the lens. "I only ever take one picture of one thing. Literally. Never two."
"I only ever take one picture of one thing. Literally. Never two" — William Eggleston
Witness the importance of collaboration...
A key part of Eggleston's success, aside from his brilliant eye, was his partnerships with others. The 2200+ images Eggleston captured during his and Hopps' roadtrip were not edited until over thirty years later, with the help of Hopps, Caldecot Chubb and Eggleston's son Winston. They split the photographs into a set of five portfolio boxes of dye-transfer prints. Hopps' original vision was to create a vast Los Alamos exhibition, but the negatives became separated, with Hopps retaining only about half. He later returned what was thought to be the remaining negatives to the Eggleston Artistic Trust in Memphis where they were catalogued as Box #17. Yet after Hopps' death in 2005 another long-lost box of negatives was discovered. These were catalogued as Box #83 and documented in a hand-made reference book called Lost and Found Los Alamos. In 2011, the photographer's son William Eggleston III and Mark Holborn reviewed the now complete set of negatives, finalising the sequence with Winston Eggleston at Steidl in 2012.
Where on earth is Los Alamos?
"While driving through New Mexico in 1973, William Eggleston stopped at Los Alamos, the forested site of the atomic bomb's clandestine development", writes driving buddy Hopps in the book's foreword. It's highly likely that you've never visited Los Alamos – it's an isolated place, with rolling hills and not much else. Eggleston thought the town's name would be an appropriate title for the work. "This title cloaks with some irony Eggleston's ostensible subjects, found in a vast American terrain, yet acknowledge his belief in the aesthetic consequences of his private quest."
"A word of advice: Eggleston's love of America is infectious. It'll make you crave America too"
Appreciate beauty in the mundane...
It's shocking to think that Eggleston's first major show at MOMA was ridiculed by critics, in particular for it's "ugly" subject matter. It took time, but it is that "ugly" subject matter that now fascinates us and has gone onto inspire generations of photographers. Wife Rosa Eggleston once said, “Bill at one time said to his great, highly respected friend: well, what am I going to photograph? Everything here is so ugly.’ And our friend said, ‘Photograph the ugly stuff.’ Well we were surrounded everywhere by this plethora of shopping centers and ugly stuff. And that is really initially what he started photographing.”
Look out for the highlights...
The series contains some of Eggleston's most iconic works, including Eggleston's first colour photo – a grocery clerk pushing a shopping cart. The transition to colour was important for Eggleston – all of his peers were shooting in black and white; colour was deemed vulgar. Other standouts in the series include a young boy with a black snake wrapped his neck. The boy looks young, about eight or nine. He's standing in front of vibrant graphic signage, listing a selection of snakes, presumably available for purchase.
Understand Eggleston's visual codes...
There's enough pictures here to fully understand Eggleston's lexicon. Like all brilliant creatives, his work can be defined in five key words: colour, Americana, mundane, architectural lines. Eggleston was a visual hoarder: he loved cars and gas stations; he loved signage; he loved food and drinks advertising (more so than the actual thing, it seems). But anyone familiar with Eggleston knows all this. Use these books to discover the other subjects that caught Eggleston's eye. The various plants for example. And the people, who appear very occasionally in his work, are fascinating. When they do pop up, you know why Eggleston wanted to capture them.
A word of advice...
Eggleston's love of America is infectious. It'll make you crave America too. The wide roads, the briliant light. The diners on every corner. The drive-in movie theatres. The bill boards. It'll make you want to order a burger, fries and root beer, served in a frosted glass.
Los Alamos Revisited by William Eggleston, priced £220, published by Steidl, is available now.
Words by Laura Bradley
William Eggleston scharrelt langs de randen van Amerika
Fotografie William Egglestons legendarische serie ‘Los Alamos’ geeft na 50 jaar nog altijd een treffend beeld van het diepe zuiden van Amerika. Vanaf vrijdag zijn de foto’s in fotomuseum Foam te zien.
