Diane Arbus (1923-1971) revolutionized the art she practiced. Her bold subject matter and photographic approach produced a body of work that is often shocking in its purity, in its steadfast celebration of things as they are. Her gift for rendering strange those things we consider most familiar, and for uncovering the familiar within the exotic, enlarges our understanding of ourselves.
Arbus found most of her subjects in New York City, a place that she explored as both a known geography and as a foreign land, photographing people she discovered during the 1950s and 1960s. She was committed to photography as a medium that tangles with the facts. Her contemporary anthropology-portraits of couples, children, carnival performers, nudists, middle-class families, transvestites, zealots, eccentrics, and celebrities-stands as an allegory of the human experience, an exploration of the relationship between appearance and identity, illusion and belief, theater and reality.
This exhibition of two hundred photographs affords an opportunity to explore the origins, scope, and aspirations of a wholly original force in photography. It includes all of the artist's iconic photographs as well as many that have never before been exhibited in the Netherlands. Even the earliest examples of her work demonstrate Arbus's distinctive sensibility through the expression on a face, someone's posture, the character of the light, and the personal implications of objects in a room or landscape. These elements, animated by the singular relationship between the photographer and her subject, conspire to implicate the viewer with the force of a personal encounter.
Much has been written and said about Diane Arbus's work since her death in 1971-so much that it has sometimes made it difficult to see the work on its own terms. Foam is pleased to present, perhaps for the first time, a major retrospective of Arbus' uniquely powerful photographs in the true eloquence of their silence. The show will enable each viewer to encounter the images much as the photographer encountered her subjects: directly and unencumbered by preconceptions.
Visitors to the exhibition seeking knowledge about Arbus's life and working methods will be able to explore three additional separate galleries containing biographical material, books, personal notebooks, correspondence and other writings in which the artist articulates the goals, obstacles, and strategies that went into making the pictures.
This exhibition has been organized by Jeu de Paume, Paris, in collaboration with the Estate of Diane Arbus LLC, New York and with the participation of Fotomuseum Winterthur and Martin-Gropius-Bau Berlin.
Natuurlijk ontbreken ze niet: de jongen met de speel goedgranaat, de reus met zijn ouders, de tweeling, kortom de ‘freaks’. Het kan niet anders. Maar er hangt ook zoveel meer op de tentoonstelling ‘Diane Arbus’ in Foam in Amsterdam. Het retrospectief telt tweehonderd foto’s, waarvan een aantal nog niet eerder in Nederland te zien zijn geweest, en geven een goed beeld van het werk dat Arbus in haar leven maakte. Marloes Krijnen, directeur van Foam, stak de trots over de tentoonstelling niet onder stoel of banken tijdens de persconferentie. Foam is een van de vier musea die betrokken zijn bij de overzichtstentoonstelling en is de laatste in de rij waar de foto’s te zien zijn.
De bezoeker van ‘Diane Arbus’ kan zich onderdompelen in een bijzondere wereld. Een wereld met bijzondere mensen die respectvol door Arbus op de foto zijn gezet. Bijzonder is ook dat een groot aantal van de getoonde foto’s door Arbus zelf nog zijn afgedrukt. De overige foto’s zijn gedrukt door Neil Selkirk, de enige die de negatieven van Diane Arbus mag afdrukken. Selkirk leerde Arbus kennen toen hij als assistent werkte in de studio van Richard Avedon en Hero. Na het overlijden van Arbus in 1971 bood hij de erfgenamen aan om te helpen als ze een boek of iets dergelijks wilde maken. “Ik was op het juiste moment op de juiste plek wat dat betreft,” verklaart hij. Afgezien van de familie was Selkirk de enige die echt alle negatieven van Arbus heeft gezien. Haar archief met negatieven was uitstekend georganiseerd, maar bij de afdrukken had ze niet vermeld van welk negatief het afkomstig was. Dus heeft Selkirk de 7000 films allemaal uit moeten zoeken. “Ik maakte de afdrukken voor de eerste tentoonstelling en het is nooit meer gestopt.”
Echt
Om de foto’s goed af te drukken, op de manier waarop Arbus ze ook afgedrukt zou hebben, heeft Selkirk nauwgezet de werkwijze van haar moeten bestuderen. In plaats van het traditionele doordrukken en tegenhouden, de fysieke manipulatie zoals Selkirk het noemt, maakte Arbus gebruik van de chemie om het contrast te beheersen. Door de techniek zijn de foto’s van Arbus heel geloofwaardig. “Je kunt het niet echt uitleggen als je de foto’s bekijkt op de expositie, maar je voelt het wel. De foto’s zijn geloofwaardig omdat niemand heeft geprobeerd de foto’s echt te laten lijken. Zeker tegenwoordig probeert men foto’s te verbeteren, ze echter te laten lijken. Maar Arbus probeerde nooit foto’s echter te maken. Daarom geloof je ze. Dat is het grote verschil met alle andere manieren van afdrukken.”
Zwart-wit
Alle foto’s op de expositie zijn zwart-wit, maar Arbus heeft wel degelijk ook in kleur gewerkt. Maar alleen als de klant het per se wilde en meestal waren het modefoto’s. Naast het vrije werk maakte Arbus ook veel werk voor bladen. Veelal initieerde ze zelf de opdrachten. Arbus bedacht zelf wat ze wilde fotograferen en regelde daar opdrachten voor. De scheidslijn tussen vrij werk en opdracht was vaak dun. Op de tentoonstelling hangen beiden dan ook door elkaar.
Studiecentrum
Alleen in het studiecentrum wordt echt duidelijk wat Arbus in opdracht heeft gemaakt. Dat studiecentrum vormt een belangrijk deel van de tentoonstelling. Wie echt meer wil weten kan nog uren doorbrengen in dat studiecentrum. Daar vind je uiteraard veel boeken, maar ook notities, brieven en andere biografisch materiaal. Het is wel raadzaam om vooral eerst de foto’s te bekijken. Alles bij elkaar levert ‘Diane Arbus’ een uitermate interessant overzicht over het leven van een bijzondere fotograaf.
In Pf nummer 9, dat begin november 2012 verschijnt, besteden we meer aandacht aan Diane Arbus.
Diane Arbus
Diane Arbus – Foto: © Bas de Meijer
De bezoeker van ‘Diane Arbus’ kan zich onderdompelen in een bijzondere wereld. Een wereld met bijzondere mensen die respectvol door Arbus op de foto zijn gezet. Bijzonder is ook dat een groot aantal van de getoonde foto’s door Arbus zelf nog zijn afgedrukt. De overige foto’s zijn gedrukt door Neil Selkirk, de enige die de negatieven van Diane Arbus mag afdrukken. Selkirk leerde Arbus kennen toen hij als assistent werkte in de studio van Richard Avedon en Hero. Na het overlijden van Arbus in 1971 bood hij de erfgenamen aan om te helpen als ze een boek of iets dergelijks wilde maken. “Ik was op het juiste moment op de juiste plek wat dat betreft,” verklaart hij. Afgezien van de familie was Selkirk de enige die echt alle negatieven van Arbus heeft gezien. Haar archief met negatieven was uitstekend georganiseerd, maar bij de afdrukken had ze niet vermeld van welk negatief het afkomstig was. Dus heeft Selkirk de 7000 films allemaal uit moeten zoeken. “Ik maakte de afdrukken voor de eerste tentoonstelling en het is nooit meer gestopt.”
Diane Arbus – Foto: © Bas de Meijer
Om de foto’s goed af te drukken, op de manier waarop Arbus ze ook afgedrukt zou hebben, heeft Selkirk nauwgezet de werkwijze van haar moeten bestuderen. In plaats van het traditionele doordrukken en tegenhouden, de fysieke manipulatie zoals Selkirk het noemt, maakte Arbus gebruik van de chemie om het contrast te beheersen. Door de techniek zijn de foto’s van Arbus heel geloofwaardig. “Je kunt het niet echt uitleggen als je de foto’s bekijkt op de expositie, maar je voelt het wel. De foto’s zijn geloofwaardig omdat niemand heeft geprobeerd de foto’s echt te laten lijken. Zeker tegenwoordig probeert men foto’s te verbeteren, ze echter te laten lijken. Maar Arbus probeerde nooit foto’s echter te maken. Daarom geloof je ze. Dat is het grote verschil met alle andere manieren van afdrukken.”
Zwart-wit
Alle foto’s op de expositie zijn zwart-wit, maar Arbus heeft wel degelijk ook in kleur gewerkt. Maar alleen als de klant het per se wilde en meestal waren het modefoto’s. Naast het vrije werk maakte Arbus ook veel werk voor bladen. Veelal initieerde ze zelf de opdrachten. Arbus bedacht zelf wat ze wilde fotograferen en regelde daar opdrachten voor. De scheidslijn tussen vrij werk en opdracht was vaak dun. Op de tentoonstelling hangen beiden dan ook door elkaar.
Studiecentrum
Alleen in het studiecentrum wordt echt duidelijk wat Arbus in opdracht heeft gemaakt. Dat studiecentrum vormt een belangrijk deel van de tentoonstelling. Wie echt meer wil weten kan nog uren doorbrengen in dat studiecentrum. Daar vind je uiteraard veel boeken, maar ook notities, brieven en andere biografisch materiaal. Het is wel raadzaam om vooral eerst de foto’s te bekijken. Alles bij elkaar levert ‘Diane Arbus’ een uitermate interessant overzicht over het leven van een bijzondere fotograaf.
In Pf nummer 9, dat begin november 2012 verschijnt, besteden we meer aandacht aan Diane Arbus.
