Cuny Janssen Macedonia: Portraits and Landscapes The Dutch Photobook Parr Badger Graphic Design Photography

Cuny Janssen

Macedonia: Portraits and Landscapes

GERMANY Schaden.com, Cologne. 2004. First edition, first printing. Martin Parr, The Photobook , vol 2, page 53,87. Brilliant book! 242 x 194 mm (9 1/2 x 7 1/2 in), 28 pages. Hardback with padded cover. 42 colour photographs, including 1 gatefold. Text by Paul Andriesse; design by SYB Utrecht.

The Dutch Photobook describes the relatively recent history of the famed Dutch photobook. Editors Rik Suermondt and Frits Gierstberg chose over 120 of the most significant Dutch photobooks and placed them in the context of developments in photography and society.

The post-Second World War Dutch photobook is unique because of the long tradition of graphic designers and photographers working closely together. It is highly prized abroad, and many photobooks have become part of the collections of museums and private collectors. This book shows the immense variety and allure of the Dutch photobook and makes it accessible to a broad audience.

Six chapters, organized both thematically and chronologically, examine company photobooks , photobooks about youth culture, landscape books, city books, travelogues and autonomous photobooks. For each theme, the 20 most noteworthy books are described and represented by gorgeous illustrations of their covers and parts of their contents.

Despite - or perhaps because - the digitization of photography, the traditional medium of the photo book is (still) enormously popular amongst contemporary photographers. They see the book as the ideal form to present their work and to tell their story. The Dutch photo book has built over the years a certain reputation. The close collaboration between graphic designers and photographers determined in the period after 1945 the quality of the Dutch photo books. Gerry Badger wrote: ": ‘One of the most active photobook cultures in the postwar years was Holland, rivalling and perhaps exceeding even France.” 

Open publication - Free publishing - More photobooks

Cuny Janssen

Dutch photographer, Cuny Janssen's (b. 1975) portraits of children and young people offer a fresh perspective on both the medium and method of photographic portraiture. In the light of this, developing and responding to contemporary social as well as artistic challenges form the crux of her practice.Based in Utrecht, Janssen's work has taken her to locations including Norway, Macedonia, Iran, India and the UK. Her creative influences are equally diverse, ranging from Marcel Proust to contemporary artist Thomas Struth, and from photographer Robert Adams to the Swiss 19th-century painter Ferdinand Hodler. Her in-depth familiarity with their work has become an important element of her development as an artist.Janssen's interest in the medium of books began in 2002 with a publication of images of children and young people in India. However, the true beginnings of her portraits and landscapes series came with her photographic approach to portraying children in areas of conflict. Janssen went to Macedonia in 2003 when ethnic violence was sporadic and many families were (and remain) displaced from their homes.Cuny Janssen is not an opportunistic artist. Her working process starts with the discipline of a plate camera and ends with a very careful edit long after the photograph has been taken. Her portraits come about through long periods of time spent with sitters and their families although the specific names of her sitters are not identified in the final works. Her photographs are neither snapshots nor formally poised moments. Alluding to a rich history of the portrait in art, her colour images actively engage in the quandaries of the portrait as psychological space and philosophical construct.Both the photographs of landscapes and children, juxtaposed without textual interpretation, carry an ambiguous undercurrent of expectancy and stasis in equal measure. We might relate them to Proust's concept of "extra-temporalisation", meaning literally "a place out of time".Overall, Janssen's practice has positive connotations; her ostensible subjects are of young lives and unspoiled nature. Combined with the children's resilience and the displaced feeling of the landscapes, Janssen's project emerges as a highly contemplative body of work, encouraging an optimistic reading of the enduring truths of survival and beauty.The artist's book "Finding Thoughts" is co-published by The Photographers' Gallery and Cuny Janssen.

Cuny Janssen (1975)
Cuny Janssen portretteerde kinderen uit Nederland, India, Noorwegen, Macedonië en Iran. In het voorwoord van Janssens' fotoboek Macedonia worden haar beweegredenen als volgt omschreven: 'Cuny Janssen fotografeert kinderen. Dat doet ze met een doel. Ze wil laten zien dat kinderen waar ook ter wereld, ondanks alle topografische, historische en culturele verschillen, in essentie gelijk zijn. In haar fotografische portretten gaat het om de universele gelijkheid van de mens*.'Nadat Janssen de tweede prijs van de Prix de Rome wint in 2002, krijgt haar werk een andere invalshoek. Ze zegt: 'Voor 2002 wilde ik alleen kinderen in schijnbaar normale omstandigheden fotograferen, omdat ik dacht dat extreme situaties de aandacht zouden afleiden van waar het in mijn beelden om gaat. Dit was dan ook mijn eerste reactie op het advies van jurylid Oliviero Toscani om oorlogskinderen te gaan fotograferen. In mijn gedachten zag ik alleen maar trauma's voor me en dat is niet wat ik wil laten zien. Maar na een jaar heb ik besloten om zijn advies op te volgen, simpelweg door van mijn stelling een vraag te maken. Krijg ik dan alleen maar trauma's te zien? Ik besloot toen om toch binnen zo'n extreme situatie contact te krijgen met het kind en om me te concentreren op de kracht, de waarde van de mens.'* Janssen vertrekt naar Macedonià en ontmoet in vluchtlingenkampen en opvangcentra kinderen van onder andere Macedonische, Albanese en Roma-zigeuner afkomst, die in 2001 getuige waren van het conflict dat uitbrak tussen Albanese rebellen en de regering. De reis resulteert in een serie van zestien intrigerende portretten. Tevens maakt ze indrukwekkende foto's van het Macedonische landschap, waarin stilte, tijdloosheid en licht regeren. Janssen: 'een portret is voor mij net zo goed een landschap en andersom. Er loopt een rode draad door mijn beleving van de mens en mijn beleving van de natuur.

Open publication - Free publishing - More janssen

Cor van Weele en alles daartussen The Dutch Photobook Photography

Titel:	En alles daartussen / Foto's: Cor van Weele ; Opmerkingen: Ad de Vries
Medewerker:	Weele, Cor van  Vries, Ad de
Annotatie:	hoofdz. foto's
Uitgever:	Zaandijk : Heijnis
Beschrijving:	103 p 22×22 cm

The Dutch Photobook describes the relatively recent history of the famed Dutch photobook. Editors Rik Suermondt and Frits Gierstberg chose over 120 of the most significant Dutch photobooks and placed them in the context of developments in photography and society.

The post-Second World War Dutch photobook is unique because of the long tradition of graphic designers and photographers working closely together. It is highly prized abroad, and many photobooks have become part of the collections of museums and private collectors. This book shows the immense variety and allure of the Dutch photobook and makes it accessible to a broad audience.

Six chapters, organized both thematically and chronologically, examine company photobooks , photobooks about youth culture, landscape books, city books, travelogues and autonomous photobooks. For each theme, the 20 most noteworthy books are described and represented by gorgeous illustrations of their covers and parts of their contents.

Despite - or perhaps because - the digitization of photography, the traditional medium of the photo book is (still) enormously popular amongst contemporary photographers. They see the book as the ideal form to present their work and to tell their story. The Dutch photo book has built over the years a certain reputation. The close collaboration between graphic designers and photographers determined in the period after 1945 the quality of the Dutch photo books. Gerry Badger wrote: ": ‘One of the most active photobook cultures in the postwar years was Holland, rivalling and perhaps exceeding even France.” 

Open publication - Free publishing - More photobooks

Fotolexicon, 3e jaargang, nr. 4 (maart 1986) (nl)Tineke de Ruiter: Cor van Weele

Beschouwing

„Ik ben een van de weinigen die de evolutie van de fotografie heeft meegemaakt", zegt Cor van Weele over de ontwikkeling van zijn fotografie. Hij is begonnen in een daglichtatelier als hulpje van de fotograaf. Omdat hij goed kon tekenen mocht hij al snel achtergrondjes - romantische zonsondergangen bij portretten van verliefde paartjes - intekenen op de glasplaten. Ook het gewone retouchewerk werd aan hem overgelaten. Met behulp van schaafmes en potlood moest Van Weele hinderlijke vlekken in het gezicht verdoezelen, wanneer het rood van de huid door het orthochromatische filmateriaal als diepzwart werd weergegeven. Met de komst van de panchromatische film hoefde hij heel wat minder te retoucheren, al gebruikte Cor van Weele zijn als schaafmes dienstdoende glassplinters nog veelvuldig voor het bijwerken van negatieven. Na bij diverse portretfotografen in de leer geweest te zijn is Cor van Weele kort na de oorlog begonnen als zelfstandig portretfotograaf. Een ontmoeting met Edward Steichen, die in 1950 door Europa reisde op zoek naar foto's voor zijn tentoonstelling European Photography, is bepalend geweest voor de ontwikkeling van zijn persoonlijke stijl. Steichens humanistische visie sprak hem zeer aan en Van Weele ging vervolgens vanuit deze optiek fotograferen. Zijn boek En alles daartussen, waarin de mens als individu het thema van een beeldverhaal vormt is bijvoorbeeld niet denkbaar zonder Steichens Family of Man.

