Andy Summers, A Certain Strangeness
07.06.2019 until 27.10.2019
Opening night June 6, start 6pm. Free entrance on the opening night.
Part of the exhibition comprises a series of photos taken by Summers during his tours with The Police. This series called "Let's Get Weird" will also be shown in the Bonnefanten Pinkpop-up Museum at Pinkpop, from 8 until 10 June 2019.
Since 1979, the year that The Police gave a legendary performance at Pinkpop, Summers has also been a fanatic photographer. He has published four books: Throb (1983), Light Strings (2004), I'll be Watching You (2007) and Desirer Walks the Street (2009). In 2012, he made the film Can't stand losing you, based on his autobiography of the same name, in which an important role is played by his photography practice. Summers says that his photographs may be influenced by his interest in music and that photography forms a visual counterpart to the music constantly playing in his mind. Just as his musical preference can be described as a taste for the melancholic, the convulsive melodic line, the dark chord with a few stray notes added, in his visual practice, too, he is drawn towards photographing in a brooding minor key.
One-time solo concert by Andy Summers | Theater Heerlen
As an additional performance, Summers will also give a one-time Dutch solo concert at the Parkstad Limburg Theater the day after the opening on June 7th, 2019. For tickets and info go to: www.plt.nl
Book
The exhibition will be accompanied by a book with authors such as Gilles Mora and Andy Summers. During the opening event there will be time to have a book signed by the artist himself.
Exhibition initiated by the City of Montpellier, with the Bonnefantenmuseum, Maastricht © Andy Summers
Expositie Het Bonnefantenmuseum in Maastricht toont werk van Andy Summers, beroemd als gitarist van The Police. Zijn foto’s zijn veel meer dan het werk van een beroemdheid die er iets bij doet.
Paul van der Steen
7 juni 2019
Het retrospectief Andy Summers. A certain strangeness, eerder dit jaar te zien in Montpellier en nu in het Maastrichtse Bonnefantenmuseum, geeft de inmiddels 76-jarige artiest een frisse kijk op zijn eigen werk.
„Je oog valt op details die je eerder ontgingen. Opeens zie je mogelijkheden om bepaalde foto’s te combineren. Bij de digitalisering van vroeg werk voelde ik iets soortgelijks. Ik hoefde niet meer met een loepje boven contactvellen te hangen, maar kon foto’s op beeldscherm tot enorme afmetingen opblazen.”
De expositie in Bonnefanten toont naast Summers’ kijk op The Police een ruime greep uit de andere foto’s die hij de afgelopen decennia maakte in alle hoeken van de wereld – van Montserrat tot Tokio en van Phnohm Penh tot Sint-Petersburg. In de foto’s licht melancholie op de loer, soms verval. Het is in veel gevallen bewolkt, het regent of het de duisternis is ingetreden. Een beetje vervreemding vindt Summers ook fijn. Niet voor niets heet de tentoonstelling A certain strangeness.
The Police
De gitarist Summers had er al een muzikaal leven opzitten toen de populariteit van zijn zoveelste band, The Police, plots een enorme vlucht nam. Vanaf 1961 had hij in tal van formaties gezeten (van The Animals tot een rhythm-and-bluesband) en bovendien veel begeleidingswerk gedaan. De gekte die hem vanaf 1977 met The Police overviel, had hij niet eerder meegemaakt. Al snel besefte Summers dat de roes van reizen, optreden, hotelkamers en zwermen pers en fans de komende jaren zijn leven zouden bepalen. Daar moest iets tegenover staan, vond hij. Dat werd fotografie.
Summers schoot zijn beelden tijdens de tournees van the Police. Daarnaast begon hij meer surrealistische foto’s te maken, zoals die van een uitgerolde toiletrol met daarop geschreven ‘Help’, geschoten op de gang van een hotel in Mexico City. Wat klooien met de camera bracht zijn adrenaline-niveau weer terug naar normale proporties.
Therapie
Terug in Londen ontwikkelde Summers zijn materiaal pas tijdens periodes van rust. „Dat had ook een haast therapeutische waarde. Met terugwerkende kracht drong tot je door wat je in alle hectiek eigenlijk allemaal had gezien en meegemaakt. Het besef van de documentaire waarde van de foto’s van de band en alles wat daar omheen gebeurde, kwam pas later. Daarop moesten anderen me wijzen.”
Als kind had Summers al een fascinatie voor camera’s. „In mijn tienertijd heb ik mijn eerste ervaring met toestellen opgedaan. Twee vakanties lang ben ik strandfotograaf geweest in Bournemouth. Mijn manier van kijken is ongetwijfeld sterk beïnvloed door de vele Europese films die ik in mijn jonge jaren zag, werk van regisseurs als Fellini, Bergman, Truffaut en Godard. En zoals de jazz mijn belangrijkste invloed was toen ik serieus muziek begon te maken, zo ook heeft de beeldtaal die daarbij hoorde misschien wel zijn sporen achtergelaten in mijn fotografie: portretten van coole mannen in zwart-wit tegen het decor van New York of LA, hele andere werelden dan het landelijk deel van Engeland waar ik opgroeide.”
Happy Snapper
In zijn eerste jaren was Summers naar eigen zeggen vaak vooral een „happy snapper”. Geleidelijk verdiepte hij zich verder in de techniek van de camera en de artistieke mogelijkheden. „Een kwestie van veel proberen, fouten maken en daarvan leren. Goed kijken naar het werk van andere fotografen helpt ook. Ik ging op het oog vreemde vragen aan mezelf stellen zoals ‘Hoe zou Thelonious Monk fotograferen?’ Wat hij als jazzpianist deed, inspireerde mij als fotograaf. De onconventionele weg bewandelen, mogelijkheden verkennen die niet eerder zijn verkend.”
Uiteindelijk lijkt fotograferen ook op musiceren. vindt Summer. ,,Als je in het moment bent, voel je aan wat nodig is om iets bijzonders te maken. Met je vakmanschap en ervaring erbij kun je dan tot iets moois komen.”
Na het einde van The Police bleef Summers muziek maken en fotograferen. Op beide terreinen nam zijn eigenzinnigheid toe. „Gek genoeg ben ik de twee pas kort geleden gaan combineren. Nu speel ik terwijl mijn werk wordt vertoond, bij bijvoorbeeld de foto’s die ik heb gemaakt tijdens reizen naar China en Indonesië en tijdens de Semana Santa (Goede Week) in Spanje. Het werkt heel goed. Het een versterkt het ander.”
Vervloeiende grenzen
Het wegvallen van grenzen tussen verschillende kunstvormen en hoge en zogenaamd lage cultuur was voor Stijn Huijts, directeur van het Bonnefantenmuseum, reden om de Summers-expositie naar Maastricht te halen. „Zijn werk toont hoe normaal het is als het ene vloeiend overgaat in het andere. Summers is niet zomaar een beroemdheid die er nog wat naast doet. Hij is gewoon een sterke fotograaf. Dat viel me voor het eerst op toen Taschen in 2007 I’ll been watching you uitgaf, een boek met zijn foto’s van The Police.”
Voor Huijts staat Summers bovendien voor een oude muzikale liefde, geeft hij toe. „Ik was erbij toen the Police in 1979 op Pinkpop in Geleen speelde.”
Ook Summers herinnert zich dat optreden nog: „We zaten tegen onze internationale doorbraak aan. Voor ons was dat toen echt een grote gebeurtenis. Vooral omdat BBC-radiolegende John Peel ons enthousiast aankondigde. Dat voelde als een soort ridderslag.”
Andy Summers. A certain strangeness. Bonnefantenmuseum, Maastricht, t/m 27/10. Meer informatie: www.bonnefanten.nl
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten