zaterdag 19 november 2011

Cosmetic View Portraits Koos Breukel Mirelle Thijsen's Choice of Photobooks on Care environments and Matters of Life and Death Photography


Koos Breukel has portrayed (partially) blind people, who visited the ocularist Erica Groet. An ocularist creates artificial eyes for people who miss one or two eyes. Both Breukel and Groet share a fascination for 'seeing'.  See for a review ...
Cosmetic View
Koos Breukel
Van Zoetendaal Collections, 2006
ISBN 90-75574-0-02
softcover
color
12 1/2 x 9 1/2


Photobooks on care environments and matters of life and death in post-war Holland: THEN and NOW

This exhibition focuses on the meaning and significance of photobooks concerning health care environments. Heart-rending, intimate stories on matters of life, sickness, death and personal loss, are observed and experienced by consecutive generations of photographers working in the documentary tradition. Martien Coppens (1908-1986), Koos Breukel(1962), Carel van Hees (1954), Rince de Jong (1970), Roy Villevoye (1960), and Albert van Westing (1960) unveil various aspects of the everyday lives of their friends and family, as well as people in their professional environment who suffer from a severe illness or find themselves facing grim adversity. The photographers record how these people, some of whom are very dear to them, try to deal with their illness or misfortune with a need to hold on to memories of a happier past, and to understand their slow deterioration and the bewilderment that comes with it. There is often a great sense of urgency: the clock is ticking.

The world of the loved one, the patient, is turned upside down. Suddenly, life is built around medical care and attempts to find a new sense of meaning and purpose. A new dimension is added to the concept of ‘home’: ‘home’ is no longer a safe and protected place, and consequently the patient no longer experiences it as such. ‘Home’ turns into a health care environment. Simultaneously, a different kind of reality suddenly becomes of vital importance close to home: the care facility. That turns into a new ‘home’ of sorts, in the shape of a transitory location of controlled care and attention. The hospital, the nursing home, the mental institution; they are like hotels – a temporary accommodation, often born out of necessity, sometimes unwanted; a place to meet fellow sufferers. The photographer infringes upon that environment; he/she considers the ‘home away from home’ his/her work environment.

The core of the exhibition is shaped by photobooks published by and on the Dutch public health care. In addition, photobooks on consumer driven health care and loss within one’s domestic circle and circle of friends are put on view, self-published by modern day photographers. Those publications are considered to be an extension of the genre. Within the genre, photobooks since post-war reconstruction constitute a category of their own.


After World War II photographers recorded their fascination of the harsh reality of human suffering in a number of photobooks. Each of the 25 photobooks selected for this exhibition represents a photographer’s strategy regarding the documentation of medical and personal care in public and private space, then and now. Not only do they show the progression of personal tragedy; they also display the development of care environments in The Netherlands, and the birth of a genre in documentary photography. In this exhibition you will find visual narratives on academic hospitals by the first generation of photographers to work in a tradition of humanist photography and who were members of the Dutch photographer’s guild (GKf). Among them are Eva Besnyö (1910-2003) and Ad Windig (1912-1996). Photobooks that were published after the Second World War are composed around the verb ‘to live’. Moralistic and patronizing in tone they speak of nursing and nurturing in a confined workplace; mental bewilderment and daily care; a ‘day in the life’ of a patient in a care environment that tries to mimic a home life. These publications subsequently make way for self-published and digitally produced book projects. The personal involvement reflected in those projects is domestic and local in nature, focused on the photographer’s own environment and family. Books on display by contemporary author-photographers like Linda-Maria Birbeck (1974), Annelies Goedhart (1979) and Jaap Scheeren (1979) reveal that approach.

Photobooks are selected that were groundbreaking in their day and in the way they depict the socially, often highly sensitive, themes of health care in text and images. Further, the books stand out for their technical execution, layout and way of photographic storytelling. In sum, this exhibition is about commissioners, photographers, graphic designers and graphic industry that have played an important role in the history of photography and graphic design. 




Signing photobooks Koos Breukel Tweede Schinkelstreet Amsterdam from duringworkinghours on Vimeo.

Koos Breukel (The Hague, 1962) studied at the Royal Academy of Arts in The Hague from 1982 to1986, after which he began working as a freelance photographer based in Amsterdam. He specialized in portrait photography and his work was soon being published in magazines and newspapers in the Netherlands. He had his first solo exhibition at the Noorderlicht Festival in Groningen in 1991. In 1994 he published his first monograph, The Wretched Skin. The book Hyde , with photographs of his good friend Michael Matthews who was terminally ill, was published in 1997, to be followed in 2001 by Photo Studio, and Cosmetic View in 2006, all published by Basalt/Van Zoetendaal Collections. For his exhibition Among Photographers at the Museum of Photography in The Hague in 2007, Breukel combined portraits of 58 photographers with one or more photos from the oeuvre of each of them. Koos Breukel has held solo exhibitions at the Nederlands Foto Instituut in Rotterdam, Museum De Hallen in Haarlem, the Kunsthal in Rotterdam, Pori Art Museum in Finland and Bergen Kunstmuseum in Norway, plus other venues. He has participated in many group shows in institutions worldwide, including Ropongi Louis Vuitton, Tokyo; Kumho Museum of Art, Seoul; Institut Néerlandais, Paris and Maison Européene de la Photographie, Paris. Koos Breukel is represented by Van Zoetendaal Collections in Amsterdam.



Open publication - Free publishing - More portrait

In this issue of Foam Magazine, attention is focused on recent work that offers unique interpretations of the idea of the photographic portrait. Under the title 'Portrait?' we present six portfolios of photographic work that together can be regarded as a study of possibilities of giving a new direction to the classic portrait. It is not a confirmation or continuation of established forms of portrait photography, but an implicit questioning of the genre in which the furthest ends of the spectrum are consciously sought. No well-trodden paths, but an open, critical and, we hope, inspiring approach to the photographic portrait.











donderdag 17 november 2011

The Sopranos of Mitcham Jocelyn Bain Hogg Photography



a portrayal of today’s British criminal underworld, centered around the South London based Pyle family (“The Sopranos of Mitcham”).


“Villains like to look like naughty boys, so the uglier and the harder they look, the happier they are,”--so says Jocelyn Bain Hogg, an English photographer who is debuting a new series of underworld photography called The Family. It is the sequel to his seminal series The Firm, a four-year photo documentary of the British organized crime world that gained instant recognition as an accurate depiciton of "the real thing."
Now that many of The Firm's capos have passed away, The Family chronicles the new, younger generation of British gangster, who has to contend with the growing dominance of Albanian and Russian organizations in London. 

See the entire photo series at The New York Times


Fotodocument / Gentleman portretteert de Engelse maffia
Jocelyn Bain Hogg is de tegenpool van de maffia die hij fotografeert. Heel Brits en keurig. Een typische kostschooljongen die altijd in pak verschijnt, ook bij gelegenheden waar de dresscode een spijkerbroek is. Ondanks zijn deftige voorkomen en de daarbij behorende afstandelijke manier van doen, kreeg Bain Hogg ruim toegang tot de Britse gangsterwereld. De criminelen lieten zelfs hun open monden met daarin hun gouden tanden fotograferen.

Bain Hogg maakte in 2001 met The Firm een intrigerende fotoserie over ouderwetse Britse gangsterfamilies. Echte boeven, die elkaar bevechten maar die ook een band hebben, een beetje zoals in de serie The Soprano's. Toen waren het nog allemaal Britse mannen, vaak met kaalgeschoren hoofden en grote tattoos op hun lichaam. Hun vrouwen of vriendinnen droegen meestal strakke jurken waarmee ze hun uitpuilende boezem accentueerden. De foto's van Bain Hogg waren zwart-wit en hadden iets terloops. Op die manier kreeg je als kijker het gevoel dat je dicht bij de wereld van de georganiseerde misdaad kwam.