Een andere inspiratiebron voor Van Weele vormden de tentoonstellingen Subjektive Fotografie I en II, die in 1951 en 1954 door Otto Steinert werden georganiseerd. De groep fotografen achter deze tentoonstellingen werden in hun motiefkeuze beïnvloed door de naoorlogse abstracte schilderkunst. Ook in Van Weele's fotografie ligt in deze periode de nadruk op de vormgeving, een zekere mate van abstractie en een sterke zwart-wit werking. Hij beschouwt deze uitingen echter niet als eindresultaten maar als vingeroefeningen, zegt hij in een interview in 1955.

Van Weele heeft zijn fotografische visie bovendien ontwikkeld door contacten met architecten, psychologen, filosofen en andere wetenschappers. In de jaren vijftig raakte hij bevriend met prof. Reichling, toenmalig hoogleraar Algemene Taalwetenschap in Amsterdam. Gesprekken met Reichling hebben Van Weele al in een vroeg stadium overtuigd van de kracht van de fotografie als visuele taal. Latere contacten met prof. Peters, docent op de Filmacademie, hebben een semiologische benadering van de fotografie bij hem versterkt. Experimenten met de 'Eye-marker', een apparaat waarmee het proces van waarneming onderzocht kan worden, brachten Van Weele tot zijn credo: „Ieder mens ziet evenveel, maar heeft zijn eigen herkenning naar vorm en inhoud. Van de veelheid die tot ons komt is slechts een gedeelte dat wij waarnemen."

De filosofische benadering van fotografie als taal is in de vormgeving van Van Weele's fotografie duidelijk te herkennen. Zo bouwt de fotograaf vaak bewust een dubbele bodem in en werkt hij met associaties en beeldrijm. Het is zijn overtuiging dat een fotografisch beeld niets overbodig mag bevatten en dat een fotograaf daarom moet abstraheren. „Als je het overal over hebt, heb je het nergens over." Een gevolg van de behoefte aan abstractie is de grote aandacht voor lijn en vlakverdeling en een reductie van grijstonen. Onbelangrijke details laat hij „in het zwart zakken". Het gebruik van contrasten herhalingen, vorm en tegenvorm of juist congruentie en symmetrie door schaduwen en reflecties bepaalt vaak de opbouw van zijn foto's.

Cor van Weele is als portretfotograaf begonnen en dit genre heeft lange tijd zijn voorkeur gehouden. Opgeleid bij Nederlandse portretfotografen als Godfried de Groot en Willy Schurman kwam hij in contact met de internationale portretkunst. De bewondering van met name Godfried de Groot voor de Amerikaanse glamourfotografie deelde Van Weele echter niet; hij keek alleen naar de Duitse portretschool met haar aandacht voor de beeldopbouw. Geposeerde, zeer goed bestudeerde en uitgelichte portretten zijn het resultaat van de opleiding die Van Weele heeft gehad. Ook nu nog werkt hij het liefst met kunstlicht, waarbij hij eigenzinnige uitgangspunten hanteert. Zo houdt hij de rechtermondhoek van zijn zitters vaak in de schaduw, omdat wat hij noemt de „maskertrekken", de nerveuze en onsympathieke trekken zich in het algemeen daar concentreren. Ook houdt hij vast aan de belichtingstijd van drie seconden voor een portret. Zijns inziens is dat de enige juiste uitsnede uit de tijd om een karakteristieke uitdrukking in de ogen vast te leggen. Hij gebruikt bij portretten nog steeds de ouderwetse gummidrukbal, omdat hij zo het moment van de afdruk beter kan bepalen.

Vanzelfsprekend zijn in zijn portretfotografie belichting, posen en entourage in de loop der tijd aan veranderingen onderhevig geweest. Populaire en bewonderde reclame- en filmfoto's dwongen de fotograaf zijn stijl aan te passen. Zo gebruikte Van Weele enige tijd harde spotlights om het filmlicht en de zware schaduwen, die bijvoorbeeld in de film noir gebruikt werden, te imiteren.

In de jaren vijftig maakte hij portretten met zorgvuldig gekozen achtergronden, zoals een mooi ontworpen kleed of schaduwen van takken. De ruimte rond de zitters vulde hij in met attributen en aanduidingen die een persoonlijke sfeer versterkten. Deze vroege portretten fotografeerde hij op formaat 13x18 cm en een 50 cm lens. Hij gebruikte het lange brandpunt vanwege de plastiek die de geringe scherptediepte opleverde. In latere portretten, die hij met een kleinbeeld maakt, ligt de nadruk niet meer zozeer op de pose en de omgeving als wel op de kop zelf. Het model wordt van zeer dichtbij gefotografeerd. Gezichtslijnen en mimiek bepalen op een indringende manier het contact tussen beschouwer en geportretteerde, zoals bij de portretten van mevrouw Calderara en Wessel Couzijn.

Diplomaten, gezanten, kunstenaars, schrijvers en andere bekende en onbekende Nederlanders hebben in de loop der jaren voor Van Weele geposeerd.

Een echte reportagefotograaf is Cor van Weele niet te noemen. Uit zijn foto's spreken eerder een geest van bezinning en een secundair reactievermogen dan het handelen van een snel en primair reagerend fotograaf. Wel heeft Van Weele bezetenheid en vasthoudendheid gemeen met de reportagefotograaf.

Zo maakte hij tijdens zijn krijgsgevangenschap illegale opnamen van zijn kampgenoten en fotografeerde hij eens de artsen nog vlak voor het moment waarop hij voor een operatie onder narcose ging. Door die gedrevenheid krijgen de weliswaar verstilde foto's dan toch enigszins een reportage- karakter.

In opdracht van de Amsterdamse Doopsgezinde Gemeente fotografeerde hij vluchtelingenkampen in Duitsland en maakte hij reportages in Goes en Zierikzee. Samenwerking met journalisten als Wim Alings en Gui Fortgens heeft geleid tot een groot aantal reisreportages, die in bladen als Televizier en Eigen Huis & Interieur zijn gepubliceerd.

Vele Nederlandse musea, kunstenaars en architecten zijn opdrachtgever geweest van Cor van Weele, die als fotograaf om zijn grote vakmanschap bekend staat. Een groot aantal kunstcatalogi zijn dan ook gevuld met de reproducties die Van Weele van schilderijen en tekeningen maakte.

In de jaren zeventig kreeg hij een opdracht van Ger van Elk. Deze vroeg hem de opnamen te maken van figurerende 'diplomaten' voor zijn Missing Persons. De kunstenaar liet daarna een van de aanwezigen in het groepsportret als 'persona non grata' wegretoucheren.

Opnamen voor architecten en beeldhouwers zijn vanzelfsprekend minder reproductief van aard dan opnamen van schilderijen en tekeningen, daar de fotograaf meer kans krijgt om te interpreteren. Bij Van Weele's opnamen spelen de vormgeving en de detaillering van gebouwen en een belangrijkere rol dan de aanwezigheid van mensen in die ruimten.

Van Weele heeft met bijna alle cameraformaten gewerkt, een uitgesproken voorkeur voor bepaalde formaten heeft hij nu niet meer. Wel was hij in de jaren vijftig en zestig lange tijd aan het vierkante formaat (6x6) gehecht. Kenmerkend voor een fotograaf als hij die elk onderdeel van het beeld van te voren in het matglas of door de zoeker bepaalt, is het gebruik van het hele negatief.

In de doka werkt hij met een eigengemaakte ontwikkelaar, een geconcentreerde oplossing gebaseerd op een recept uit de vorige eeuw. In deze oplossing verloopt het proces zeer snel, waardoor zijn drukken krachtig zijn. Al in 1937 heeft Van Weele geëxperimenteerd met Agfa Color Neue-film. Daar de kleuren die de industrie kon leveren hem niet voldeden, is hij echter snel weer overgestapt op zwart-wit werk. Sinds eind jaren zestig werkt hij weer met kleur. Nu echter gebruikt hij diamateriaal en laat de vakhandel er afdrukken van maken.

Al sinds het begin van de jaren vijftig houdt Cor van Weele zich bezig met het overdragen van zijn vakkennis. Zijn opvattingen over fotografie draagt hij uit in de vakpers, door middel van lezingen en vooral door het opleiden van jongeren. In het inspireren van zijn leerlingen om te leren zien schuilt zijn grote kracht.

Zijn onderricht begint altijd met het maken van fotogrammen. Hij vindt dat namelijk de basis om begrip te krijgen van een vorm in het vlak en zo te leren omgaan met twee dimensies. Pas na de fotogrammen mogen zijn leerlingen zich wijden aan de afbeelding van drie dimensies in een plat vlak. Afhankelijk van de duur van zijn cursussen, volgen verdere lessen waarin Cor van Weele zijn visie op het vak aan anderen probeert over te dragen. Zo heeft hij honderden leerlingen, ondermeer op de Filmacademie en de Rietveldacademie en een fotograaf als Wouter van Heusden op weg geholpen.

