Paupers Plague victims Pagodas in China Among the Celestials Photography

Among the Celestials: China in Early Photographs (Mercatorfonds)

The flourishing of photography as a medium in the mid-19th century coincided with a rise in curiosity about China on the part of the Western world.  As the number of foreigners living and traveling in China increased, early photographs of China were taken by and for an international audience. Among the Celestials assembles 250 fascinating images of China in the second half of the 19th century and first half of the 20th, captured by the Western camera lens. The photographs portray the gritty side of the country as well as stunning views of palaces, temples, harbors, and gardens. This juxtaposition of the sordid and the serene provides a multidimensional picture of Chinas physical and social landscape before Mao Zedongs ascent to power changed the country forever. The photographs, many published here for the first time, are both beautiful and moving, and together offer a new understanding of a social and cultural history associated with a time of significant historical change. 

Paupers, pestlijders, pagodes in China

Ook de mens van nu kijkt met open mond naar de 200 foto’s van het straatleven, de opiumschuivers, de openbare executies in 19de-eeuws China. Twee verzamelaars doken ze op in Europa en Amerika.

Door Marianne Vermeijden VRIJDAG 12 SEPTEMBER 2014

Negentiende eeuws China. Wie kan zich er een beeld van maken? Sinologen natuurlijk, maar wil je echt zien hoe het leven er in dat ‘Hemelse rijk’ aan toe ging dan is Among the Celestials een eye-opener. Een caleidoscopisch fotoboek, met zo’n tweehonderd landschappen, stadsgezichten, straattaferelen en portretten uit een wereld die 19de-eeuwse westerlingen, nog vertrouwd met gravures, verbijsterd moeten hebben. Ook de 21ste-eeuwse mens overkomt dat: Zie de massa's paupers, de openbare executies, de organische architectuur, de opiumschuivers. Loop langs een bijna droge kreek in Shanghai, zoals hierbij afgebeeld, en prijs je gelukkig dat er uit foto’s geen geuren opstijgen.

De sepia opnamen – van ca. 1860 tot 1950 – komen uit de collecties van Ferry Bertholet (1952) en Lambert van der Aalsvoort (1955). Bertholet schrijft, schildert, restaureert en is al jong verliefd geraakt op Japanse prenten, erotische kunst en historische foto’s van China. Van der Aalsvoort is psycholoog, fotograaf, publicist en antiquaar. Beiden verzamelen afzonderlijk en kochten hun foto’s in Europa en Amerika. In China vonden ze ze niet.

Actieradius

Chinezen waren halverwege de 19de eeuw niet zo happig op vreemd volk, zo blijkt uit de inleiding, die vakkundig de foto-historische achtergrond belicht. De actieradius van de eerste westerse fotografen, die al snel moesten concurreren met Chinese collega’s, bleef beperkt tot havensteden als Shanghai, Hongkong en Nanking in de delta van de Jangtse. Vandaar die riviergezichten, waarin alles wat drijven kan, ronddobbert, met in de verte de waaier-zeilen van de jonken of het pagodedak van een theehuis.

Vrij reizen was nog link. Boeren en buitenlui wantrouwden buitenlanders, zeker die met een camera. Want hoe leg je uit dat mensen bij een te korte sluitertijd in ‘schimmen’ veranderden – op papier althans. De hogere klasse keek daar anders tegenaan. Bij hen waren westerse fotografen wél welkom, vandaar dat we Baron Raimund von Stillfried-Ratenicz tegenkomen. Hij was net als Felix Beato ook in Japan actief. Hun foto’s werden daar zo knap naar de natuur ingekleurd dat hun 19de-eeuwse ‘vintage’-drukken op 20ste-eeuwse vervalsingen lijken. De Chinese opnamen in dit boek geven geen spat kleur te zien. Sterker nog, over landschappen en stadsgezichten ligt een grauwsluier. Maar wie weet hoe blauw de hemelkoepel was boven de ‘Bedelaarsbrug’ in Peking? En hoe rood de banieren, waar een meubelboulevard in Hongkong mee behangen was?

Net als op straat, waar het steeds krioelt van karretjes, draagkoetsjes en sjouwers, ontbreekt op familieportretten elke zweem van modernisme: meisjes met ingebonden lotusvoetjes, vrouwen in traditionele zijde gehuld en zilverachtige oorkapjes, mannen die zich thuis dikbuikig een beetje de broer van de keizer zitten te wanen. Families staan soms net zo frontaal en statisch afgebeeld als op de klassieke rolschilderingen van hun voorouders. Niet zo gek, want zo’n fotomoment kon ook ‘a once-in-a lifetime-experience’ zijn.

Wat op deze pagina ongezien moet blijven, gezien de huidige hobby van sommige moslim-extremisten, zijn de foto’s van openbare terechtstellingen in Peking en elders. Jonge jongens staan geketend in een rij om onthoofd te worden, bij anderen is de straf voltrokken. Het volk kwam er nieuwsgierig op af. Minder zware jongens kregen een houten blok om hun nek geklemd en werden als pestlijders op straat gedumpt. De burger was gewaarschuwd.

Zo te zien is er in de eerste decennia van de 20ste eeuw, waar de laatste foto’s in het boek over gaan, nog niet veel veranderd, al is de keizer vertrokken (1912) en de republiek uitgeroepen. Op de stoep zitten nog steeds rijen naaisters kleren te repareren, kooplui torsen hun jukken en boeren ploegen voort in wegwaaiende stofwolken. Eén foto is visionair: een gezin op weg naar de paardenraces van Shanghai, met meisjes zonder lotusvoetjes en jongetjes met een keurige herenhoed op. China leek een stap vooruit te zetten, ware het niet dat intussen Mao zich warm liep om met zijn Grote Sprong Voorwaarts het rijk terug in de tijd en in de waanzin te katapulteren.

Boven: Ambtenaar met concubines en bediende, ca.1865-1875. Onder: Droogstaandekreek in Shanghai. ca.1900

 

Foto’s uit besproken boek

 
 

Dit fotoboek, over twee privé-collecties, ook in Duitsland, Frankrijk en de VS uitgegeven, voert je mee naar vele facetten van het 19de-eeuwse China, dat soms wel middeleeuws lijkt.

Uit NRC Handelsblad van vrijdag 12 september 2014, 774 woorden (leestijd ongeveer 3'06) Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

 Bridge, environs of Shanghai, c 1900

 Creek at low tide, Shanghai, c 1900

 Family at the horse races, Shanghai, 1927

 Gate to the old city, Shanghai, 1890s

 Great Wall, 1880s

 Inside the Old City of Shanghai, circa 1900

 Island and harbour, Foochow, 1870s

 Lady in winter dress, Shanghai, Kung Tai, 1870s

 Main street, Meng tse, c 1900

 Merchant and his family, Canton, Milton Miller, 1860-62

 Pearl River, Canton, A Chan, 1880s

 Street with shops, Peking, 1875-80

Wanham Canal, Canton, Afong, 1870s

150 Exceptional Vintage (photo) Prints Masterpieces from the Howard Greenberg Collection

Masterpieces from the Howard Greenberg Collection  11 September 2014 until 11 January 2015

Following great success in Lausanne, Paris and Budapest, the Jewish Historical Museum presents the exhibition Masterpieces from the Howard Greenberg Collection (11 september 2014 - 11 January 2015). Approximately 150 photos from the private collection of New York gallery-owner Howard Greenberg will be on display. Greenberg's collection features icons by famous photographers such as Henri Cartier Bresson, Edward Steichen, Robert Frank, Walker Evans and Dorothea Lange, as well as masterpieces by less well-known photographers such as Consuelo Kanaga and Jerome Liebling.

Howard Greenberg

Howard Greenberg has an established reputation as gallery owner and photography dealer, but his passion for collecting has only recently come into the spotlight. He has been developing his impressive collection over the course of thirty years and today it consists of over 500 photos. Greenberg's personal love and fascination for certain photographs, as well as the quality or story of a specific print, are key in his purchase choices. Greenberg's collection stands out because of the high quality of its prints - Greenberg often waited years in order to acquire the print of his dreams.

The Howard Greenberg gallery in Manhattan is one of the largest and most prestigious photography galleries in the world. Greenberg is well-known for his passion for photography, his expertise in the field, his network in the international photography-scene and his personal connections with many photographers or their relatives. With his sharp instinct for photographic quality, Greenberg played a crucial role in rediscovering the post-war street photographers of the New York School, amongst which Saul Leiter, whose photos were exhibited at the Jewish Historical Museum in 2011.

The collection features many iconic photographs by famous photographers as well as masterpieces by less well-known artists. For Greenberg, a photographer's fame plays a less important role. His collection represents a diversity of photographic genres and movements in Europe and America, with a focus on the New York School and the Czech modernism of the 20's and 30's. Greenberg's collection offers a broad overview of the history of twentieth century Western photography.

The exhibition was produced by the Musée de l'Elysée in Lausanne in cooperation with the Fondation Henri Cartier-Bression in Paris. The English publication Howard Greenberg Collection will be available at Uitgeverij Steidl.

150 uitzonderlijke vintage prints

De New Yorkse fotohandelaar Howard Greenberg bouwde in dertig jaar een bijzondere collectie op van foto’s die hem raakten. Een deel is nu in Amsterdam te zien.

Door Rosan Hollak VRIJDAG 12 SEPTEMBER 2014

Hoe zou de ideale expositie van de fotocollectie van Howard Greenberg eruit moeten zien? Sam Stourdzé, directeur van het Musée de l’Élysée in Lausanne, weet het wel. „Eén foto per dag. Zodat je écht goed kunt kijken.”