Na The Firm maakte Bain Hogg andere reportages, zoals Idols + Believers, over onze schijnbaar onverzadigbare honger naar beroemdheden, ons aller verlangen naar fifteen minutes of fame. Hij hield spaarzaam contact met de onderwereld, maar haalde de banden weer aan toen hij in 2007 van een tijdschrift het verzoek kreeg zich te verdiepen in de ernstige steekpartijen onder jongeren die toen in Londen epidemische vormen aannamen. Er vielen tientallen doden in de armere wijken zoals in Brixton en Southwark. Bain Hogg moest op zoek naar de criminelen die deze jonge jongens van wapens en drugs voorzagen.

Fatsoenlijke crimineel
De oude families waren zijn toegang, maar die hadden niets te maken met deze verwerpelijke manier van doen, zeiden ze. Een beetje fatsoenlijke crimineel levert geen wapens aan minderjarige kinderen.
Het trof Bain Hogg hoe de georganiseerde misdaad in de afgelopen jaren van gedaante bleek te zijn veranderd. De families die Bain Hogg destijds had gefotografeerd, de Pyles en Krays, hadden inmiddels nog maar een marginale positie in de misdaadwereld. De Britse ouderwetse maffia was een uitstervend ras. Pater familias Joe Pyle senior, die bij de eerste fotoserie nog grote invloed had binnen het circuit, leefde niet meer en andere mannen met gezag waren inmiddels met pensioen. Internationale bendes was het gelukt de macht over te nemen. De Albanezen, de Russen, de Kosovaren en de Turken hadden het nu voor het zeggen.

In alle opzichten was de misdaad harder geworden, vertelt Bain Hogg telefonisch vanuit Londen. De nieuwe generatie had het zwaar. 'Ik wil graag mijn beide benen behouden,' grinnikt hij als ik vraag wat ze precies deden. Wel wil hij kwijt dat de meeste deals via de telefoon werden gesloten. Om er na een moment stilte aan toe te voegen dat de mannen geen middel schuwden: alles was geoorloofd om aan geld te komen. Uit Britse krantenartikelen blijkt dat het vooral om handel in drugs ging.

De familie Pyle, vertelt Bain Hogg, is typisch zo'n familie die al generaties lang crimineel was. Het is een baan - of eigenlijk een ambacht - die overgaat van vader op zoon. Daar hoort bij dat je af en toe de gevangenis in- en uitgaat. En dat je vrijlating flink wordt gevierd, bijvoorbeeld in The Beauchamp Bar in het chique Knightsbridge, zo is te zien op de foto's.

Codes
Ondanks hun weinig betrouwbare levenswandel staan de mannen zich erop voor dat ze zich aan bepaalde codes houden. Geen drugs leveren aan tieners, geen onschuldige mensen neerschieten. Daar komt alleen maar narigheid van en bovendien zit het de handel in de weg. De globalisering van de misdaad bedreigt deze codes, de structuren van vroeger zijn weg. Bovendien hebben etnische groepen ook onderling weer allerlei conflicten, die soms met grof geweld worden opgelost.

Je zou kunnen zeggen dat de wereld die Bain Hogg heeft vastgelegd bijna een nostalgische is. Die hij zelfs wat romantiseert. Families die voor elkaar door het vuur gaan, die bokswedstrijden bezoeken en hun verjaardagen samen vieren. Bain Hogg laat de boeven in hun alledaagse leven zien. 'Het zijn mensen die net als wij uit eten gaan en het gezellig willen hebben met hun gezin. Als je ze zo bezig ziet, denk je niet: wat een stelletje gangsters. Maar vergis je niet, dat zijn ze wel.'

Zijn fotografie is anders dan in 2001, subtieler. Hij durfde nog dichterbij te komen, omdat hij zich vertrouwder voelde. Bain Hogg kende iedereen tenslotte al jaren. 'Dat maakte deze periode interessant, ik kon nog verder gaan, nog dieper.' Op zijn foto's heb je het gevoel dat hij op een bepaalde manier bij het gezelschap hoort.
Door Margalith Kleijwegt







The Sopranos of Mitcham Jocelyn Bain Hogg Photography



a portrayal of today’s British criminal underworld, centered around the South London based Pyle family (“The Sopranos of Mitcham”).