Cor van Weele's oeuvre wordt gekenmerkt door een constante hoge kwaliteit zonder avant-gardistische tendensen. Door deze gelijkmatigheid en door Van Weele's bescheidenheid is zijn fotografie wat op de achtergrond gebleven. Toch kan hij zich meten met de meeste vakmensen van zijn generatie. Velen hebben geprofiteerd van zijn bijdrage aan het onderwijs in de fotografie in Nederland. Zijn grote vakkennis en zijn didactische kwaliteiten zijn altijd voldoende onderkend.

Rineke Dijkstra in New York Photography

The color portraits of the Dutch photographer combine the formal rigor of August Sander, the psychological depth of Diane Arbus, and the scale and crystalline detail of Netherlandish paintings. The Guggenheim surveys her career, from the pictures of swimsuit-clad teenagers that first earned her acclaim in the early nineties to recent videos of club-going youths and of schoolchildren in thrall to Picasso. June 29 to Oct. 3.

Rineke Dijkstra, Vondelpark, Amsterdam, the Netherlands, June 10, 2005, 2005; chromogenic print; 59 5/8 in. x 70 1/16 in.; Courtesy the artist and Marian Goodman Gallery, New York & Paris; © Rineke Dijkstra

June 29, 2012 – October 3, 2012

The Solomon R. Guggenheim Museum presents the exhibition Rineke Dijkstra: A Retrospective, the artist’s first midcareer retrospective in the United States. The exhibition is co-organized by SFMOMA and the Solomon R. Guggenheim Museum, New York. This is the most comprehensive museum exhibition to date of the artist’s oeuvre, and the first major Rineke Dijkstra exhibition organized by an American museum. The exhibition features nearly 70 color photographs and five video installations, including two new video projections.

Dijkstra has revived and reexamined portraiture in contemporary art for the past 20 years. Her portraits are extraordinary for their complexity and presence. The children and adolescents she takes as subjects possess a remarkable formal classicism and psychological depth. Her method is both simple and classic: she either discovers her subjects in places they frequent—the beach or the park, for example—or she conceives of a type of person she would like to photograph, such as mothers who have just given birth or matadors just returned from the bullring, and goes about finding them. She employs the most direct and traditional of instruments, a 4 x 5 view camera set on a tripod and occasionally a strobe light to provide additional illumination.

Rineke Dijkstra, Amy, The Krazyhouse, Liverpool, England, December 23, 2008, 2008; inkjet print; 48 7/8 in. x 40 1/4 in. ; Courtesy the artist and Marian Goodman Gallery, New York & Paris; © Rineke Dijkstra

Dijkstra’s interest is in the ephemeral and the essentially unknowable. Most often, she photographs people in transition, during formative periods in their lives when change is perceivable. Her earliest sustained body of work, Beach Portraits, posed adolescents on the beaches where she found them, centered in front of an almost abstracted space of sea and sky. This intense scrutiny permitted her not only to record the outward appearance of these young people—the kinds of clothes they wear, the way they present themselves to the photographer—but also to suggest their internal selves.

The enigma and fantasy she found in the adolescents led her to examine ideas of emergence and change, sometimes the result of physical exertion (after giving birth or bullfighting, for example) or charted over time, often following the same person for a period of months or years. She realized that new mothers were experiencing change that could be seen and recorded, resulting in her study of these women immediately after giving birth (a day, a week, or hours later). Several projects are studies of the transitions apparent in young people: for instance, her pictures of teenagers entering the Israeli army or her extended portraits of Olivier, a fresh recruit to the French Foreign Legion whom she followed from France to Africa over a period of four years. Perhaps her most concentrated study is the series she made of Almerisa, a child refugee from Bosnia, who transform from looking small and very foreign in the first picture into a self-possessed young Dutch woman.

Rineke Dijkstra, Sefton Park, Liverpool, England, June 10, 2006, 2006; chromogenic print; 53 15/16 in. x 64 9/16 in.; San Francisco Museum of Modern Art, purchase through a gift of Carla Emil and Rich Silverstein and the Accessions Committee Fund; © Rineke Dijkstra

In the past 10 years, Dijkstra has augmented her studies with video, as in The Buzz Club (1996–97), a moving portrait of kids dancing in a neighborhood nightclub in Liverpool; invited by Dijkstra into an adjacent room to be filmed, they enter a private world of self-absorption. Dijsktra notes, “In the process of photographing, it becomes clear to me what I am looking for. Usually it is closely related to my own experience. In the disco girls I recognize my own desire for rapture.” I See A Woman Crying (Weeping Woman) (2009) shows the artist’s sympathy and understanding of children—her great respect for their intelligence, sensitivity, and imaginative understanding of the world. The video focuses on a group of schoolchildren and a painting at the Tate Gallery in Liverpool, England, Picasso’s Weeping Woman (1937). Dijkstra’s video shows the depth of her understanding of the emotional and imaginative complexity of this painting.

Rineke Dijkstra, Olivier, The French Foreign Legion, Camp Général de Gaulle, Libreville, Gabon, June 2, 2002, 2002; chromogenic print; 49 5/8 in. x 42 1/8 in. ; Courtesy the artist and Marian Goodman Gallery, New York & Paris; © Rineke Dijkstra

Her pictures are made with a conscious combination of great empathy and respectful distance, qualities she has found in the work of her important predecessors and influences, the photographers Diane Arbus and August Sander. Her work also directly relates to the projects of conceptual artists who work with series. Furthermore, both the scale of her work and its ambition recall the earlier tradition of Dutch painting: the dignity accorded the individual, the inquiry into many and different personalities, and the inherently democratic implications evident in the portrait painting of Rembrandt, Frans Hals, and the Dutch tradition in general has played an acknowledged role in her work.

Open publication - Free publishing - More photography

A Conversation with Rineke Dijkstra

by AIPAD PLUS 2 months 2 days ago / 

Creative Commons License:

 

by

 

nc

 

nd

Interviewer: Jennifer Blessing, curator, photography, Solomon R. Guggenheim Museum, New York

Leading museums across the country are celebrating contemporary women photographers in a number of solo exhibitions this year. Among the most widely-anticipated shows is a retrospective of the work of Dutch artist Rineke Dijkstra. This interview with the internationally-recognized photographer offers a rare opportunity to hear her inspirations and thoughts before her exhibition at the Solomon R. Guggenheim Museum in June 2012.

Anthropology of the PhotoAlbum Album Beauty Erik Kessels Collector Photography

Album Beauty - Erik Kessels 29 June - 14 October 2012
Album Beauty is an ode to the vanishing era of the photo album as told through the collection of Erik Kessels (1966, The Netherlands). Once commonplace in every home, the photo album has been replaced by the digital age where images live online and on hard drives. Photo albums were once a repository for family history, often representing a manufactured family as edited for display. They speak of birth, death, beauty, sexuality, pride, happiness, youth, competition, exploration, complicity and friendship.  Album Beauty is an exhibition about the visual anthropology of the photo album.

Walking through the exhibition will be like leafing through a photo album.  Erik Kessels is known for his unorthodox manner of installation and Album Beauty is no exception.  On display will be hundreds of photo albums, all telling different but familiar stories. Some albums will be exaggerated in size and exhibited as wallpaper while others will be displayed in their original format.  There will be interactive albums to flip through and life size cut outs for the viewer to walk around.  Album Beauty features the endless formats of analogue photography many of which are no longer manufactured as well.

Erick Kessels is a collector of vernacular photography and has spent many a Saturday at outdoor markets and junk stores collecting these amateur narratives. He is often drawn to their imperfections.  These flawed executions and/or scared appearances of old age tell another part of their story.  According to Kessels: "A long and dedicated search through photo albums will occasionally reveal something less than perfection, something other than an entry in the competition to appear normal. And in these cracks, beauty may be found."

Kessels has published several books on vernacular photography. He is also an editor of the alternative photography magazine Useful Photography in which various forms of applied photography are presented. This includes images posted on eBay, pictures of missing persons, photos used in advertising, and failed amateur snaps. He has curated exhibitions such as Foam's inaugural exhibition Dutch Delight in 2001, and co-curated the New York Photo Festival in 2010, and From Here on at Rencontres Internationales de la Photographie in Arles in 2011. Kessels is co-founder and creative director of KesselsKramer, an independent international communications agency located in Amsterdam and London.

Fotoalbums

Dag

Frits Abrahams

 Column | Dinsdag 21-08-2012 | Sectie: Achterpagina | Pagina: NH_NL01_024 | Frits Abrahams

De vraag begint alweer prangend te worden: wat doen we met onze vakantiefoto's? Het hele zootje digitaal opslaan of toch maar een selectie afdrukken en keurig verzamelen in zo'n lijvig fotoalbum?

Voor veel mensen, vooral jongeren, is dat al geen dilemma meer, zij kiezen voor digitaal, maar de ouderen ervaren dit soms nog als een te ingrijpende breuk met het verleden. Zij hebben hun hele picturale hebben en houden opgeslagen in dikke ringbanden.

Op de tentoonstelling Album Beauty van Erik Kessels in het Amsterdamse Foam kunnen we zien waar dat toe kan leiden: een kerkhof van afgedankte albums, ideaal materiaal voor een verzamelaar als Kessels. Vooral die berg opeengestapelde albums, halverwege de tentoonstelling, maakte veel indruk op me. Het lijkt het failliet van een illusie, een afrekening met onze bewaarzucht. Maar is dat zo?