Sandra Smallenburg
15 maart 2017
Foto’s Eggleston Artistic Trust / Courtesy David Zwirner, New York/ Londen
Het zouden decors kunnen zijn in de films van David Lynch of de gebroeders Coen. De diners met hun skaibanken, de motels met hun neonreclames waarvan altijd wel één letter stuk is, de roadside cafés met hun vergeelde plafonds en hun roestige Coca-Cola-koelkasten, de parkeerplaatsen waar het onkruid uit scheuren in het asfalt groeit. De bowlingbanen, de liquor stores en de autowasserijen, de theaters waar al in geen jaren meer een film heeft gedraaid. Bijna iedere foto die William Eggleston (1939) in het diepe zuiden van de Verenigde Staten maakte, ziet eruit als een filmscène.
William Eggleston
Eggleston begon zijn serie Los Alamos ruim vijftig jaar geleden. Meer dan 2200 foto’s maakte hij tussen 1965 en 1974, tijdens verschillende roadtrips vanuit zijn geboorteplaats Memphis door de Mississippi Delta, richting New Orleans en Las Vegas, via Texas en Tennessee. Het was de bedoeling dat de foto’s in een portfolio van twintig delen zouden worden uitgegeven, maar Eggleston drukte de meeste negatieven nooit af.
Met de jaren raakten ze in de vergetelheid, tot hij ze in 2000 herontdekte en voor het eerst exposeerde en publiceerde onder de titel Los Alamos. In 2012 volgde, nadat er nog een map met negatieven gevonden was, een uitgebreidere selectie in Los Alamos Revisited, een boekwerk van drie delen. Nu is de legendarische serie te zien in het Amsterdamse museum Foam.
Ze zijn nog steeds te vinden, deze beelden, in stadjes als Demopolis, Alabama of Helena, Arkansas. Je ziet ze wanneer je over de tweebaanswegen door staten als Mississippi of Louisiana rijdt: de verlaten tankstations, de vervallen motels en de brakke schuurtjes met golfplaten daken waar met de verfkwast BAR of LOUNGE op is geschilderd. De armoede is er nog altijd alom zichtbaar. Soms lijkt dit deel van Amerika meer op een derdewereldland dan een economische grootmacht.
Moeilijk vast te pinnen
William Eggleston
Eggleston, die uit een rijke blanke familie stamt en opgroeide op een katoenplantage, maakte snapshot-achtige foto’s van de meest banale onderwerpen die hij tijdens zijn reizen tegenkwam. Hij richtte zijn 35mm-camera op kitscherige prullen, ketchup-flessen, nietsige planten, dakranden, hekken, uithangborden, kerstversiering, hobbelpaarden, plastic tuinbeelden, verkeersborden en stoepranden.
Anders dan de meeste fotografen in die tijd deed hij dat niet in zwart-wit maar op Ektachrome en Kodachrome, films die de kleuren vaak nog intenser deden lijken dan ze in werkelijkheid waren. Eggleston gaf de werken geen titels en publiceerde ze zonder commentaar of hiërarchie. Alles is bij hem gelijkwaardig. En alles is het waard om te fotograferen. „Een democratische manier van kijken”, noemt hij dat zelf.
Die terloopse manier van fotograferen maakt de beelden tijdloos en universeel. Ze zijn moeilijk vast te pinnen op een specifieke plek. Wie door het gebied rijdt, komt Egglestons onderwerpen overal tegen. Je ziet ze voorbij schieten door je autoruit, de verbleekte muurreclames en uithangborden. Het lijkt zo makkelijk om ze ook te maken, deze foto’s. Maar als je het probeert, lukt het nooit. Er zit iets dwingends in Egglestons composities. Hij kiest vaak een laag perspectief, waardoor gebouwen hoog boven je uit lijken te torenen. Het zijn foto’s die zowel herkenbaar als vervreemdend zijn. Foto’s die documentair zijn, maar ook altijd iets dromerigs hebben. Dat is waarom regisseurs als David Lynch en de gebroeders Coen zo van Egglestons werk houden.
In 2005 maakte Michael Almereyda een intieme documentaire over de fotograaf, William Eggleston in the real world, waarin mooi te zien is hoe de eigenzinnige autodidact zijn beelden vangt. Als een hond die snuffelend zijn weg vindt, zo scharrelt Eggleston langs de randen van dorpen met maar één kruising. Intuïtief zoekt hij zijn prooi, als een geoefende jager. Praten doet hij nauwelijks. „Fotografie heeft niets te maken met woorden”, mompelt hij met zijn lijzige, zuidelijke accent. „Het zijn net twee verschillende diersoorten. Ze zijn niet echt dol op elkaar.”