“Villains like to look like naughty boys, so the uglier and the harder they look, the happier they are,”--so says Jocelyn Bain Hogg, an English photographer who is debuting a new series of underworld photography called The Family. It is the sequel to his seminal series The Firm, a four-year photo documentary of the British organized crime world that gained instant recognition as an accurate depiciton of "the real thing."
Now that many of The Firm's capos have passed away, The Family chronicles the new, younger generation of British gangster, who has to contend with the growing dominance of Albanian and Russian organizations in London. 

See the entire photo series at The New York Times


Fotodocument / Gentleman portretteert de Engelse maffia
Jocelyn Bain Hogg is de tegenpool van de maffia die hij fotografeert. Heel Brits en keurig. Een typische kostschooljongen die altijd in pak verschijnt, ook bij gelegenheden waar de dresscode een spijkerbroek is. Ondanks zijn deftige voorkomen en de daarbij behorende afstandelijke manier van doen, kreeg Bain Hogg ruim toegang tot de Britse gangsterwereld. De criminelen lieten zelfs hun open monden met daarin hun gouden tanden fotograferen.

Bain Hogg maakte in 2001 met The Firm een intrigerende fotoserie over ouderwetse Britse gangsterfamilies. Echte boeven, die elkaar bevechten maar die ook een band hebben, een beetje zoals in de serie The Soprano's. Toen waren het nog allemaal Britse mannen, vaak met kaalgeschoren hoofden en grote tattoos op hun lichaam. Hun vrouwen of vriendinnen droegen meestal strakke jurken waarmee ze hun uitpuilende boezem accentueerden. De foto's van Bain Hogg waren zwart-wit en hadden iets terloops. Op die manier kreeg je als kijker het gevoel dat je dicht bij de wereld van de georganiseerde misdaad kwam.

Na The Firm maakte Bain Hogg andere reportages, zoals Idols + Believers, over onze schijnbaar onverzadigbare honger naar beroemdheden, ons aller verlangen naar fifteen minutes of fame. Hij hield spaarzaam contact met de onderwereld, maar haalde de banden weer aan toen hij in 2007 van een tijdschrift het verzoek kreeg zich te verdiepen in de ernstige steekpartijen onder jongeren die toen in Londen epidemische vormen aannamen. Er vielen tientallen doden in de armere wijken zoals in Brixton en Southwark. Bain Hogg moest op zoek naar de criminelen die deze jonge jongens van wapens en drugs voorzagen.

Fatsoenlijke crimineel
De oude families waren zijn toegang, maar die hadden niets te maken met deze verwerpelijke manier van doen, zeiden ze. Een beetje fatsoenlijke crimineel levert geen wapens aan minderjarige kinderen.
Het trof Bain Hogg hoe de georganiseerde misdaad in de afgelopen jaren van gedaante bleek te zijn veranderd. De families die Bain Hogg destijds had gefotografeerd, de Pyles en Krays, hadden inmiddels nog maar een marginale positie in de misdaadwereld. De Britse ouderwetse maffia was een uitstervend ras. Pater familias Joe Pyle senior, die bij de eerste fotoserie nog grote invloed had binnen het circuit, leefde niet meer en andere mannen met gezag waren inmiddels met pensioen. Internationale bendes was het gelukt de macht over te nemen. De Albanezen, de Russen, de Kosovaren en de Turken hadden het nu voor het zeggen.

In alle opzichten was de misdaad harder geworden, vertelt Bain Hogg telefonisch vanuit Londen. De nieuwe generatie had het zwaar. 'Ik wil graag mijn beide benen behouden,' grinnikt hij als ik vraag wat ze precies deden. Wel wil hij kwijt dat de meeste deals via de telefoon werden gesloten. Om er na een moment stilte aan toe te voegen dat de mannen geen middel schuwden: alles was geoorloofd om aan geld te komen. Uit Britse krantenartikelen blijkt dat het vooral om handel in drugs ging.

De familie Pyle, vertelt Bain Hogg, is typisch zo'n familie die al generaties lang crimineel was. Het is een baan - of eigenlijk een ambacht - die overgaat van vader op zoon. Daar hoort bij dat je af en toe de gevangenis in- en uitgaat. En dat je vrijlating flink wordt gevierd, bijvoorbeeld in The Beauchamp Bar in het chique Knightsbridge, zo is te zien op de foto's.