Waarom zijn deze albums op de rommelmarkten terechtgekomen waar Kessels ze oppikte? De albums blijken soms niet ouder dan twintig, dertig jaar. De schrijver Gustaaf Peek constateert in de Volkskrant dat de tentoonstelling het impliciete verzet toont dat mensen plegen tegen het confronterende verleden door hun oude foto's weg te doen. Hij geeft geen voorbeelden, maar ik vermoed dat hij vooral doelt op relatieproblemen en fysiek verval. Dat is geweest, of daar is toch niks meer aan te doen - weg ermee.

Peek heeft gelijk, dat zal zeker in een aantal gevallen een motief zijn. Maar zijn ze representatief? Ik vermoed dat de dood de hoofdschuldige is van die reusachtige berg fotoalbums. Want de nabestaanden, die zitten er maar mee.

Ik heb navraag gedaan bij mijn vrouw, berucht fotocollectioneur. Zij begint binnenkort haar 27ste familiealbum samen te stellen. Ze fotografeert digitaal, maar bewaart analoog. Haar kinderen zullen er ooit met een wanhopig makende mengeling van weemoed en ontsteltenis naar kijken. Waar moeten ze het allemaal laten? Ik vermoed dat de weemoed nog de doorslag zal geven, maar ook bij h�n kinderen? Daar mag je niet op rekenen.

Toch wil ik een pleidooi houden voor het vermaledijde fotoalbum. Net als Kessels en Peek, die erop wijzen dat de digitale opslag ook zijn schaduwzijde heeft. De sites waarop ze zijn ondergebracht verdwijnen, zegt Kessels, of de computer gaat naar de filistijnen of een harde schijf wordt een overbodig iets.

Precies. Dan zijn we weer af bij heel vroeger, toen er in gewone gezinnen bijna geen foto's werden genomen. Uit mijn jeugd resteert maar een handvol foto's, terwijl van mijn kleinkinderen - ik klaag niet, ik stel vast - �lles wordt vastgelegd, van het eerste lachje tot de laatste braakneiging. Dat gebrek aan fotomateriaal over haar verleden was voor mijn vrouw zelfs reden om aan die verbluffende verzameling te beginnen.

En met succes. Ik hoef maar een van die eerste albums door te bladeren om de onvervangbaarheid ervan te begrijpen. We schrijven 1962, een groep enthousiaste Brabantse jongens en meisjes van tegen de twintig gaat op georganiseerde reis naar Oostenrijk; de meesten zijn voor het eerst in het buitenland. Het is niet zomaar een album, het is een in zwart-wit gevat tijdsbeeld. Brave jongeren nog, geen drank of disco te bekennen, ze liepen van berghut naar berghut en dichtten aan het einde van de dag: Moe, maar voldaan, kropen we in bed/ Wat zou ons morgen worden voorgezet?

Gelukkig zijn ze niet allemaal zo braaf gebleven.

Waar moeten onze kinderen het allemaal laten?

Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

See also

Martin Parr: how to take better holiday photographs Photography ...

Open publication - Free publishing - More essay

Hyde Koos Breukel Mirelle Thijsen's Choice of Photobooks on Care environments and Matters of Life and Death Photography

HYDE

/ Koos Breukel

The series of portraits of Michael Matthews might almost be described as a manifesto, so strong are the lines of force prefiguring Koos Breukel’s later work.

He originally responded to a request from Matthews, an 

HIV-positive poet and performer who saw these 

photographic sessions as his ‘last performance’ before his 

death. These are sombre images of dry, dark, cracked skin, 

of the pure lines of a delicate bone structure, capturing the 

light falling on the ultimate beauty of a changing human body 

from which Koos was to make an artwork in its own right

 – with the little book composed by Willem van Zoetendaal forming its delicate yet powerful punctuation. (text Elisabeth Nora)

• YEAR1996
• SIZE18x15
• COLOURDuotone + Gold and Silver ink
• BINDINGHardbound
• PAGES36
• TEXTMichael Matthews (1958-1996)
• CONCEPTWillem van Zoetendaal
• DESIGNWillem van Zoetendaal
• ISBN90-75574-03-7

Photobooks on care environments and matters of life and death in post-war Holland: THEN and NOW

This exhibition focuses on the meaning and significance of photobooks concerning health care environments. Heart-rending, intimate stories on matters of life, sickness, death and personal loss, are observed and experienced by consecutive generations of photographers working in the documentary tradition. Martien Coppens (1908-1986), Koos Breukel(1962), Carel van Hees (1954), Rince de Jong (1970), Roy Villevoye (1960), and Albert van Westing (1960) unveil various aspects of the everyday lives of their friends and family, as well as people in their professional environment who suffer from a severe illness or find themselves facing grim adversity. The photographers record how these people, some of whom are very dear to them, try to deal with their illness or misfortune with a need to hold on to memories of a happier past, and to understand their slow deterioration and the bewilderment that comes with it. There is often a great sense of urgency: the clock is ticking.

The world of the loved one, the patient, is turned upside down. Suddenly, life is built around medical care and attempts to find a new sense of meaning and purpose. A new dimension is added to the concept of ‘home’: ‘home’ is no longer a safe and protected place, and consequently the patient no longer experiences it as such. ‘Home’ turns into a health care environment. Simultaneously, a different kind of reality suddenly becomes of vital importance close to home: the care facility. That turns into a new ‘home’ of sorts, in the shape of a transitory location of controlled care and attention. The hospital, the nursing home, the mental institution; they are like hotels – a temporary accommodation, often born out of necessity, sometimes unwanted; a place to meet fellow sufferers. The photographer infringes upon that environment; he/she considers the ‘home away from home’ his/her work environment.

The core of the exhibition is shaped by photobooks published by and on the Dutch public health care. In addition, photobooks on consumer driven health care and loss within one’s domestic circle and circle of friends are put on view, self-published by modern day photographers. Those publications are considered to be an extension of the genre. Within the genre, photobooks since post-war reconstruction constitute a category of their own.

Open publication - Free publishing - More photobooks

After World War II photographers recorded their fascination of the harsh reality of human suffering in a number of photobooks. Each of the 25 photobooks selected for this exhibition represents a photographer’s strategy regarding the documentation of medical and personal care in public and private space, then and now. Not only do they show the progression of personal tragedy; they also display the development of care environments in The Netherlands, and the birth of a genre in documentary photography. In this exhibition you will find visual narratives on academic hospitals by the first generation of photographers to work in a tradition of humanist photography and who were members of the Dutch photographer’s guild (GKf). Among them are Eva Besnyö (1910-2003) and Ad Windig (1912-1996). Photobooks that were published after the Second World War are composed around the verb ‘to live’. Moralistic and patronizing in tone they speak of nursing and nurturing in a confined workplace; mental bewilderment and daily care; a ‘day in the life’ of a patient in a care environment that tries to mimic a home life. These publications subsequently make way for self-published and digitally produced book projects. The personal involvement reflected in those projects is domestic and local in nature, focused on the photographer’s own environment and family. Books on display by contemporary author-photographers like Linda-Maria Birbeck (1974), Annelies Goedhart (1979) and Jaap Scheeren (1979) reveal that approach.

Photobooks are selected that were groundbreaking in their day and in the way they depict the socially, often highly sensitive, themes of health care in text and images. Further, the books stand out for their technical execution, layout and way of photographic storytelling. In sum, this exhibition is about commissioners, photographers, graphic designers and graphic industry that have played an important role in the history of photography and graphic design. 

Signing photobooks Koos Breukel Tweede Schinkelstreet Amsterdam from duringworkinghours on Vimeo.

Koos Breukel (The Hague, 1962) studied at the Royal Academy of Arts in The Hague from 1982 to1986, after which he began working as a freelance photographer based in Amsterdam. He specialized in portrait photography and his work was soon being published in magazines and newspapers in the Netherlands. He had his first solo exhibition at the Noorderlicht Festival in Groningen in 1991. In 1994 he published his first monograph, The Wretched Skin. The book Hyde , with photographs of his good friend Michael Matthews who was terminally ill, was published in 1997, to be followed in 2001 by Photo Studio, and Cosmetic View in 2006, all published by Basalt/Van Zoetendaal Collections. For his exhibition Among Photographers at the Museum of Photography in The Hague in 2007, Breukel combined portraits of 58 photographers with one or more photos from the oeuvre of each of them. Koos Breukel has held solo exhibitions at the Nederlands Foto Instituut in Rotterdam, Museum De Hallen in Haarlem, the Kunsthal in Rotterdam, Pori Art Museum in Finland and Bergen Kunstmuseum in Norway, plus other venues. He has participated in many group shows in institutions worldwide, including Ropongi Louis Vuitton, Tokyo; Kumho Museum of Art, Seoul; Institut Néerlandais, Paris and Maison Européene de la Photographie, Paris. Koos Breukel is represented by Van Zoetendaal Collections in Amsterdam.