In 2019, many people are still fighting for self-expression and self-acceptance while being oppressed by their peers and by governments. We still have a long way to go, and this is why queer photography is such a relevant theme.It is experiencing something of a comeback. A perfect contemporary example of queer photography is the creative duo of stylist JeanPaul Paula (b. 1986, Curaçao) and photographer Florian Joahn (b. 1990, Germany).They depicted São Paulo’s LGBTQ community as a message of resistance, in the context of more than 445 homophobia-related murders that occurred in Brazil in 2017.
However, let's take a look at an example from the past. A "phony transsexual", as he called himself, photographer Remsen Wolff (1940-1998, United States) struggled with fitting within one identity and gender throughout his life. He even acquired a fictitious name: Vivienne Blum. In an attempt to solve his personal conflict of being accepted in society for who he is, he started photographing transvestites and transgenders in Amsterdam and New York in the 1990s.
Wolff’s oeuvre remained sadly undiscovered. Being a self-taught street and studio photographer, he rarely exhibited his work. Wolff died at the age of 58 in his New York apartment after amorphine overdose. In his final years, still not having been acknowledged by the art world, he suffered from depression. He left his archive, which covers a period of forty years and contains around 200,000 images, to his Dutch assistant, photographer Jochem Brouwer.
Wolff's body of work All American Girls, which assembles a selection of his New York portraits, is presented for the first time at FotoFestival Naarden, the Netherlands, which takes place from 25 May to 30 June, 2019.
Wolffs travestieten en transgenders eindelijk geëxposeerd
Fotografie Twintig jaar na de dood van de Amerikaanse fotograaf Remsen Wolff worden zijn sensitieve portretten van travestieten en transgenders voor het eerst geëxposeerd. In Nederland, dankzij Wolffs Nederlandse erfgenaam fotograaf Jochem Brouwer.
Renée Steenbergen
23 mei 2019
Na twintig jaar is voor het eerst de fotoserie ‘Special Girls – a Celebration’ van Remsen Wolff te zien.
Foto ©The Remsen Wolff Collection, Courtesy of Jochem Brouwer 2019
Overal in de huurflat van Jochem Brouwer in Amsterdam-Noord is de nalatenschap van de New Yorkse kunstenaar en dichter Remsen Wolff (1940-1998) aanwezig. In een kamer vol ordners met fotonegatieven, maar ook onder bedden en tegen wanden. „Vijfendertig meter fotoarchief”, lacht Brouwer (1972), die het complete oeuvre van Wolff erfde. De helft ervan bestaat uit Wolffs belangrijkste serie: Special Girls – a Celebration. Tussen 1990 en 1995 maakte hij zo’n honderdduizend opnames van tientallen ‘female impersonators’. Wat opvalt, is dat de focus niet ligt op het afwijkende of extreme, maar op de persona. De kijker is geen voyeur die freaks ziet, maar kijkt naar zelfbewuste vrouwen die op respectvolle wijze zijn vastgelegd in fraai gestileerde portretten – perfect afgedrukt op duur cibachrome- en bariet-papier. Sommige hebben de monumentale werking van schilderijen.
Waarom lukte het niet eerder om deze foto’s in een galerie of museum te tonen?
Brouwer: „Remsen zelf was te bescheiden om naar buiten te treden. Het ging tegen zijn enorme beschaafdheid in om zichzelf te verkopen, hij kwam uit een gegoede familie. Zijn vader was hoogleraar, zijn moeder de bekende schilderes Isabel Bishop. Mede daardoor had hij geld en hoefde hij niet te werken voor zijn brood. Hij was een outsider, net als de geportretteerden. Misschien vond hij het werk te intiem om het aan de buitenwereld prijs te geven. Ook ik merkte dat de thematiek van Special Girls niet makkelijk lag, zeker in het christelijke Amerika.”
Tussen 1990 en 1995 maakte Remsen Wolff honderdduizend portretten van ‘female impersonators’.
©The Remsen Wolff Collection, Courtesy of Jochem Brouwer 2019
Hoe komt het dat u Wolffs complete oeuvre erfde?
„In 1990 ontmoette ik Remsen in de Amsterdamse fotowinkel waar ik destijds stage liep, hij zocht een studio en een assistent. Een maand lang hielp ik hem bij het fotograferen van travestieten en transgenders. De samenwerking liep zo goed dat hij mij mee vroeg naar New York. Met tussenpozen ben ik tot zijn dood in 1998 zijn assistent geweest. We werden ook goede vrienden. Hij leefde heel geïsoleerd en ik was zijn verbinding met de wereld. Remsen vertrouwde me en ik ken zijn oeuvre door en door omdat ik het had gearchiveerd. Hij liet me ook een flinke som geld na om zijn werk onder de aandacht te kunnen brengen. Eerst vochten zijn dochters het testament aan en toen dat achter de rug was, kwam 9/11 en had niemand belangstelling voor dit thema.”
Brouwer verhuisde daarop naar Frankrijk en nam het complete archief mee, maar ook daar vond hij niet de ingangen om Wolffs werk onder de aandacht te brengen.
Waarom is er nu wel belangstelling voor Wolffs oeuvre?
„De tijd is er kennelijk rijp voor, in elk geval in Europa. Via een expositie van mijn eigen foto’s ontmoette ik Klaus van den Berg, die eerder al het werk van modefotograaf Guy Bourdin herontdekte en nieuwe bekendheid gaf. Hij was meteen diep onder de indruk van de kwaliteit en intensiteit van de portretten en de technische uitvoering. Zo kwam ik in contact met het Fotofestival Naarden, dat nu 31 vintage en post mortem-prints exposeert uit de Special Girls-serie. Er verschijnt zondag ook een publicatie, All American Girls. En in juni verkoop ik bij veilinghuis De Zwaan ruim 25 prints van Remsen – zodat we door kunnen gaan met de lancering van zijn werk. Hij verdient het om eindelijk erkenning te krijgen voor zijn zo lang verborgen gebleven kunst.”
Fotofestival Naarden tot en met 30 juni. Inl:
fotofestivalnaarden.nl. Veiling op 23 juni, veilinghuis De Zwaan, Amsterdam. Inl: www.dezwaan.nl
Posts