Codes
Ondanks hun weinig betrouwbare levenswandel staan de mannen zich erop voor dat ze zich aan bepaalde codes houden. Geen drugs leveren aan tieners, geen onschuldige mensen neerschieten. Daar komt alleen maar narigheid van en bovendien zit het de handel in de weg. De globalisering van de misdaad bedreigt deze codes, de structuren van vroeger zijn weg. Bovendien hebben etnische groepen ook onderling weer allerlei conflicten, die soms met grof geweld worden opgelost.

Je zou kunnen zeggen dat de wereld die Bain Hogg heeft vastgelegd bijna een nostalgische is. Die hij zelfs wat romantiseert. Families die voor elkaar door het vuur gaan, die bokswedstrijden bezoeken en hun verjaardagen samen vieren. Bain Hogg laat de boeven in hun alledaagse leven zien. 'Het zijn mensen die net als wij uit eten gaan en het gezellig willen hebben met hun gezin. Als je ze zo bezig ziet, denk je niet: wat een stelletje gangsters. Maar vergis je niet, dat zijn ze wel.'

Zijn fotografie is anders dan in 2001, subtieler. Hij durfde nog dichterbij te komen, omdat hij zich vertrouwder voelde. Bain Hogg kende iedereen tenslotte al jaren. 'Dat maakte deze periode interessant, ik kon nog verder gaan, nog dieper.' Op zijn foto's heb je het gevoel dat hij op een bepaalde manier bij het gezelschap hoort.
Door Margalith Kleijwegt







maandag 14 november 2011

MAC Fall Colour Cindy Sherman Company Photography


MAC Fall Colour Collection for Fall 2011

This collection was originally named MAC for Cindy Sherman but has been officially renamed to MAC Fall Colour.  Sherman’s only involvement was shooting the campaign promotional photos.


I like making images that from a distance seem kind of seductive, colorful, luscious and engaging, and then you realize what you’re looking at is something totally opposite. It seems boring to me to pursue the typical idea of beauty, because that is the easiest and the most obvious way to see the world. It’s more challenging to look at the other side.

— Cindy Sherman
Working with what some critics have labeled the “self-portrait of performance,” Cindy Sherman nevertheless insists that her works – from movie stills to modern portraits – are not self-portraits, although they all feature her as the main character. Instead, the photographs are studies of many “different” women, broadly drawn and bordering on caricature, but still possessing the delicate details that identify them as familiar types. Made famous by her series Untitled Movie Stills (1977-80), Sherman is represented in the Museum of Contemporary Photography’s collection by Untitled (Cosmo Cover Girl) from her series Untitled 2000, which depicts women posing for the camera, appearing at once vulnerable and flamboyant. Sherman achieves these images after hours spent changing her costume (including prosthetics at times), hair, eyebrows, makeup, and lip shape. Only her green eyes remain constant from photograph to photograph. Touching upon gender roles and the female façade, Sherman’s photographs examine the societal and cultural roles that we assume, making life simultaneously easier and harder to navigate.
Cindy Sherman was born in New Jersey in 1954. She grew up in Long Island and studied art at the New York State University College, Buffalo, graduating in 1976. Immediately afterwards, she moved to New York City to begin her series Untitled Film Stills, which was exhibited at the Contemporary Art Museum in Houston, TX in 1980. Her works have been exhibited at venues throughout the world including the Museum of Modern Art, New York; Museum of Contemporary Art, Chicago; and Museum of Contemporary Art, Los Angeles, among others. She is currently represented by Metro Pictures, New York. Sherman has received several awards for her work, including the 1999 Hasselblad Foundation International Award in Photography and a 1995 MacArthur Foundation grant. A major retrospective of her work was organized in 1997 by the Museums of Modern Art in Chicago and Los Angeles. See for an interview Bazaar the Real Cindy Sherman ...
Clown, meisje, spelersvrouw