William Eggleston
Spookstadjes
Natuurlijk, er is ook veel veranderd in die halve eeuw. Er wordt niet meer gerookt in bars. Telefooncellen verdwenen. De mode is anders, de suikerspinkapsels zijn verdwenen. Je betaalt niet meer 0,25 dollarcent voor een ijsje en 1,25 voor een glas bier. De auto’s, vaak de hoofdrolspelers op Egglestons foto’s, hebben nieuwere modellen – al zie je in de zuidelijke staten ook nog vaak die roestige sleeën voorbijrijden. Maar op zondag gaan de vrouwen nog steeds in felgekleurde mantelpakjes en met bloemen in het haar naar de kerk – zoals hun moeders dat vijftig jaar geleden ook deden. ‘This is God’s country’, memoreren billboards keer op keer.
In zijn boek Deep South (2015) beschrijft reisjournalist Paul Theroux hoe in de zuidelijke staten hele stadjes wegkwijnen doordat er, sinds de Interstate snelwegen zijn aangelegd, geen auto meer stopt. ‘Boomtowns’ zijn nu spookstadjes, vol dichtgetimmerde winkels en restaurants. Alleen de drogisterijen en de pandjeshuizen doen nog goede zaken. Juist op plekken waar de economie stagneert, lijkt de tijd stil te staan, constateert Theroux. „Mijl na mijl zie je er geen teken van moderniteit; je zou niet kunnen zeggen welk jaar het is; het verval en de rotzooi en de eenvoud van de nederzettingen doen denken aan vroeger tijden.”
William Eggleston
Dertig jaar voor Eggleston maakte fotograaf Walker Evans in Hale County, Alabama, zijn legendarische serie Let Us Now Praise Famous Men, een geëngageerd document over de schrijnende armoede op het platteland tijdens de depressiejaren. Die foto’s waren in zwart-wit en zien er daardoor uit als historisch materiaal. Evans fotografeerde vooral de mensen, de arbeiders, terwijl Eggleston zijn camera richtte op het straatbeeld en de gebouwen. Vandaar dat zíjn beelden van het diepe zuiden nog altijd tastbaar aanwezig zijn.
Eggleston is bovendien wars van politiek. Zijn foto’s tonen geen sociaal onrecht, hoogstens subtiele hints van economische malaise. De segregatie was nog maar een jaar afgeschaft toen hij aan Los Alamos begon. Hij doorkruiste een gebied onder hoogspanning vanwege de vele rassenrellen. In 1965 werden op de Edmund Pettus Bridge in Selma, Alabama de demonstraties voor gelijke rechten voor zwarten wreed neergeslagen. Nu wordt die locatie herinnerd als onderdeel van de Selma To Montgomery Voting Rights Trail en staan langs de route ‘historical markers’. Maar op Egglestons foto’s zie je van de onlusten niets terug. Ook dat maakt zijn werk vervreemdend.
Wie door de zuidelijke staten heeft gereisd, zal bij zijn foto’s heimwee voelen. ‘The Deep South’ heeft iets waardoor je er steeds naar terug wilt keren. Omdat je er in restaurants steevast begroet wordt met ‘sunshine’ of ‘sweetheart’. Omdat de caissière van de supermarkt je bij het kopen van een biertje altijd om je paspoort vraagt, ook al ben je de veertig gepasseerd. Want: „If things ain’t fallin’ off, you still look young to me.” Omdat de supermarkten er Piggly Wiggly heten, met een schattig varkentje met koksmuts in hun logo. Omdat het leven er gemoedelijk en het tempo een stuk lager is. „Life is slow here”, vertellen inwoners van dorpjes als Clarksdale, Mississippi. „En dat willen we graag zo houden.”
William Eggleston: Los Alamos. 17 maart t/m 7 juni in Foam, Keizersgracht 609, Amsterdam. foam.org Los Alamos Revisited is in 2012 verschenen bij Steidl. 178 euro.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten