A monograph on the work of Belgian photographer Stephan Vanfleteren. It offers a portrait of Belgium, homeland of the photographer, offering a visual testament to the country and its people. The photographs document the phenomena of everyday life in Belgium.

Stephan Vanfleteren - Belgicum van 28 september tot 6 januari 2008
‘Belgicum’ is een fotoproject over het unicum België.

Stephan Vanfleteren
His radical black-and-white documentary work covers the disappearance of small, anarchic worlds and the phenomena of everyday life in his homeland Belgium as well as events from world's conflict zones to every day life around the world. He also interested in portraying artists, actors, writers, directors, musicians and all other people that express themselves by their profession.
Vanfleteren won several national and international photo awards and his work has been shown in numerous exhibitions across Europe.

He published several books like 'Flandrien' (Merz/Luc Derycke), Tales of a Globalizing world (Thames&Hudson), Elvis&Presley (Kruse Verlag), Buren/Neighbours (De Verbeelding).

Geen objectieve weerspiegeling van een land maar een subjectief, zwart-wit fotodocument door mijn donkere ogen. Een ontdekkingstocht door een klein landje in het centrum van Europa tijdens de eeuwwisseling. Niet de kleurige prentjes van toeristische plaatsen of folklore in Vlaanderen of Wallonië maar een eigenzinnig, tegendraads en nostalgisch beeld. Zelden fotojournalistiek van politiek of historisch belang maar eerder de rafelrand van dit vaderland.

‘Belgicum’ is niet een visie op het hedendaagse België van shopping malls, verkeersrotondes of verkavelingswijken maar wel van getroebleerde landschappen en gehavende gebouwen. ‘Belgicum’ is niet de verpersoonlijking van de ‘moderne’ Belg in de file, op kantoor of achter zijn barbecueset op een warme zomeravond maar eerder een blik achter de gordijnen tussen het behangpapier van armoede en eenzaamheid. Meer dan vijftien jaar heb ik doorheen het territorium ‘Belgicum’ geslenterd, verdwaald en gejaagd met ontroering en vaderlandsliefde.

Eerst als actualiteitsfotograaf voor de dagkrant, later meer op mijn eigen tempo. Doorheen het vlakke land, over de taalgrenzen, door vervallen industriebekkens langs oneindige lintbebouwingen en zelfs af en toe over de landsgrens in Frans-Vlaanderen. Een tocht door een land met littekens op zoek naar een onvindbare identiteit maar met de melancholische ziel van een 177 jaar oude natie. Vanwaar die manier van kijken? Dat achterna hollen op het perron van de verglijdende tijd en ruimte? Waarom kan ik niet voluit genieten van een nieuw opgetrokken mooi gebouw zonder die ene altijd wederkerende gedachte te moeten trotseren dat het ten koste van iets anders was, iets dat er eerder was, iets met een oudere ontstaansdatum? Of het nu een braakliggende grond is, een huis of wat dan ook. Is het angst voor het afscheid? Angst voor het nieuwe? Angst voor verandering?

Misschien is het een overgebleven ‘traumaatje’ van een jongen die de kust heeft zien ombouwen tot een betonnen draak. Ik word triest van dat neurotisch gedoe, van snel vooruitgaan en drastische verandering. Onze economie gelijkt op een Canadese populier die maar blijft groeien tot hij te hoog komt en door zijn gewicht bij de eerste grote storm afknakt. Jammer dat onze wereld niet meer een oude eik is, of een treurwilg. Ik herinner me als scholier in een streng college het moment dat de geschiedenisleraar vooraan in de klas de woorden uitsprak: ‘wie kan er nu iets tegen vooruitgang hebben?’ Ik wilde nog mijn hand opsteken om wat tegen te sputteren maar ik durfde niet. Nu wel.

See also