Cindy Sherman is covergirl voor MAC Cosmetics

Sandra Smallenburg
artikel artikel | Donderdag 04-08-2011 | Sectie: Cultureel Supplement | Pagina: C06 | Sandra Smallenburg
Haar gezicht is inmiddels vaker gefotografeerd dan dat van menig covergirl. Al ruim dertig jaar portretteert de Amerikaanse kunstenaar Cindy Sherman zichzelf, vermomd als filmster, ledenpop, pierrot of kunsthistorisch personage. Haar gezicht is zo veelzijdig dat ze het moeiteloos kan omtoveren van schoolmeisje tot gerimpeld dametje, van Marilyn Monroe tot Lucille Ball. De enige constante in die fotoreeksen zijn haar helderblauwe ogen, het masker eromheen verandert steeds.
In die dertig jaar moeten er bij de kunstenaar heel wat doosjes oogschaduw en potjes make-up doorheen gegaan zijn. De rouge en foundation liggen er, wanneer je inzoomt op Shermans foto's, altijd duimendik bovenop. Niet gek dus, dat cosmeticamerk MAC haar nu gevraagd heeft om mee te werken aan de campagne voor een nieuwe make-uplijn. Dat nieuwe assortiment bestaat uit behoorlijk knallende kleuren, met namen als Neon Orange en Plum Bright.
Sherman heeft voor MAC drie personages bedacht, en net als bij haar vrije beelden is de kunstenaar ook bij deze drie foto's niet bepaald subtiel te werk gegaan. Op één is ze een clown, met knalblauwe en dieppaarse kringen rond haar ogen, op de ander oogt ze als een veel te rijke gebotoxte voetbalvrouw met bontjas en gouden oorringen, die haar paars gestifte lippen met lipgloss en ordinaire donkere randen heeft aangezet. Het derde personage ziet eruit als een wat al te opgewekt ouder meisje met hertenoogjes, nepkrullen en valse wimpers.
In interviews heeft Cindy Sherman vaak gezegd dat zij niet geïnteresseerd is in het standaard schoonheidsideaal. Als kind al wilde ze juist lelijk zijn en verkleedde ze zich niet als prinses maar als monster. Meermalen becommentarieerde de kunstenaar met haar werk het geïdealiseerde vrouwbeeld dat de media ons presenteren, met haar karikaturale foto Cosmo Cover Girl (1990-1991) als mooiste voorbeeld. Ik houd ervan beelden te maken die van veraf verleidelijk en kleurrijk lijken, maar die van dichtbij er totaal tegenovergesteld uitzien, aldus Sherman. Ik vind het saai om het typische schoonheidsideaal na te volgen, het is veel uitdagender om naar de andere, minder mooie kanten te kijken.

Het is dus gerust dapper te noemen dat MAC juist met Sherman in zee is gegaan. De meeste make-upcampagnes maken juist gebruik van bloedmooie modellen die ze ook nog eens tot perfectie photoshoppen - denk aan de in Engeland inmiddels verboden campagne van Lancôme met actrice Julia Roberts. Maar MAC laat Sherman hun make-up zo dik opbrengen dat de barsten erin schieten. Donshaartjes, poriën, rimpels, ze zijn gewoon allemaal haarscherp te zien. Ooghoeken zijn extra rood aangezet, neusgaten zwartgemaakt tot gapende gaten.
Zelf verklaart het cosmeticamerk in een persbericht: We leven in een tijd waarin mensen uitbundiger zijn dan ooit in de manieren waarop zij zichzelf presenteren. Er is een kleurrijk palet aan mogelijkheidheden. Ofwel: jij bent de kunstenaar, jij bent je eigen model. Koop deze make-up en je kunt zijn wie je maar wilt.
Info: The Cindy Sherman for MAC collection is van 29 sept t/m 27 okt te koop. In december verschijnt een monografie over Sherman. In MoMA New York opent in februari 2012 een groot retrospectief.
Foto-onderschrift: Cindy Sherman in make-up reclame: Beauty 2 Beauty 1 Beauty 3
Persoon: Cindy Sherman
Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.
Cindy Sherman Untitled Stills