Toen Stourdzé – deze week aanwezig bij de opening in het Joods Historisch Museum (JHM) van de tentoonstelling Masterpieces from the Howard Greenberg Collection – drie jaar geleden voor het eerst een blik wierp op de privécollectie de New Yorkse fotohandelaar Greenberg, viel zijn mond open. „Bij hem thuis hingen unieke afdrukken van Henri Cartier-Bresson, Lewis Hine en Dorothea Lange aan de muur. Hij had ook topstukken van minder bekende fotografen zoals Consuelo Kanaga of John Vanderpant.”

Stourdzé vroeg Greenberg – eigenaar van één van de meest prestigieuze fotogaleries in Manhattan – of hij een deel van de collectie mocht exposeren. Greenberg stemde in en Stourdzé selecteerde zo’n 150 beelden voor de tentoonstelling die nu – via Lausanne, Parijs en Boedapest – in Amsterdam is te zien.

Het samenstellen van de tentoonstelling was volgens Stourdzé ‘een onmogelijke taak’. „De collectie omvat 500 foto’s: stuk voor stuk oorspronkelijke afdrukken (vintage prints) met een bijzondere geschiedenis. Bovendien vertelt de collectie Howards levensverhaal, dus hoe daar een lijn in te brengen?”

Dat levensverhaal begon toen Greenberg zich, als beginnend fotograaf, in de jaren 70 vestigde in Woodstock, de bekende kunstenaarskolonie ten noorden van New York. „Daar ontdekte ik het werk van kunstenaars als Dorris Lee en Eva Watson-Schütze”, vertelt Greenberg terwijl hij door de tentoonstellingszaal van het JHM wandelt. „Door hun werk werd ik steeds enthousiaster. Ik heb mijn camera in de wilgen gehangen en ben alles over fotografie gaan lezen. Zo heb ik mijzelf opgeleid.”

Greenberg begon tentoonstellingen te organiseren en zette in 1977 het Center for Photography op. In 1982 opende hij in Woodstock zijn eerste galerie Photofind. In die periode kocht hij ook zijn eerste foto: een straatbeeld van de Amerikaanse fotograaf Karl Struss uit 1910. „Een geweldige foto. Ik bood de afdruk aan in mijn galerie, maar niemand was geïnteresseerd. Toen heb ik de print zelf aangeschaft.”

Die aankoop vormde het begin van een unieke collectie die Greenberg in de afgelopen dertig jaar heeft opgebouwd. In zijn huidige verzameling zitten Tsjechische modernisten (Jan Lauschmann, Josef Sudek), naoorloogse fotografen uit ‘The New York School’ (Helen Levitt, Saul Leiter) en beroemde fotografen van de Farm Security Administration, waaronder Walker Evans en Dorothea Lange, die in opdracht van de regering-Roosevelt de crisis op het platteland in de jaren dertig vastlegden. Stuk voor stuk foto’s van grote namen uit de geschiedenis die hij, door zijn goede contacten met fotografen en hun nabestaanden, op de kop wist te tikken. „Als handelaar heb ik altijd toegang gehad tot geweldige fotografie”, bevestigt Greenberg. Hij wijst op een foto uit 1933 van een jonge vrouw, rennend aan het strand bij Long Island, van de Hongaarse fotograaf Martin Munkácsi. „Zijn dochter Joan werkte bij mij in de galerie. Zij vroeg of ik deze afdruk wilde verkopen.” Dat deed Greenberg, met pijn in het hart. „Ik was meteen verliefd op die foto. Bovendien heeft die een belangrijke historische waarde: Munkácsi maakte de opname in 1933 voor modeblad Harper’s Bazaar – het was de eerste keer dat een model uit de studio werd gehaald. Daarmee heeft hij de modefotografie voorgoed veranderd.”

Na de verkoop moest Greenberg jaren wachten voordat de foto weer op de markt kwam. „Toen wilde Joan de foto terug. Pas na haar overlijden heb ik hem gekocht van haar echtgenoot. Als je zoiets, na twintig jaar, in handen krijgt, heeft het een grote emotionele waarde.”

Greenberg is een van de weinige galeriehouders die nog veel handelt in vintage prints. Een deel van de markt dat, zeker sinds de komst van de digitale fotografie, steeds exclusiever wordt. Hoeveel zijn collectie inmiddels waard is, wil Greenberg niet zeggen, maar op de expositie hangen foto’s in waarde variërend van 3.500 tot 770.000 euro. „Wat telt is kwaliteit van een afdruk en of deze door de fotograaf zelf is gemaakt. Maar ook een ordinaire persfoto kan waardevol zijn, alleen al omdat de achterzijde vol zit met stempels van de bladen waarvoor zo’n foto werd gedrukt. Daarmee wordt het een belangrijk historisch document.”

Dat laatste gaat op voor de unieke afdruk van een van de foto’s die Robert Capa maakte tijdens D-Day in Normandië (zie foto boven). En het piepkleine ‘Chez Mondrian’, een foto op postcard-formaat gemaakt door Kertész in 1926 in het appartement van Mondriaan in Parijs, blijkt inmiddels een kleine miljoen dollar waard te zijn. Toch zegt Greenberg nooit een afdruk te hebben gekocht vanwege de waarde. „Een foto moet mij raken. Daar zijn mijn keuzes op gebaseerd.”

Maar bewaart hij als handelaar niet uiteindelijk alle fotografische ‘snoepjes’ voor zichzelf? „Die vraag hoor ik vaak”, grinnikt hij. „Was het maar zo. Je moet eens weten hoeveel geweldige foto’s ik heb verkocht vanwege verplichtingen aan een klant of omdat ik zelf geen geld had. Het doet me pijn als ik eraan denk.”

Migrant Mother, Nipomo, California, 1936. Greenberg: „Dorothea Lange werkte in de jaren dertig in opdracht van de overheid voor de Farm Security Administration en fotografeerde de armoede in de VS. Afdrukken van de FSA werden breed verspreid. Vele zijn bewaard gebleven. Deze afdruk is bijzonder omdat Lange aantekeningen op de achterkant van de print heeft gemaakt.”

Foto Dorothea Lange. Courtesy Howard Greenberg Collection

Invasie Normandië op D-Day, Frankrijk, 1944, Robert Capa. Howard Greenberg: „Er bestaan meerdere kopieën van deze foto. Deze afdruk werd in 1944 direct gemaakt voor het weekblad LIFE. Richard Whelan, de biograaf van Robert Capa, kwam jaren geleden naar mijn galerie en zag deze print. Hij trok wit weg en zei: ‘Nu weet ik zeker wie de persoon op deze foto is’. Meerdere mensen hebben geclaimd de man op de foto te zijn, daar bestaat nog steeds discussie over. Omdat op deze afdruk het gezicht van de soldaat goed zichtbaar is, meende Whelan de identiteit van de man eindelijk te kunnen bevestigen. Zijn naam: Huston Riley.”

Foto Robert Capa/Magnum Photos

Young Girl in Profile, 1948. Greenberg. „Kanaga is een bijzondere fotografe die aan het eind van de jaren veertig een serie portretten maakte van Afro-Amerikanen in Tennessee. Op een dag kreeg ik een telefoontje van een bevriende galeriehouder die vertelde dat een stokoude dame, die Kanaga nog had gekend, een afdruk had die ze wilde verkopen. Ik zei: ‘Stuur die foto onmiddellijk op’. Het bleek een juweeltje.”

Foto Consuelo Kanaga. Courtesy Howard Greenberg Collection

Powerhouse Mechanic, 1924. Greenberg: „Deze foto is een icoon van het machinetijdperk. Lewis Hine strijdde via zijn camera tegen sociale onrechtvaardigheid. Iedere keer dat ik hiernaar kijk, denk ik aan Charlie Chaplin’sModern Times.”

 

Foto Lewis Hine. Courtesy howard greenberg collection

Negroes’ Church, South Carolina, 1936. Greenberg: „Ik ben groot fan van Walker Evans. Deze afdruk komt van de familie van Peter Sekaer, een fotograaf die met Evans door het zuiden van de VS heeft gereisd. ”

Foto Walker Evans. Courtesy Howard Greenberg Collection

 
 
 
 

Ontdekker van vergeten straatfotografen Howard Greenberg (Brooklyn, 1948) richtte in 1982 zijn eerste galerie Photofind op in Woodstock. In 1986 verhuisde hij naar Manhattan en veranderde in 1991 de naam van zijn galerie in Howard Greenberg Gallery. Greenberg is ontdekker van vergeten New Yorkse straatfotografen waaronder Saul Leiter en een van de belangrijkste handelaren in modern-klassieke fotografie. Hij vertegewoordigt o.a. William Klein en Edward Burtynsky.

Uit NRC Handelsblad van vrijdag 12 september 2014, 1.320 woorden (leestijd ongeveer 5'17) Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

On the Run for Water Rising Seas Kadir van Lohuizen Photography

Kadir van Lohuizen: Putting stories into perspective 

Andreas D. Arditya, The Jakarta Post, Jakarta | People | Thu, January 09 2014, 1:59 PM

Photojournalist Kadir van Lohuizen feels that there are many big stories around the world that need to be told and that it is his responsibility to tell them in the right way.

The celebrated Dutch photographer has covered conflicts in Africa and elsewhere, but he is best known for his long-term projects, which have included stories on the seven rivers of the world, the diamond industry and migration in the Americas. 

His works have won him lots praise and prizes, including two World Press Photo awards.

He is preparing to publish his next big project Where Will They Go, a story on the immediate impact of rising sea levels across the globe, in March.

“It’s a project that I started in 2012. In the project, I look into consequences of sea-level rise in the world. I went to different regions that have been or will be affected quite soon by the rise. I also researched where people will have to relocate,” Kadir says.

Kadir was in Jakarta last month to give an exclusive workshop at the Permata Photojournalist Grant (PPG), which was held by Bank Permata in cooperation with Dutch cultural center Erasmus Huis.

For the project, Kadir visited Bangladesh, Panama, Fiji, Kiribati and Papua New Guinea, and is planning to go to the US, UK and Maldives.

The 50-year-old photographer said he started the project after visiting a delta area in Bangladesh around three years ago, where he was struck by the apparent impact of rising sea levels.

“I became aware of how serious the issue was. Bangladesh expects to evacuate 30 million people by 2050 due to rising sea levels,” he says.

“In my previous project, I went to Panama and saw a number of islands that had already been affected and people had already been evacuated. The issue is more urgent than most people assume; it’s very much knocking on our doors.”

For the project, Kadir is collaborating with the New York Times. 

“I think this is going to be big, which is a good thing because it is important for people to become aware of the issue,” he said.

“Too often we start to think about the problem when it has happened, but not before.” 

Aiming to raise awareness in the general audience, Kadir hoped that the message would also reach politicians and policymakers.

“It’s going to be the biggest problem of the century. It’s not just islands disappearing but also sea water seeping into the mainland, causing soil to become saline, rendering people unable to grow crops and having more difficulty accessing clean water,” he said.

Kadir said his projects always start small. “I never wake up one morning and think I’m going to do a big project,” 

“It always starts when I end up somewhere and realize what’s going on, then think that it should be bigger than just one story,” he said.

One such incident led to his Diamond Matters photobook, which details the progress of diamonds from the mines of Africa to the world of fashion.

In the early 1990s, he worked as a photojournalist in many conflict areas in Africa, including Angola, Sierra Leone, Mozambique, Liberia and Congo. From 1990 to 1994, he covered the transition in South Africa from apartheid to democracy.

“It was during that time that I started to realize that there’s a connection between mineral resources and the conflicts,” he said.

In 2004, he went back to Angola, Sierra Leone and Congo to portray the diamond industry, following the diamonds from the mines to the consumer markets in the western world. The exhibitions that resulted from this project were not only shown in Europe and the US, but also in the mining areas of Congo, Angola and Sierra Leone. 

The book was awarded the prestigious Dutch Dick Scherpenzeel Prize for Best Reporting On The Developing World and the project was recognized with a World Press Photo Award.

Always attracted to the visual aspects of things, Kadir took his first pictures when he was 10. He then learned to develop film when he was 16.

“I built a darkroom in a cupboard of my parent’s home,” he recalled the days.

He then decided to study photography after completing high school in 1982. 

“But I was rejected at the admission test, probably because of poor quality and motivation,” he said.

“After the rejection, I did not touch the camera for a few years; I was pissed off,” he added, smirking.

Kadir then got a job as a sailor and started a shelter for the homeless during the stint. After saving up enough money, he traveled to China in 1985.

After his far east travels, he picked up his camera again and discovered the power of the tool.

“I discovered that a lot of stories were not being told and that the camera can actually be a powerful weapon to tell story. Important moments in history are usually remembered in pictures not film or, sorry to say, written story,” he said.

As a journalist, Kadir feels as though he is just doing his part. 

“I probably won’t be able change the world, but I can contribute something to better understanding,” he said.

Kadir wants to continue what he has been doing as long as he is capable of doing it. 

“I have no retirement plan. I will stop when I’m physically not able anymore,” he says. “I hope that will take a long time.”

2014/03/30 PAR ENJEUXENERGIES

Rising Seas – NYTimes.com

http://www.nytimes.com/interactive/2014/03/27/world/climate-rising-seas.html?hp&_r=1

Rising Seas

By CORAL DAVENPORT; photographs By KADIR VAN LOHUIZEN

Some areas of the globe are especially vulnerable to rising sea levels. As land recedes under advancing waters, governments are faced with the costs of building defensive seawalls and relocating coastal populations — and in some extreme cases, finding new homes for entire island nations. RELATED ARTICLE »

Slide Show

   

Kiribati consists of 33 tiny islands and atolls, some uninhabited, sitting just feet above sea level and spread over an expanse of ocean the size of India.

Kiribati

The low-lying islands of Kiribati, just a few feet above sea level, are on the front lines of climate change. Globally, sea levels have risen eight to 10 inches since 1880, but several studies show that trend accelerating. If carbon emissions continue unchecked, a recent survey of experts concluded, sea levels may rise about three feet by 2100.

That could inundate most of Kiribati by the end of the century, and the islands, home to some 100,000 people, are already feeling the impact. The government of Kiribati says the intrusion of salt water caused by rising sea levels has contaminated fresh water supplies and crop soil, and President Anote Tong has predicted that his country will become uninhabitable in 30 to 60 years. According to theUnited Nations High Commissioner for Refugees, all the residents of Kiribati, along with other low-lying island states such as the Maldives and Tuvalu, could be forced to flee as a result of climate change. “Entire populations could thus become stateless,” the agency wrote.

The remote nation, more than 1,200 miles south of Hawaii and 3,800 miles northeast of Australia, has already purchased6,000 acres on the neighboring island state of Fiji to protect its food security as the sea encroaches on its arable land — and possibly, in the future, to relocate its residents.

Slide Show

   

Icebergs in a channel between Greenland’s Eqip Sermia glacier and Ilulissat Icefjord, the most active glacier in the Northern Hemisphere. Greenland’s immense ice sheet is melting as a result of climate change.

Greenland

A growing body of research shows that climate change is rapidly melting the Greenland ice sheet. In 2012, satellite observations revealed an “extreme melt event” in which ice melted at or near the surface of 98.6 percent of the ice sheet. The summer melt season has been lengthening as well:Simulated reconstructions show that it now lasts 70 days longer than it did in 1972, and the extent of the ice melt in 2010 was twice that of the average in the early 1970s.

All of these factors increase the contribution of Greenland’s ice melt to the global rise in sea level. But while the effects of climate change threaten the lives and livelihoods of people in low-lying Pacific island states, they could be a boon in parts of Greenland. Some Greenlanders hope climate change will help them achieve independence from Denmark, which colonized the island in the 18th century.

The immense weight of Greenland’s ice sheet pushes the island down into the ocean, so as the ice sheet melts and the weight decreases, the island rises. Melting ice and warmer weather are reshaping Greenland’s geography, making once-frozen land arable. The thaw is also opening up access to formerly iced-over reserves of oil, zinc, gold, diamonds and uranium. There is a small but growing political movement in Greenland to harness the new wealth of resources as part of a push for independence.

Slide Show

   

The Kuna — about 40,000 indigenous people living on dozens of islands off Panama’s Caribbean coast — fear that their ancestral lands could be submerged within a generation.

Panama

The San Blas archipelago, a chain of more than 350 white-sand islands sprinkled across the Caribbean coast of Panama, has been home to the indigenous Kuna people for thousands of years. Now, rising sea levels and higher storm surges are flooding their villages. Scientists at the Smithsonian Tropical Research Institute estimate that sea levels around the islands are rising at a rate of about three-quarters of an inch annually, and that the islands will be underwater in the next 20 to 30 years.

The Panamanian government is developing a plan to relocate the Kuna to the mainland, but the fiercely independent group is distrustful of the government, and many are resisting the proposal.

“The government of Panama recognizes that many of the people don’t want to move,” said Scott Leckie, director ofDisplacement Solutions, a Geneva-based organization that works with people displaced by climate change. “The younger the person is, the more likely they are to accept the move. The most able-bodied and highly educated people will move first. Thus, the least employed, the most ill, the oldest and weakest and most disabled, the least willing to move, will be the ones left behind.”

Slide Show

   

Of the 50 states, Florida is the most vulnerable to rising sea levels, standing just a few feet above the current level. Miami is in an especially dangerous position because of its porous limestone foundation.

United States

While seas are rising globally, the phenomenon is not occurring at even rates around the world. A 2012 study by the U.S. Geological Survey concluded that sea levels along the East Coast will rise three to four times faster than the global average over the next century. While levels worldwide are expected to rise an average of two to three feet by 2100, they could surge more than six feet along the Atlantic seaboard. The study named Boston, New York, and Norfolk, Va., as the three most vulnerable metropolitan areas.

Another study found that just a 1.5-foot rise in sea level would expose about $6 trillion worth of property to coastal flooding in the Baltimore, Boston, New York, Philadelphia and Providence, R.I., areas. That raises huge questions about the fate of Boston Harbor, where developers have poured millions into construction projects. Planners are steeling for a future in which storm surges flood huge swaths of Boston. They have put together a climate action plan outlining how the city can better prepare for disaster.

Miami, one of the nation’s most populous cities, is built atop a porous limestone foundation on the South Florida coast, making it extremely vulnerable to rising sea levels, according to the federal government’s 2013 draft National Climate Assessment. As Arctic ice continues to melt, the waters around Miami could rise up to 24 inches by 2060, according to a report by the Southeast Florida Regional Climate Change Compact. Residents say they are already experiencing the effects as roads and outdated sewage systems flood. The porous limestone creates a unique threat as seawater seeps through the city’s foundations.

“You’re not necessarily getting water pouring up over a barrier — instead, it’s seeping through the limestone and coming up through drains,” said Leonard Berry, co-director of the Climate Change Initiative at Florida Atlantic University. “It’s already happening. And it’s not very pleasant.”

A study by the Florida Department of Transportation concluded that over the next 35 years, rising sea levels will damage smaller roads in the Miami area, and that after 2050, major coastal highways will also experience significant flooding and deteriorate as the limestone beneath them becomes saturated and crumbles.

Slide Show

   

A submerged burial ground in Fiji’s Togoru village, where the Dunn family has lived for generations. The family, of Irish descent, has built five seawalls, but each one has been knocked down by rising waters.

Fiji

Like its Pacific island neighbor Kiribati, Fiji is seeing the effects of the encroaching ocean, and the government has begun relocating residents from the archipelago’s outer islands and low-lying coastal areas to the larger mainland.

The government moved residents from the coastal village of Vunidogoloa after salt water ruined the region’s crop soil. Officials are also investing in other adaptation measures: They are building desalination plants and water tanks on the country’s vulnerable northern islands, while continuing to make plans to relocate people.

At the same time, Fiji knows its plight is not as dire as that of nations like Kiribati and Tuvalu, which scientists say will probably disappear by 2100. Fiji’s president, Ratu Epeli Nailatikau, has said he will welcome the fleeing populations of those countries, a gesture that could strain his nation’s own waning land and resources.

Produced by Joe Burgess, Hannah Fairfield, David Furst, John Niedermeyer, Matt Ruby and Shreeya Sinha.

Read the Related Article

Borrowed Time on Disappearing Land

By GARDINER HARRIS

Though countries like Bangladesh have contributed little to the industrial pollution driving climate change, they will suffer the most from the devastating consequences.

Vluchten voor water

Door Harm Ede Botje

3 september 2014 

 Leestijd: 7 minuten

Rising Seas

Het klimaat verandert, de zeespiegel stijgt. Het KNMI voorspelde onlangs dat hier over een paar decennia een klimaat als in Bordeaux zal heersen: warmer, maar ook onstuimiger. Volgens klimaatdeskundigen zitten we nog wel even veilig achter onze dijken. Maar hoe staat het met de rest van de wereld? Voor zijn project Rising Seas reisde fotojournalist Kadir van Lohuizen de afgelopen jaren van het inmiddels half ondergelopen tropische Kiribati naar de uitgestrekte delta van Bangladesh en van Groenland naar het Verenigd Koninkrijk om te zien wat de gevolgen zijn van het wassende water. Waar gaan mensen naartoe die door het water worden verjaagd? In Kiribati, een uitgestrekt eilandenrijk in de Grote Oceaan, zag Van Lohuizen van nabij welk stil drama zich daar voltrekt, ver van de camera’s van de grote nieuwsmedia. De eilanden steken maximaal anderhalve meter boven de zeespiegel uit. Doordat het zeewater door de opwarming uitzet en ijskappen en gletsjers in rap tempo verdwijnen, wordt het steeds moeilijker voor de eilandbewoners om zich te handhaven. Binnen dertig jaar zal Kiribati zijn verzwolgen door de zee, voorspelt president Anote Tong. 

Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), waar duizenden klimaatwetenschappers samenwerken, voorziet voor ‘honderden miljoenen mensen’ in de laaggelegen gebieden in Bangladesh, Vietnam, India en China grote problemen door overstromingen en zware tropische stormen. Ook de vluchtelingenorganisatie van de VN (UNHCR) voorspelt dat de inwoners van Kiribati, maar ook die van de Malediven en Tuvalu, allemaal zullen moeten worden verplaatst omdat hun eilanden verdwijnen. Van Lohuizen: ‘Het is angstig om te zien hoe de zee oprukt in Kiribati. Bij hoog water staan al hele stukken onder water, dorpsbewoners proberen met zandzakken hun stukjes land te beschermen, maar veel helpt het niet. Omdat landbouwgronden verzilten en waterbronnen zout worden, kunnen ze niets meer verbouwen. Deze mensen, maar ook de boeren en vissers in de kustgebieden van Bangladesh, Papoea-Nieuw-Guinea of Fiji, worden vaak aan hun lot overgelaten. Met deze serie wilde ik ze een gezicht geven.’

Vijftig miljoen Bengalen 

Nu door de opwarming van de aarde in de Himalaya gletsjers in hoog tempo smelten, voert de rivier de Ganges steeds meer water af. Hierdoor breken dijken en dammetjes in de uitgestrekte delta van Bangladesh. Die infrastructuur is door gebrek aan fondsen vaak dramatisch slecht onderhouden. Van Lohuizen liep er in de stromende regen over modderige dijkjes en zag hoe dorpsbewoners met provisorische middelen probeerden gaten in dijken te dichten. 

En dan zijn er nog de steeds heviger stormen en cyclonen en de stijgende zeespiegel waardoor de oceaan steeds verder oprukt en ook hier landbouwgebieden door verzilting waardeloos worden. De bewoners rest net als in Kiribati niets anders dan te verhuizen. In totaal gaat het om maar liefst vijftig miljoen Bengalen die in de nabije toekomst elders moeten gaan wonen. De afgelopen jaren ontvluchtten al 6,5 miljoen mensen het wassende water. Waar moet die enorme mensenmassa naartoe? Bangladesh is een van de dichtst bevolkte gebieden in Azië. De regering zette relocatieprojecten op in hoger gelegen gebieden, maar ook daar wonen al mensen, vaak behorend tot minderheden. Velen vonden dan ook een nieuw heenkomen in de krottenwijken rond de hoofdstad Dhaka. Maar ook de Bengaalse hoofdstad wordt al bedreigd door het oprukkende water. 

Sandy

Van Lohuizen zette het Rising Seas project op in samenwerking met The New York Times. Daar waren ze verbaasd dat hij ook naar Boston wilde. Hoezo waren er ook problemen in de VS? Aan die vragen kwam een einde na de enorme ravage die de storm Sandy in de winter van 2012 aanrichtte. Hierbij werden de stad New York en de kustlijn van de staat New Jersey zwaar getroffen. Boston bleef overigens als door een wonder gespaard. Sindsdien lijken de vooral in Republikeinse kringen alom aanwezige klimaatsceptici enigszins in het defensief te raken. President Barack Obama, die de eerste vier jaar op zijn handen leek te zitten als het om klimaatbeheersing ging, is nu eindelijk in beweging gekomen. In juni vaardigde hij een decreet af dat de 600 kolencentrales in het land dwingt hun uitstoot voor 2030 met 30% terug te brengen – de plannen moeten voor juni 2016 binnen zijn. Dit zal er naar verwachting toe leiden dat honderden centrales hun deuren zullen sluiten, omdat de aanpassingen om CO2 af te vangen veel geld kosten. Het is nu afwachten of de regels overeind blijven tijdens de rechtszaken die de energiebedrijven ongetwijfeld zullen gaan aanspannen. 

Steden als New York en Boston hebben niet gewacht op het tot op het bot verdeelde Washington. Daar worden – vaak in samenwerking met Nederlandse ingenieurs – plannen ontwikkeld om verdedigingswerken te bouwen die de zee op afstand moeten houden. 

Klimaatvluchtelingen 

Hoe actueel het project van Van Lohuizen is, bleek toen half augustus de eerste klimaatvluchtelingen ter wereld werden erkend. Het ging om een gezin uit Tuvalu, ook een eilandengroep in de Grote Oceaan. Ze woonden al zeven jaar illegaal in Nieuw-Zeeland en hadden geprobeerd toegang te krijgen tot Australië. Dat werd keer op keer afgewezen, omdat klimaatvluchtelingen niet onder het Vluchtelingenverdrag van de Verenigde Naties vallen. Daarom dienden ze deze keer op ‘humanitaire gronden’ een verzoek in bij de Nieuw-Zeelandse regering. Niet alleen het klimaat, maar ook het feit dat familieleden wel legaal in Nieuw-Zeeland waren en er weinig kans was op werk op Tuvalu brachten de rechter ertoe nu wel een vergunning te verstrekken. 

Voorlopig zal het moeilijk blijven om op grond van klimaatverandering legaal toegang te krijgen tot een ander land. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry zegde de verdwijnende eilandgemeenschappen in de Stille Oceaan geld toe om zich te wapenen tegen het water, maar over de toegang voor klimaatvluchtelingen zweeg hij wijselijk. De westerse wereld zit niet te wachten op nog meer mensen die op drift zijn geraakt. Toch zal de wereldgemeenschap op termijn met een oplossing moeten komen: de komende decennia zullen misschien wel honderden miljoenen mensen het gezin uit Tuvalu volgen. En niet alleen in Azië. In Noord-Afrika zal het zo droog en heet worden dat van daaruit grote vluchtelingenstromen richting Europa op gang zullen komen. Voedselprijzen zullen tot recordhoogte stijgen. We staan aan het begin van iets dat zal uitgroeien tot een ‘wereldwijde noodtoestand’, zei directeur Craig Johnstone van UNHCR al in 2008. 

Verenigd Koninkrijk In Skipsea, een dorp in Noordoost-E leggen verdedigingswerken aan. Bewoners krijgen vooralsnog geen compensatie en weigeren te vertrekken. Papoea-Nieuw-GuineaDe Carteret-eilanden , behorend tot Papoea-Nieuw-Guinea, zijn wellicht onbewoonbaar. Zoetwater-bronnen zijn verzilt, de bevolking kan er geen groente meer verbouwen en lijdt honger. Ze zullen worden geëvacueerd naar Bougainville, een ander eiland van Papoea-Nieuw-Guinea. -Nieuw-Guinea Op de atollen van de afgelegen eilandstaat Kiribati in de Stille Oceaan leven 100.000 mensen. Die moeten volgens de VN binnen 30 tot 60 jaar waarschijnlijk allemaal worden geëvacueerd. De regering heeft bij buurland Fiji een stuk land gekocht van de Anglicaanse kerk. Om voedsel te verbouwen, en als toevluchtsoord. De kustlijn van veel -eilanden,, kalft af, mede door het kappen van mangrove-bossen. Door afnemende regenval en verzilting worden zoetwater-bronnen onbruikbaar. De regering is al begonnen met het verplaatsen van complete dorpen.

© foto’s Kadir van Lohuizen/Noor