How selfies killed the postcard
Andy Dawson
Even the rain in Spain couldn’t persuade me and my family to send a humble card. But now a leading postcard firm is closing, let’s celebrate a lost art
• Andy Dawson is a freelance writer and author of Get in the Sea
See also
Mail Art Postcards A visit to all 863 municipalities in The Netherlands 1972 Wim Gijzen Martin Parr Artist's Book
Tue 26 Sep 2017 13.24 BST Last modified on Thu 22 Feb 2018 16.27 GMT
Last month I spent an occasionally fraught week in Spain with my two kids – and for the first time, we didn’t send a postcard home to their grandparents.
We almost did. On day five we were in the little supermarket round the corner from our hotel and as I walked past the revolving rack of postcards in the doorway, I briefly stopped and looked at them, before deciding that we wouldn’t bother.
There didn’t seem to be any point. The previous evening a freak thunderstorm had left our balcony and the hotel lobby underwater, with two of the three pools knocked out by flash flooding.
My nine-year-old son, a keen YouTuber, quickly flipped into cyber-journalist mode, reporting on the drama as I pointed my smartphone at him. Minutes later, the video had been uploaded and friends and relatives had been emailed a link.
This is the way it is now. We go away on holiday but it’s easier than ever to remain in touch. Facebook, Snapchat and Instagram all provide the means for us to keep everyone back home abreast of our movements (assuming they haven’t muted us as a result of irritation, jealousy or apathy).
But today I am appalled by my decision not to send a postcard, having read about the imminent demise of Britain’s oldest postcard publisher. J Salmon will shut its 140-year-old operation at the end of the year, blaming shrinking markets and the rise of social media for nose-diving sales.
Look what we’re doing. We’re killing off the postcard and none of us even realise it, because we’re too busy tweeting pictures of our hot dog legs by a nondescript pool somewhere sun-drenched.
See also
Views & Reviews Selfish Terribly Awesome PhotoBook Kim Kardashian Photography
There used to be a genuine thrill associated with receiving a holiday postcard; even if the words on the back were bland, with just a weather report and a list of sights that had been seen, it gave us a chance to gawp at the destination while reassuring us that the sender hadn’t been killed by a shark or some dodgy foreign food.
That is, of course, if the postcard made it back to the UK before the holidaymakers themselves. The sight of the postcard on the doormat four days after you had got home was par for the course if you had travelled abroad, unless military precision was applied and postcard duties were carried out on day one.
Of course, the humble postcard used to be more versatile than just a holiday bulletin device – in the days before email and premium-rate phone lines, we would turn to it to enter a newspaper competition or vote for a singing binman on Opportunity Knocks. But no more.
One of my favourite places on earth is the indoor weekend market at Tynemouth station on the coast near Newcastle. There’s a fantastic stall with hundreds of old postcards divided into various categories, some blank, others used and decorated with stamps, offering glimpses into the lives of strangers.
I recently bought one, dispatched from Woburn Abbey in the 1950s, solely because of the message on it. The sender, Ruth, wrote: “I remembered I’ve left my button-up green dress in the sitting room. Please could you send it as soon as possible.”
After that came some mundane space-filling about what Ruth was up to in the next day or two before she signed off with some thinly disguised passive aggression: “I would like my dress by Saturday.” Hopefully Mr and Mrs SJ Ashby of 10 High Street, Polegate, got the message.
Unlike vinyl, there will probably be no revival for postcards, which is a shame. As they slide towards extinction, you could do a lot worse than visit postcard-killing Twitter and check out the @pastpostcard account. It promises “fragments of life in real messages on postcards from the past” – and boy, does it deliver.
There are more than 6,000 tweets there, with cards from across the globe, accompanied by snatches of ephemeral information from the senders. We can only wonder about the whole story behind “Raymond looks well but very quiet. Doesn’t say much at all” on the back of a picture of a bloke sitting in the Howard Davis Park in Jersey with his shirt off.
I’ve just ordered the spin-off book, mainly from guilt at having contributed to the death of the postcard industry. I’m blaming the rain in Spain.
• Andy Dawson is a freelance writer and author of Get in the Sea
Boek: Boring postcards – Martin Parr
demaakbarewereld / 10 september 2013
De boring postcard is nog altijd actueel. Deze kaart nam ik in 2011 mee uit IJsland.
Over de jaren heen hebben zich in mijn boekenkast naast heel veel romans, graphic novels, natural history en reisverslagen ook de nodige fotoboeken verzameld. Sommige bekend, anderen obscuur, maar altijd leuk om weer eens door te bladeren.
Zo is daar het boekje Boring Postcards van Martin Parr. Martin Parr is een beetje een held van me. Zijn foto’s zijn van een geniale lulligheid, die de mens in al zijn ontluisterende platheid tonen. Ontluisterend, maar op een bepaalde manier ook ontroerend en troostend. In momenten van twijfel en zelfhaat is het heerlijk om even op zijn fotoserie Bored Couples, of de strandfoto’s te Googelen en te zien: we zijn allemaal maar arme sukkelaars.
De Boring Postcards zijn niet door hemzelf gemaakt, het is een bloemlezing uit zijn collectie saaie ansichtkaarten. Viaducten, betonnen winkelcentra, caravanparken, fabrieken, de meest saaie onderwerpen zijn ooit door iemand op een ansichtkaart afgedrukt. Je hoopt bij het doorbladeren maar dat een deel van de kaarten ooit uit marketingoverwegingen is gemaakt, en niet serieus bedoeld om naar vrienden en bekenden te worden opgestuurd. (“In deze vertrekhal hebben we vijf uur op onze vertraagde vlucht moeten wachten. Heerlijk geklaverjast met een stel uit Beverwijk.”) De meeste lijken uit de jaren ’50, ’60 en ’70 te komen, en de rood, geel of blauw uitgeslagen foto’s ademen dan ook een fijne vintagesfeer.
Nu ik dit stukje schrijf, kan ik me weer helemaal verliezen in de foto’s, die overigens zonder enig commentaar of bijschrift worden afgedrukt. Neem het plaatje van het interieur van een wegrestaurant boven de M6. We zien een lange bar, gedekt met een hele rij bordjes en bestek, inclusief servetjes. Erachter een ober in wit uniformjasje met strikje die de bestelling opneemt van een vrouw met opgestoken jaren-zestigkapsel. Ik zie donker zeil, nepleren stoeltjes, en 16 fantastische, knalrode, druppelvormige lampjes die ik dolgraag zou willen hebben. Door het muurvullende raam een stukje grijze snelweg, een wit-met-glazen bijgebouw, en een oplegger.
Het gaat allemaal nergens over, en toch fascineert het me mateloos, dit soort foto’s. En voor je het weet ben ik weer verzeild geraakt in een nutteloze maar entertainende Google-sessie over Britse wegrestaurants uit de jaren ’60…
Boring Postcards
samengesteld door Martin Parr
Uitgeverij Phaidon, 1999
ISBN 9780714838953
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten