RICK, 28 YEARS SINGLE Hans Aarsman's Photobook of the year 2011 Rick Hekman Photography

Fotografie, samenstelling & vormgeving
Rick Hekman
Vormgeving & omslag ontwerp
Krista Rozema, Kesselskramer Amsterdam
Nawoord
Hans Aarsman
Formaat
200mm x 155mm
Print & binding
Ubyubooks
Papier
Matt 170gr
Pagina's
48
Genummerde oplage
100

His name is Rick, he is 28 years of age and has been single from the day he was born. Rick just finished the Royal Academy of Arts, The Hague (The Netherlands) and thought this single fact was interesting enough to graduate with and (self)publish a little, but very nice, booklet. The story is about Rick and him being single. We see Rick on holiday with a bunch of girls, Rick alone on his couch or in his bed varied with little notes written by female friends of Rick. They state how nice, open, honest and straight-forward Rick actually is. The contrast between the notes, the friendly photos with or without the girls, and the fact that he’s still single is a bit uneasy but humorous. There’s a weird tension surrounding Rick’s singularity, which makes it a very good and round project. By the way; the book is designed in cooperation with KesselKramer and the epilogue was written by Hans Aarsman. Find out more about the book here.

1st note “He accepts you, right away. You do not have to prove yourself. He does not think you are strange, even if you are. He does not look down or up to you. That’s why I feel so safe, with Rick. I can totally be myself.”
2nd note “He cries when he needs to, is angry when he feels like, hugs when his arms want to.”

Rick en de vrouwen

13 december 2011 »

Door Hans Aarsman

Er is dit jaar een boek uitgekomen: Rick, 28 jaar vrijgezel heet het. Een klein boekje in een kleine oplage, 100 stuks. Niet alleen omdat het openhartig is, vind ik Rick, 28 jaar vrijgezel het interessantste fotoboek van 2011, ook omdat het slim in elkaar zit. Fotografie is heel ruim opgevat en verrassend aan tekst gekoppeld. Toen Rick me vroeg een nawoord voor zijn boek te schrijven, zei ik meteen ja:

“Er zijn veel vrouwen in Rick’s leven. Die vrouwen zijn op Rick gesteld. Hij op zijn beurt is gesteld op die vrouwen. Hij ziet ze regelmatig, gaat met ze op vakantie. Er zitten hele leuke tussen, zo te zien. Ze slaan hun arm om Rick heen, kijken hem verrukt aan. Toch is Rick vrijgezel.

Als er iemand is die dat kan begrijpen ben ik het. Ik ben gesteld op auto’s. Ik kan niet zeggen dat auto’s gesteld zijn op mij, maar als ze het konden, zouden ze het zeker zijn. Als ik in een auto zit, houd ik mijn oren gespitst. Hoor ik iets onregelmatigs, dan zeg ik het tegen de bestuurder. Linksachter moet je binnenkort het wiellager vervangen. Zit het luchtfilter goed vast? In de lage toerentallen hoor ik een brom.

Auto’s hebben het goed bij mij. Maar zelf heb ik er geen. Het is niet dat ik niet kan kiezen. Ook niet dat ik het niet kan betalen. Het is de verantwoordelijkheid, de zorg, ik zou de hele tijd maar opletten of ik iets onregelmatigs hoorde. Dat heb ik niet op de fiets, noch in de trein.

Zou Rick zoiets met zijn vriendinnen hebben? Aan een paar vriendinnen heeft Rick gevraagd iets over hem te schrijven. Lees die briefjes en een tip van de sluier zal worden opgelicht. Willen vrouwen mannen die zorgzaam zijn? Ze zeggen van wel. Er zijn zeker vrouwen die een zorgzame man willen, heel veel zelfs, maar de kans is groot dat ze tot het type behoren waar Rick niet op valt. Er gaapt een gat tussen op vallen en op gesteld zijn. Dat soort gedachten krijg je als je door “Rick, 28 jaar vrijgezel” bladert.

Vraag je Rick of hij weet hoe het zit, zegt hij: “Om je de waarheid te zeggen, ik heb geen idee.” Het is niet dat zijn staat hem zwaar valt, met humor en afstand kijkt hij ernaar. Toch heeft het even geduurd voor hij zoveel afstand had, dat hij zichzelf tot onderwerp kon maken van de fotoserie over vrijgezellen waaraan hij een paar jaar geleden begonnen was. Dat klinkt raar. Afstand van jezelf hebben om jezelf tot onderwerp te nemen. Dat gaat dan ook niet altijd op, maar in dit geval wel. Eerst zocht Rick vrijgezellen op en fotografeerde ze thuis. Zo zou iedere fotograaf het aanpakken, volgens de beproefde reportage-aanpak. En dan? Tien individuen in hun woonkamer, als ze niet al te schuchter zijn, in hun slaapkamer. Wat hou je dan over? Tien voorbeelden van mensen die vrijgezel zijn én een fotograaf toestemming hebben gegeven ze te fotograferen. Dat zijn zij, denk je, terwijl hun portretten aan je voorbij trekken.

Maar de vriendinnen met wie Rick zelf op vakantie is geweest, de kiekjes waar hij zelf op staat. Als je die ziet, denk je: dat kan ik zijn. Omdat het foto’s zijn die je zelf ook in je album kan hebben. Heel vertrouwd blijf je zo de eerste helft van het boek in de vakantiesfeer, zon, water, plezier. Dan wordt het wat killer, zon, water en plezier verdwijnen. De harde werkelijkheid van de vrijgezel. Maar het blijft vrolijk. Knap is dat.”

RICK, 28 YEARS SINGLE Hans Aarsman's Photobook of the year 2011 Rick Hekman Photography

Fotografie, samenstelling & vormgeving
Rick Hekman
Vormgeving & omslag ontwerp
Krista Rozema, Kesselskramer Amsterdam
Nawoord
Hans Aarsman
Formaat
200mm x 155mm
Print & binding
Ubyubooks
Papier
Matt 170gr
Pagina's
48
Genummerde oplage
100

His name is Rick, he is 28 years of age and has been single from the day he was born. Rick just finished the Royal Academy of Arts, The Hague (The Netherlands) and thought this single fact was interesting enough to graduate with and (self)publish a little, but very nice, booklet. The story is about Rick and him being single. We see Rick on holiday with a bunch of girls, Rick alone on his couch or in his bed varied with little notes written by female friends of Rick. They state how nice, open, honest and straight-forward Rick actually is. The contrast between the notes, the friendly photos with or without the girls, and the fact that he’s still single is a bit uneasy but humorous. There’s a weird tension surrounding Rick’s singularity, which makes it a very good and round project. By the way; the book is designed in cooperation with KesselKramer and the epilogue was written by Hans Aarsman. Find out more about the book here.

1st note “He accepts you, right away. You do not have to prove yourself. He does not think you are strange, even if you are. He does not look down or up to you. That’s why I feel so safe, with Rick. I can totally be myself.”
2nd note “He cries when he needs to, is angry when he feels like, hugs when his arms want to.”

Rick en de vrouwen

13 december 2011 »

Door Hans Aarsman

Er is dit jaar een boek uitgekomen: Rick, 28 jaar vrijgezel heet het. Een klein boekje in een kleine oplage, 100 stuks. Niet alleen omdat het openhartig is, vind ik Rick, 28 jaar vrijgezel het interessantste fotoboek van 2011, ook omdat het slim in elkaar zit. Fotografie is heel ruim opgevat en verrassend aan tekst gekoppeld. Toen Rick me vroeg een nawoord voor zijn boek te schrijven, zei ik meteen ja:

“Er zijn veel vrouwen in Rick’s leven. Die vrouwen zijn op Rick gesteld. Hij op zijn beurt is gesteld op die vrouwen. Hij ziet ze regelmatig, gaat met ze op vakantie. Er zitten hele leuke tussen, zo te zien. Ze slaan hun arm om Rick heen, kijken hem verrukt aan. Toch is Rick vrijgezel.

Als er iemand is die dat kan begrijpen ben ik het. Ik ben gesteld op auto’s. Ik kan niet zeggen dat auto’s gesteld zijn op mij, maar als ze het konden, zouden ze het zeker zijn. Als ik in een auto zit, houd ik mijn oren gespitst. Hoor ik iets onregelmatigs, dan zeg ik het tegen de bestuurder. Linksachter moet je binnenkort het wiellager vervangen. Zit het luchtfilter goed vast? In de lage toerentallen hoor ik een brom.

Auto’s hebben het goed bij mij. Maar zelf heb ik er geen. Het is niet dat ik niet kan kiezen. Ook niet dat ik het niet kan betalen. Het is de verantwoordelijkheid, de zorg, ik zou de hele tijd maar opletten of ik iets onregelmatigs hoorde. Dat heb ik niet op de fiets, noch in de trein.

Zou Rick zoiets met zijn vriendinnen hebben? Aan een paar vriendinnen heeft Rick gevraagd iets over hem te schrijven. Lees die briefjes en een tip van de sluier zal worden opgelicht. Willen vrouwen mannen die zorgzaam zijn? Ze zeggen van wel. Er zijn zeker vrouwen die een zorgzame man willen, heel veel zelfs, maar de kans is groot dat ze tot het type behoren waar Rick niet op valt. Er gaapt een gat tussen op vallen en op gesteld zijn. Dat soort gedachten krijg je als je door “Rick, 28 jaar vrijgezel” bladert.

Vraag je Rick of hij weet hoe het zit, zegt hij: “Om je de waarheid te zeggen, ik heb geen idee.” Het is niet dat zijn staat hem zwaar valt, met humor en afstand kijkt hij ernaar. Toch heeft het even geduurd voor hij zoveel afstand had, dat hij zichzelf tot onderwerp kon maken van de fotoserie over vrijgezellen waaraan hij een paar jaar geleden begonnen was. Dat klinkt raar. Afstand van jezelf hebben om jezelf tot onderwerp te nemen. Dat gaat dan ook niet altijd op, maar in dit geval wel. Eerst zocht Rick vrijgezellen op en fotografeerde ze thuis. Zo zou iedere fotograaf het aanpakken, volgens de beproefde reportage-aanpak. En dan? Tien individuen in hun woonkamer, als ze niet al te schuchter zijn, in hun slaapkamer. Wat hou je dan over? Tien voorbeelden van mensen die vrijgezel zijn én een fotograaf toestemming hebben gegeven ze te fotograferen. Dat zijn zij, denk je, terwijl hun portretten aan je voorbij trekken.

Maar de vriendinnen met wie Rick zelf op vakantie is geweest, de kiekjes waar hij zelf op staat. Als je die ziet, denk je: dat kan ik zijn. Omdat het foto’s zijn die je zelf ook in je album kan hebben. Heel vertrouwd blijf je zo de eerste helft van het boek in de vakantiesfeer, zon, water, plezier. Dan wordt het wat killer, zon, water en plezier verdwijnen. De harde werkelijkheid van de vrijgezel. Maar het blijft vrolijk. Knap is dat.”

the Reward for that one great Picture is better than Sex Black Passport Stanley Greene Photojournalism Photography

Stanley Greene - Black Passport

16 December 2011  - 5 February 2012

Foam presents Black Passport, a project by and about the American conflict photographer Stanley Greene (New York, 1949). Black Passport shows photos of conflicts and disasters combined with photos of Greene's  private life. The result is a revealing portrait of a photographer who is addicted to the adrenaline rush of being on the move, but at the same time realises the sacrifices he makes in his personal life. Stanley Greene has photographed in regions such as Chechnya, Iraq, Rwanda and Sudan and is one of the founders of the international photo agency NOOR.

Every day, newspapers and magazines are filled with photos of war, oppression and violence. The photographer that enables us to watch what is happening in the rest of the world from the safety of our own homes, however, usually remains invisible. This is not the case in Black Passport, the biography of war photographer Stanley Greene, which appeared in book form in 2009 and will be exhibited in Foam starting on 16 December. Photos of conflict and disaster regions such as Rwanda, Sudan, Chechnya and Iraq are alternated with photos from the private life of Stanley Greene: photos of Paris and many women. Slide shows will also be presented, interspersed with texts from the book. Greene's voice resounds through the exhibition space - he is disconcertingly frank:  'I think you can only keep positive for eight years. If you stay at it longer than that, you turn. And not into a beautiful butterfly.'

Just as Stanley Greene, visitors to the exhibition are poised between the safety of Western life and the horrors of foreign wars. And it is precisely this juxtaposition that causes these photos to stir us more than the stream of bad-news images that inundate us daily. In addition, Black Passport is a fascinating story about what it is like to be a war photographer. Why does someone choose to be continually confronted with death and misery? Is it an escape from everyday reality and a craving for adventure?

Stanley Greene has photographed in the former Soviet Union, Central America, Asia and the Middle East. His work has appeared in publications including Newsweek, The New York Times Magazine, Stern and Paris Match. He has won various World Press Awards and in 2004 the W. Eugene Smith Award. Open Wound: Chechnya 1994-2003was published in 2004 and his book Black Passport in 2009. Greene is one of the founders of the Amsterdam-based international photo agency NOOR.

The exhibition has been produced in close cooperation with Teun van der Heijden , the compiler and designer of Stanley Greene's book, Black Passport. Van der Heijden is a graphic designer and has for many years worked with World Press Photo and renowned international photographers.

Zie ook

De fotograaf geeft zich bloot ... 

'De beloning voor die ene geweldige foto is beter dan seks'

Oorlogsfotograaf Stanley Greene vermengt op expositie in Foam beelden uit conflictgebied met foto's uit zijn privéleven

Hille Takken

 Interview | Maandag 19-12-2011 | Sectie: Media | Pagina: 32 | Hille Takken

Fotograaf Stanley Greene is verslaafd aan de oorlog. Daardoor mislukken al zijn liefdes. De expositie Black Passport gaat over dit persoonlijke dilemma.

Ik denk dat je maar acht jaar positief kunt blijven. Als je er langer in blijft, verander je. En niet in een mooie vlinder.

Stanley Greene (61) brengt al bijna twintig jaar oorlogen in beeld. De expositie Black Passport in het Amsterdamse fotografiemuseum Foam wisselt foto's van conflicten af met beelden uit zijn persoonlijke leven. We worden motten, staat er in een tekst van Greene op de muur van Foam geprojecteerd. En wat een mot doet, die vliegt in de vlam. Vele vrouwen liet Greene in de steek, als hij weer op pad ging. Of zij lieten hem zitten. Black Passport portretteert iemand die, getraumatiseerd door oorlogen en relatiebreuken, hunkert naar vrede en verbintenis. Een rauw leven.

Ik was verslaafd aan drugs, zegt Greene. Het was chemische roulette; niet al mijn vrienden hebben het overleefd. Ik heb geluk gehad. Nu ben ik verslaafd aan het overleven van oorlogen.

Greene reist eerdaags af naar Nigeria, India, China en Pakistan voor een project over elektronisch afval, en wacht ondertussen op groen licht om naar Syrië te gaan. Bovenop het nieuws leven heeft iets romantisch. Erbij zijn, zoals toen de Berlijnse muur viel. Ook in Tsjetsjenië had ik het gevoel deel te worden van de geschiedenis. That's the juice. Iets maken is zo groots. De beloning voor die ene geweldige foto is beter dan seks.

Het idee om ook persoonlijke elementen op te nemen in Greenes oorlogsbiografie, komt van grafisch ontwerper Teun van der Heijden die in 2009 het boek samenstelde waarop de expositie is gebaseerd.

Greene: Teun heeft geweldig werk verricht. De keerzijde is dat sommige vrouwen die erin voorkomen, hebben geklaagd. Een van de vrouwen had zelfs een advocaat in de arm genomen. Het kwam tot een schikking. Anderen voelden zich juist vereerd, zegt Greene. Eerst zagen ze het als een aantasting van hun privacy. Nu beschouwen ze het meer als erkenning voor hun rol in mijn leven.

Greenes foto's zijn soms vaag en onscherp, waardoor een schilderachtig beeld ontstaat. Zo verbeeld ik mijn visie. Ik zie de wereld door de huid van een ui. En het past bij zijn manier van werken. Ik weet niet precies hoe een camera werkt, wel hoe een situatie voelt, en dat is wat telt. Een camera is een soort extensie van het oog naar het hart.

Greene vatte in 2006 met de Nederlandse fotograaf Kadir van Lohuizen het plan op voor een nieuw fotoagentschap. Een jaar later werd in Amsterdam, met negen fotografen en Claudia Hinterseer als directeur, NOOR opgericht. We hebben een manifest getekend, waarin we onze ethische verantwoordelijkheid hebben vastgelegd. Ethiek vind ik belangrijk. Ik was een keer bijna getuige van een executie. Toen heb ik mijn camera laten zakken. Anders had ik de situatie verergerd. Dat is het niet waard. Als voorbeeld noemt Greene een kwestie die vorig jaar april in het nieuws kwam. De Italiaanse fotograaf Marco Vernaschi, die een reportage maakte over kindermoorden in Oeganda, vroeg de ouders van een vermoord meisje, van wie de armen en benen waren gehakt of hij hun dochter, die al was begraven, toch kon fotograferen. Ziedend was ik. Deze fotograaf heeft de grens van fatsoen ver overschreden. Hij vond het belangrijk 'om het verhaal te vertellen'. De arrogantie! Hoe vaak is al voorgekomen dat journalisten onethisch werken, zonder dat we ervan weten? Greene streeft ernaar als journalist onafhankelijk te blijven, maar geeft toe dat het niet altijd lukt. In Tsjetsjenië sympathiseerde ik met de opstandige Tsjetsjenen. In Karabach voelde ik in eerste instantie sympathie voor Armeniërs die hun recht op een orthodox leven verdedigden.

De meeste conflicten gaan om verliezen en wreedheden, maar brengen zelden winaars voort, vindt Greene. Politici denken niet goed na over de consequenties van hun beleid. Neem de val van de Berlijnse muur. Iedereen blij, maar er zijn daarna veel meer doden gevallen dan daarvoor, bijvoorbeeld in de zuidelijke staten van de voormalige Sovjet-Unie.

Greene is besmet met hepatitis C. Hij zou die ziekte hebben opgelopen in Tsjaad, toen hij zich schoor met een besmet mes. Toch denkt hij nog niet aan rustig aan doen. Verveeld raken is het begin van sterven. Ik verlang nog steeds naar een relatie die beklijft. Alles draait om het risico te nemen iets aan te gaan. Doen we dat niet, dan zijn we lafaards, gevangenen van onze verlangens.

Pop, mode, oorlog De Afro-Amerikaanse oorlogsfotograaf Stanley Greene was bij ongeveer alle oorlogen van de afgelopen twintig jaar. Hij deed verslag van oorlogen in Irak, Afghanistan, Kroatië, Darfur, Tsjetsjenië, Azerbajdzjan, Georgië, Somalië, Kasjmir en Libanon. Zijn werk werd veelvuldig bekroond, onder meer met twee World Press Photo-prijzen. Greene werd in 1949 geboren in Brooklyn, New York. Zijn ouders waren acteurs. Tijdens zijn studie in de jaren zeventig in San Francisco begaf hij zich in de punk- en rockcultuur. Hij fotografeerde rockbands als The Dead Kennedys, Nick Cave & The Bad Seeds, The Clash, Killing Joke. In 1986 vestigde hij zich als modefotograaf in Parijs. Op zijn veertigste, in 1989, bracht hij in Berlijn de val van de muur in beeld. Vooral zijn foto van een meisje in tutu met champagne werd een beeld van de omwenteling. Tijdens de coup tegen de Russische president Jeltsin in 1993 werd hij bijna gedood in het Witte Huis in Moskou.

Info: Black Passport: t/m 5 februari 2012 in Foam, Keizersgracht 609, Amsterdam. Geopend 10.00 -18 uur, do/vr van 10.00 - 21.00 uur. 
Foto-onderschrift: Israëlische raket raakt twee mensen op een motorfiets. Tyre, Libanon, augustus 2006. Explosie op de weg naar Kirkuk, Irak, april 2004.
Persoon: Stanley Greene

Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

Our Working People Philip Morris International Ferdinando Scianna, Martin Parr, Ian Berry, Harry Gruyaert and Elliott Erwitt Magnum Company Photography

MAGNUM - THOMA, WALTER & HARALD WIEDENHOFER. - Our Working People.

London, Black Sun Plc., no date (approx. 1995), Full red cloth-covered boards (hardcover), 37,5 x 34,5 cms., unpag. (approx. 100 pp.) with full-page photographic illustrations in colour and black/white. Housed in black cloth-covered cardboard slipcase. Phot. contributions by Ferdinando Scianna, Martin Parr, Ian Berry, Harry Gruyaert and Elliott Erwitt.

The Marlboro Man

He was the Most Influential Man Who Never Lived.  Though there were many Marlboro Man models over time until 1999 (factoid: but only three of them succumbed to lungs cancer), the original inspiration for the Philip Morris cigarette advertising campaign came through Life magazine photographs by Leonard McCombe from 1949.

Clarence Hailey Long (above) was a 39-year-old, 150-pound foreman at the JA ranch in the Texas panhandle, a place described as “320,000 acres of nothing much.” Once a week, Long would ride into town for a store-bought shave and a milk shake. Maybe he’d take in a movie if a western was playing. He was described as “as silent man, unassuming and shy, to the point of bashfulness [with a] face sunburned to the color of saddle leather [with cowpuncher's] wrinkles radiating from pale blue eyes.” He wore “a ten-gallon Stetson hat, a bandanna around his neck, a bag of Bull Durhamtobacco with its yellow string dangling from his pocket, and blue denim, the fabric of the profession”. He said things like, “If it weren’t for a good horse, a woman would be the sweetest thing in the world.” He rolled his own smokes.

When the cowboy’s face and story appeared in LIFE in 1949, advertising exec Leo Burnett had an inspiration. Philip Morris, which had introduced Marlboro as a woman’s cigarette in 1924, was seeking a new image for the brand. The image managed to transform a feminine campaign, with the slogan “Mild as May”, into one that was masculine in a matter of months. The “Marlboro Cowboy” and “Marlboro Country” campaigns based on Long boosted Marlboro to the top of the worldwide cigarette market and Long to the top of the marriage market: Long’s Marlboro photographs led to marriage proposals from across the nation, all of which he rejected.

By the time the Marlboro Man went national in 1955, sales were at $5 billion, a 3,241% jump over the previous year. Over the next decade, Burnett and Philip Morris experimented with other manly types — ball players, race car drivers and rugged guys with tattoos (often friends of the creative team, sporting fake tattoos); all worked, but the Marlboro Man worked the best. By the time the first article linking lung cancer to smoking appeared in Reader’s Digest in 1957, the Marlboro sales were at $20 billion. Before the Marlboro Man, the brand’s U.S. share stood at less than 1%, but in 1972 (a year after the cigarette ads were banned from American televisions) it became the No. 1 tobacco brand in the world.

Philip Morris International (PMI) is the leading international tobacco company, with products sold in approximately 180 countries. In 2010, we held an estimated 16.0 percent share of the international cigarette market outside of the U.S., or 27.6 percent excluding the People's Republic of China and the U.S. In terms of market share, we are   the number one company in 13 markets and number two in a further nine of the 30 largest markets by cigarette industry size.

Our aim is to generate superior returns for shareholders, provide high quality and innovative products to adult smokers, and reduce the harm caused by tobacco products. We work toward this last goal by supporting comprehensive regulation based on harm reduction and developing products with the potential to reduce the risk of disease.

Open publication - Free publishing - More essays