dinsdag 12 januari 2016

Views & Reviews (The best) Five Years David Bowie


In this file picture taken on September 10, 2002, British singer David Bowie poses for a photograph during a book signing in Paris. According to official social media accounts on January 11, 2016, British music legend David Bowie has died. AFP PHOTO / FILES / FRANCK FIFE. 

By: Shaun Tandon / with Naomi O'Leary and Ben Perry in London
NEW YORK (AFP).- Legions of fans and musicians voiced shock Monday as David Bowie died at 69 following a secret battle with cancer, in a surprise final chapter for one of the most influential artists of his time.

Bowie -- whose four-decade career spanned music, theater and fashion and pioneered glam rock -- died Sunday, two days after his birthday on which he released his 25th and last studio album, "Blackstar."

Even close friends did not know that Bowie was ill but a statement on social media said he died peacefully next to family "after a courageous 18-month battle with cancer."

Brian Eno, who worked with Bowie on his legendary Berlin Trilogy of albums, said that Bowie sent him an email a week ago that was typical for its wordplay and invented names.

"It ended with this sentence: 'Thank you for our good times, Brian. They will never rot.' And it was signed 'Dawn,'" Eno said in a statement to the BBC.

"I realize now he was saying goodbye."

Fans -- including some in face paint inspired by his 1973 "Aladdin Sane" album cover -- left flowers beneath a mural of Bowie at his birthplace in Brixton, south London.

Others gathered in tears outside his final home in New York's Soho district. A representative declined to say where he died.

"I woke up my husband, 'Steve, Steve, David Bowie is gone'," said Michelle Lynn, who stopped by on her way to work carrying photographs of Bowie in her handbag.

"I have been a fan forever," she said.

Noticing that Bowie looked gaunt in recent photos, Lynn said: "We were all concerned but you never think that... You think it will go on forever."

Britain's Official Charts Company said "Blackstar" was on course to open at number one, while streams of Bowie's work on Spotify were up more than 25 times the usual level.

Wide tributes
His death brings the curtain down on an extraordinary career which generated some 140 million record sales, spanned styles from glam rock to jazz, and took in stage personas from Ziggy Stardust to the Thin White Duke.

Mick Jagger, who most famously collaborated with Bowie on the 1985 hit "Dancing in the Street," said the fellow British rock icon "was always an inspiration to me and a true original.

"He was wonderfully shameless in his work," Jagger wrote on Twitter.

Punk godfather Iggy Pop called him "the light of my life" while Madonna -- whose constant reinvention on stage owes much to Bowie -- described the singer as "Unique. Genius. Game Changer."

Bruce Springsteen, whose music may be less noticeably influenced by Bowie, mourned him as a "visionary artist" and said Bowie was an early champion of the New Jersey rocker's work.

Lenny Kravitz said of Bowie: "What he gave the world with his art is immeasurable."

"This man changed my life. I'd have to write a book to describe what he meant to me," Kravitz wrote on Instagram.

Master of re-invention
Born David Jones, Bowie took his stage name in 1966 to avoid being mixed up with Davy Jones, lead singer with Beatles rivals The Monkees.

After his first major hit, "Space Oddity" in 1969, he hit the big time in the 1970s with a string of shape-shifting albums such as "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars," dazzling teenagers with a mix of glamour and escapism.

His ever-changing fashion sense was as ground-breaking as his music.

Among his most memorable outfits were a pair of huge, billowing trousers in black vinyl and white stripes from his "Aladdin Sane" period in 1973, inspired by Japanese kabuki theater.

The previous year, he appeared on primetime British chart show "Top of the Pops" with a look inspired by the ultra-violent dystopian movie "A Clockwork Orange."

Married twice, Bowie also became a hero to many in the LGBT community for rejecting one-size-fits-all labels such as gay and straight.

In the late 1970s, he switched musical gears once more, moving to Berlin, where he hung out with former Stooges frontman Iggy Pop and worked with Eno on the Berlin Trilogy -- "Low," "Heroes" and "Lodger."

Germany's government thanked Bowie for what it said was his role in helping topple the Berlin Wall in 1989.

Berlin Mayor Michael Mueller said that the song "Heroes" was "a hymn to our divided city and its longing for freedom."

Flair for acting
Bowie again reinvented his sound in the 1980s, winning over a new generation with the "Let's Dance" album.

He also pursued acting, an early love. Always fascinated with outer space, Bowie played a fallen alien who indulges in Earth's pleasures in the 1976 film "The Man Who Fell To Earth."

But Bowie did not compose the music for the film amid contractual disputes.

He finally penned a score for a theater version of the story, "Lazarus," which recently opened in New York -- another possible sign that he was closing his career.

Bowie played a goblin king in Jim Henson's fantasy film "Labyrinth" (1986), a prisoner-of-war in Japan in "Merry Christmas, Mr Lawrence" (1983) and inventor Nikola Tesla in "The Prestige" (2006).

After an absence of a decade, Bowie surprised the world on his 66th birthday in 2013 with the surprise single "Where Are We Now?" followed by the album "The Next Day."

'His parting gift'
An innovator to the end, Bowie on Friday released his final album "Blackstar," whose lyrics take on new poignancy with news of his death.

The video for one song, "Lazarus," shows Bowie singing from a hospital bed, blindfolded, with buttons for his eyes.

Long-time collaborator Tony Visconti wrote on Facebook that he had known for a year what was coming.

"His death was no different from his life -- a work of art," Visconti wrote. "He made Blackstar for us, his parting gift."

Bowie leaves behind second wife Iman, a Somali-born supermodel whom he married in 1992 and with whom he had a daughter, Alexandria Zahra Jones.

He also had a son, film director Duncan Jones, with first wife Angie Bowie.

© 1994-2016 Agence France-Presse






Look up here, I’m in heaven
leven Het moet nog blijken of David Bowie (1947-2016) net als Lazarus op zijn laatste album, uit de dood kan worden opgewekt. Wat blijft is de eeuwige schoonheid van zijn nummers.

Hester Carvalho  12 januari 2016

Bowie in het ‘Rites of Spring’-kostuum, ontworpen door Yamamoto voor de Ziggy Stardust-tournee. Foto Masayoshi Sukita

Onverwacht voor het publiek en zijn aanhang is zondag 10 januari in New York, twee dagen na zijn 69ste verjaardag en het verschijnen van zijn album Blackstar, rockster David Bowie overleden. Hij werkte nog onafgebroken aan nieuwe muziek- en theaterproducties, maar bleek al achttien maanden ongeneeslijk ziek. Hij leed aan kanker.

Vorige week werd in recensies nog gespeculeerd over de achtergrond van de titel Blackstar. Was het een oude mythe? Een planeet? Wellicht was Blackstar – een prachtig, tien minuten durend nummer – de vooruitwijzing naar een naderend einde. Ook andere recente uitlatingen staan nu in een ander daglicht: zijn besluit om nooit meer te toeren, en ook de tekst van zijn recente lied Lazarus, vernoemd naar de bijbelse figuur die door Jezus uit de dood werd opgewekt.

Vanaf toen mochten mannen zich vrouwelijk kleden

De jonge Bowie (in 1947 geboren als David Jones, in Londen) kreeg zijn eerste erkenning in 1969 met het gedragen liedje Space Oddity. De grote doorbraak volgde in 1972 dankzij de lp The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars, waarop alle destijds modieuze muzikale experimenten op grootse wijze werden vastgenageld: in de theatrale stijl van Rock ‘n’ Roll Suicide, de pregnante rock van het nummer Ziggy Stardust, de schelle glamour van Suffragette City.

Zijn populariteit werd immens, wereldwijd. Als Bowie in een studio was, verzamelden zich groepen fans voor de deur, hopend op een glimp. Het Bowie-kapsel van toen (kort oranje met kuif) werd nagebootst, zijn concerttournees waren uitverkocht. Bowie in strakke jumpsuit, met make-up, die in 1972 in het tv-programma Top of The Pops, Starman zong, bleek een keerpunt in de rijke Britse muziekgeschiedenis. Het publiek zat verbijsterd voor de tv; dit moment werd later door muzikanten, zoals van The Smiths of New Order, genoemd als aanzet voor hun eigen carrière. Bowies buitenissige verschijning was bevrijdend: vanaf toen mochten mannen zich vrouwelijk kleden en vrouwen mochten mannen zijn.

De transformaties in de jaren zeventig werden legendarisch: Bowie de ‘spaceman’, Bowie als Thin White Duke, Bowie als androgyne Marlene Dietrich-verschijning, en uiteindelijk, in de jaren tachtig als gebruinde man van de wereld.

Hij is niet te overschatten als muzikant

Bowies rol als (live-)performer wordt vaak benadrukt. Maar juist als muzikant is zijn bereik en talent niet te overschatten. Hij maakte een eindeloze reeks inmiddels klassieke liedjes: van de stuwende rock van Rebel Rebel, tot de soul van Young Americans, de onsterfelijke bravoure van Heroes en de zindering van Let’s Dance.

Bowie was medeaanstichter van glamrock, van de elektronicawave van eind jaren zeventig en later van discopop. Iedereen die met hem werkte, vertelde over zijn ongebreidelde talent, als zanger, muzikant en componist. Met ontzag spraken professionele zangers als Luther Vandross over de ingewikkelde zanglijnen die Bowie uit zijn mouw schudde, over zijn visie en muzikale kennis.

Hij werd ook bekend om zijn extreme levensstijl. In Los Angeles gebruikte Bowie zoveel cocaïne dat hij doorlopend hallucineerde. Hij verhuisde voor zijn gezondheid naar Berlijn waar hij drie fantastische platen zou opnemen. De graatmagere Bowie leefde er op koffie en rauwe eieren, aldus producer Eno. Ondanks de excessen bleef Bowie zich ontwikkelen: hij speelde in films, schilderde, en bedacht zijn eigen podiumbeelden. In Nederland gaf hij een aantal legendarische optredens: in 1976 in Ahoy, Rotterdam, met beelden uit de surrealistische film Un Chien Andalou van Luis Buñuel; in 1978, ook in Ahoy, tegen een ‘koud’ decor van horizontale neonbuizen, en in Utrecht, tijdens de Serious Moonlight-tour (1983) in flitsend blauw pak, onder een bleke maan.

In de jaren negentig nam de belangstelling voor Bowie af. Een optreden in 1996 in Utrecht was niet uitverkocht en albums als Earthling (1997) en Heathen (2002) kregen weinig aandacht.

Na een hartkwaal in 2003 trok Bowie zich uit het publieke leven terug, maar hij maakte onverwacht een comeback in 2013, door op zijn 65ste verjaardag het nummer Where Are We Now uit te brengen, en kort daarna het album The Next Day. Het bleek de aanzet voor een grootschalige herwaardering. De reizende tentoonstelling David Bowie Is (nu in het Groninger Museum), waar de achtergronden van zijn vele culturele referenties (Warhol, Kurt Weill) te zien zijn, trok al miljoenen bezoekers.

Satanische humor

De afgelopen decennia woonde David Bowie met zijn vrouw Iman, met wie hij in 1992 trouwde, en hun dochter Alexandria, in New York. Daar werkte hij met zijn aloude producer Tony Visconti aan nieuwe muziek. In december ging in een klein theater ‘off Broadway’, de mede door hem geïnitieerde en door Ivo van Hove geregisseerde theater/muziekproductie Lazarus in première.

Het titelnummer Lazurus – de nieuwe single – is op dit moment alleen nog maar intens persoonlijk en droevig op te vatten: „Look up here, I’m in heaven/ I got scars that can’t be seen.” Maar er is toch weer de satanische Bowie-humor dankzij zijn switch naar: „Then I used up all my money/ I was looking for your ass.”

Of duivelskunstenaar Bowie zelf een Lazarus is, moet blijken. Maar de eeuwige schoonheid van zijn nummers – Heroes, Lady Grinning Soul, The Man Who Sold The World, The Jean Genie en ontelbaar veel andere – blijft bestaan.

Foto Gerhard Taatgen

Kan David Bowie dan echt alles?
Tentoonstelling In Groningen zijn nu de talloze objecten te zien die David Bowie zijn leven lang bewaarde.
Sandra Smallenburg  11 december 2015

Zou David Bowie op zijn vijftiende al geweten hebben dat hij wereldberoemd zou worden? Je gaat het haast geloven, als je de tekeningen ziet die hij in 1962 van zichzelf maakte, toen hij nog studeerde aan de Technical High School for Boys. Bowie (1947), destijds nog gewoon David Jones, beeldde zichzelf af als een magere figuur met blote voeten en bretels over een blote bast. Een rockster in wording. Een jaar later liet hij zich portretteren als bandlid van zijn eerste groep The Kon-Rads. Zelfverzekerd blikt hij in de camera, zittend op een drumstel. Zestien is hij pas, maar vast van plan de wereld te veroveren.

David Bowie is. Groninger Museum, t/m 13/3. Inl: davidbowie-groningen.nl

Dat we die tekening nu kunnen bewonderen, op de tentoonstelling David Bowie is in het Groninger Museum, is te danken aan Bowie zelf. In de afgelopen halve eeuw heeft de Britse popster alles bewaard wat hij heeft gecreëerd: songteksten en originele platenhoesontwerpen, kostuums en storyboards, maar bijvoorbeeld ook de sleutels van zijn appartement in Berlijn, waar hij in 1977 ging wonen om aan zijn cokeverslaving te ontsnappen. The David Bowie Archive telt zo’n 75.000 objecten. „Dat is meer dan de 60.000 stuks tellende collectie van het Groninger Museum”, grapte directeur Andreas Blühm donderdagochtend tijdens de persopening.

Victoria Broackes, curator van het Victoria & Albert Museum en een van de samenstellers van de tentoonstelling, vertelde dat ze direct het gevoel had „een pot met goud” te hebben gevonden, toen ze de omvang zag van Bowie’s archief. „Het is obsessief en het is ongeëvenaard. Wie bewaart nu alle tekeningen uit zijn kindertijd? Ook op jonge leeftijd zag Bowie zichzelf al als een fantasiefiguur, een personage. Deze tentoonstelling gaat over alle rollen die hij heeft gespeeld. De echte Bowie krijgen we niet te zien, dat is David Jones.”

Buitenissige kostuums

In het Groninger Museum is de tentoonstelling ruimer van opzet dan in Londen, en misschien is David Bowie is in het postmoderne gebouw van Mendini nog wel meer op zijn plek dan in het statige V&A. Qua opzet is de expositie vrijwel hetzelfde. Bezoekers krijgen bij aanvang een koptelefoon op die interactief is, en zo voor een persoonlijke soundtrack bij de getoonde beelden zorgt. Flarden van Bowie-songs en stukjes uit interviews dringen je hoofd binnen terwijl je langs de concertposters, de videoclips, de buitenissige kostuums loopt. Zo komt Bowie heel dichtbij. „Ik snoof alle invloeden op”, hoor je hem zeggen, terwijl je kijkt naar platenhoezen van The Beatles en luistert naar Little Richard. En: „Ik wilde een soort katalysator zijn. Ik probeerde een eenmansrevolutie te veroorzaken.”

Verrassend zijn de links die gelegd worden met beeldend kunstenaars. Zo trad Bowie in 1988 op voor videopionier Nam June Paik en werkte hij in 1997 samen met videokunstenaar Tony Oursler. Omgekeerd liet Bowie zich door Sonia Delaunay inspireren voor zijn kostuum voor The Man Who Sold the World (1979). En een zelfportret van de Duitse expressionist Erich Heckel lag ten grondslag aan het artwork voor de elpee Heroes uit 1977.

Schilderen

Dat David Bowie zelf ook niet onaardig kan schilderen, is misschien wel een van de grootste openbaringen van deze tentoonstelling. In 1978 maakt hij een schilderij van zijn vriend James Osterberg, alias Iggy Pop, met wie hij dan in Berlijn woont. In een winters Duitsland kijkt Iggy ons met grote holle ogen aan. Je proeft de invloed van Munch en van de Duitse expressionisten. Bowie’s handschrift is trefzeker, de kleuren zijn vol lef op het doek gezet.

Kan hij dan alles?, zo vraag je je af na twee uur ondergedompeld te zijn in Bowie’s universum. David Bowie is… de ultieme renaissance man, zo bewijst deze tentoonstelling, die de popster canoniseert als een van de grootste creatieve geesten van onze tijd.






Geen opmerkingen: